Το καλοκαίρι του 2016 ο Καμάλ Σινγκ δεν ήξερε καν τι είναι μπαλέτο, «πασέ» ή «ελεβέ» όταν εμφανίστηκε για την εγγραφή του στο Imperial Fernando Ballet School του Δελχί.

Αλλά ο τότε 17χρονος γιος ενός φτωχού οδηγού «ρίκσο» (του ινδικού ταξί), παρόλο που δεν είχε δει καν την ταινία «Μπίλι Ελιοτ», ήθελε να του μοιάσει.

«Είδα τους χορευτές σε μια ταινία (του Μπόλιγουντ) και ήθελα να γίνω σαν κι αυτούς», είχε πει τότε.

Τέσσερα χρόνια μετά, και ύστερα από ατέλειωτες ώρες εξάσκησης και σκληρής δουλειάς, ο 21χρονος Σινγκ είδε τους κόπους του να αποδίδουν καρπούς: είναι τώρα ένας από τους πρώτους ινδούς μαθητές που έγιναν δεκτοί στη σχολή του φημισμένου English National Ballet, του Εθνικού Μπαλέτου, με έδρα το Λονδίνο.

Τα δίδακτρα και τα έξοδα διαβίωσης στο Λονδίνο –συνολικού ύψους περίπου 22.000 ευρώ–  ήταν απαγορευτικά για την οικογένεια του Σινγκ, αλλά χάρη σε μια διαδικτυακή εκστρατεία crowdfunding, υποστηριζόμενη από μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του Μπόλιγουντ, κατάφερε να συγκεντρώσει όλα τα χρήματα που χρειάζονται μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες!

«Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς αισθάνομαι, όλα τα όνειρά μου έγιναν πραγματικότητα», λέει ο ίδιος, που βρίσκεται εδώ και μία εβδομάδα στο Λονδίνο.

«Είναι καταπληκτικό, απολαμβάνω την κάθε μέρα (στη σχολή). Η οικογένειά μου δεν ξέρει πολλά για το μπαλέτο, αλλά είναι πολύ χαρούμενη και πολύ περήφανη που είμαι εδώ. Είμαι ο πρώτος στην οικογένειά μου που ήρθα καν στο Λονδίνο!», τονίζει ο 21χρονος Ινδός.

Σύμφωνα πάντως με τον Φερνάντο Αγκιλέρα, τον δάσκαλό του στη σχολή στο Δελχί, όλα ήταν ξεκάθαρα από την πρώτη στιγμή που τον είδε.

«Ηξερα αμέσως ότι ήταν ένα τεράστιο ταλέντο», δήλωσε ο Aγκιλέρα, ο οποίος είναι από την Αργεντινή.

«Ηταν εντελώς ευέλικτος, το σώμα του ήταν σαν καουτσούκ. Είχε ένα σώμα που ήταν έτοιμο για μπαλέτο – απλώς έπρεπε να μάθει πώς να το χρησιμοποιεί», πρόσθεσε.

Οπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Guardian, ο Σινγκ είπε στον Αγκιλέρα ότι ήθελε απεγνωσμένα να συνεχίσει τα μαθήματα, αλλά δεν μπορούσε να πληρώσει τις 3.500 ρουπίες (40 ευρώ) των μηνιαίων διδάκτρων.

«Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια. Του είπα “έλα ξανά αύριο. Δεν πρόκειται να σε χρεώσω, απλώς έλα γιατί θέλω να σε δω”», είπε ο αργεντινός δάσκαλος.

Μετά το δεύτερο μάθημα, ο Aγκιλέρα είπε ότι συνειδητοποίησε πως το αγόρι είχε ένα «αληθινό χάρισμα, παρόλο που δεν το γνώριζε».

Ο Αγκιλέρα τα «πόνταρε» όλα πάνω του: πήρε τον Καμάλ ως μαθητή του δίχως δίδακτρα, ακόμα και πληρώνοντας ο ίδιος ο Φερνάντο για το μεσημεριανό γεύμα του αλλά και τη μεταφορά του στο σχολείο, ένα ταξίδι δυόμισι ωρών από το σπίτι του αγοριού!

Και ο Σινγκ τού «παραδόθηκε» ψυχή τε και σώματι: εξασκούταν εντατικά στη σχολή για 10 έως 12 ώρες ημερησίως, βλέποντας ταυτόχρονα «ψηλά».

Και τότε ήταν που ο Αγκιλέρα πρόσεξε μια διαφήμιση στο Instagram, η οποία ανέφερε ότι το English National Ballet στο Λονδίνο αναζητούσε άνδρες χορευτές.

Ο Σινγκ αμέσως έκανε αίτηση – και τα κατάφερε.

Τον Σεπτέμβριο έφτασε το e-mail αποδοχής του νεαρού στη φημισμένη λονδρέζικη σχολή.

«Διάβασα αυτό το e-mail επτά φορές, δεν μπορούσα να το πιστέψω», είπε ο Aγκιλέρα.

«Το μετέφρασα ακόμη και στα ισπανικά για να βεβαιωθώ ότι το διάβαζα σωστά. Και μετά άρχισα να κλαίω», πρόσθεσε.

Οπως λέει ο Αγκιλέρα, ακόμα και το γεγονός ότι ξεκίνησε αργά τον χορό δεν θα έπρεπε να αποθαρρυνει τον Σινγκ.

«Και ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ ξεκίνησε επίσης πολύ αργά την καριέρα του. Προφανώς, εάν ξεκινήσεις νωρίτερα έχεις περισσότερο χρόνο για να προπονηθείς. Αλλά υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπως του Καμάλ, οι οποίες ξεκινούν μεν αργά, αλλά με ασίγαστο πάθος» καταλήγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News