Ο Πολ Στάχελι είναι βρετανός δημοσιογράφος στην Τelegraph και λατρεύει τα αυτοκίνητα.

Οταν ήταν 12 ετών αγόρασε ένα πόστερ το οποίο απεικόνιζε το αγαπημένο αυτοκίνητό του, μια Ferrari 250 GT Lusso. Πήγε και της έφτιαξε κάδρο και την έβαλε στο δωμάτιό του, όπως όλοι οι πιτσιρικάδες που κάνουν όνειρα και πιάνουν τα 200(+) χλμ./ώρα λίγο πριν κοιμηθούν. Η συγκεκριμένη εικόνα και η απόδοση της ιταλίδας θεάς ήταν καλύτερη από ένα καρέ που θα μπορούσε να συλλάβει ένα φωτογραφικό διάφραγμα ή ένας φακός μιας κάμερας. Αλλά ήταν μια ζωγραφιά – κυριολεκτικά.

Τα χρόνια πέρασαν, ο Πολ, αυτός ήτο ο πιτσιρικάς, μετακόμισε το 2015 στο Λος Αντζελες και ένα πρωί, εκεί που έβγαλε βόλτα τον σκύλο του, συνάντησε έναν απίθανο τύπο. Βρετανός και εκείνος, an Englishman in LA που θα έλεγε σε διασκευή και το γνωστό τραγούδι, τον οποίο λένε Χάρολντ.

Κουβέντα στην κουβέντα είπε στον δημοσιογράφο ότι ζωγραφίζει σε καμβάδες αυτοκίνητα και του πρότεινε να του δείξει ένα μέρος της συλλογής του.

Είχε φτιάξει ένα λεύκωμα πολλών σελίδων, λοιπόν, όπου στο εξώφυλλό του υπήρχε μια Mercedes 300SL την οποία είχε ζωγραφίσει ο Χάρολντ, Κλέουορθ στο επίθετο, εκείνη με τις πόρτες που θυμίζουν φτερά γλάρου – γι’ αυτό και το προσωνύμιό της «gullwing». Ο Πολ γύριζε με δέος τις σελίδες και ερχόταν αντιμέτωπος με το πάνθεον της αυτοκινητοβιομηχανίας, με όλα εκείνα τα αυτοκίνητα τα οποία κάθε μικρό ή μεγάλο παιδί θέλει να έχει δικά του, στο γκαράζ του, να τα οδηγεί.

Αστραφτερά πολύχρωμα αμαξώματα -vintage, πλέον- κουβαλώντας τη δόξα του Ντιτρόιτ αλλά και την όπου Γης βαριά αυτοκινητοβιομηχανία, βάζοντας σκιές, χρώματα, χρώμιο επάνω σε αυτές τις λαμαρίνες οι οποίες, για κάθε petrolhead, έτσι κι αλλιώς αποτελούν τα απόλυτα έργα τέχνης.

Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ότι ανάμεσα σε αυτές τις σελίδες είδε και το αυτοκίνητο που αγαπά περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα, εκείνο που το έχει θέσει μια θέση πιο ψηλά στην κατηγορία «Ονειρα με τέσσερις ρόδες». Μοιάζει απίστευτο, αλλά αυτός ο καλλιτέχνης ήταν εκείνος ο οποίος είχε ζωγραφίσει, τόσα χρόνια πριν, μια ολάκερη ζωή πίσω, τη Ferrari «του»! Ούτε στον Κινηματογράφο δεν γίνονται αυτά…

Κι όμως, η ζωή του Χάρολντ και, βασικά, ό,τι πέτυχε, θα μπορούσε να γίνει ταινία. Πρόκειται για ένα από τα πλέον σεβάσμια ονόματα στην αυτοκινητοβιομηχανία, ήταν επικεφαλής του διάσημου Μουσείου Αυτοκίνησης Πέτερσεν στο Λος Αντζελες και έχει φιλοτεχνήσει αμέτρητες αφίσες στη ζωή του – από δημοπρασίες μέχρι διαφημίσεις. Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του; Μα, όσοι αγαπούν τα αυτοκίνητα – τόσο απλά. Από εμπόρους που πωλούν τετράτροχα όνειρα, μέχρι πιτσιρικάδες που έχουν τα έργα του ως εικόνισμα στα υπνοδωμάτιά τους, σε όλον τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, αμέτρητα περιοδικά έχουν γράψει για εκείνον, ατελείωτα sites έχουν ως Βίβλο τη δουλειά του, ενώ μέχρι και ο πασίγνωστος τηλεοπτικός παρουσιαστής Τζέι Λένο, ο οποίος είναι γνωστό ότι λατρεύει τα οχήματα, στέκεται προσοχή μπροστά του.

Γεννημένος στο Λανκασάιρ, ο Χάρολντ αποδίδει το πάθος του για τους τέσσερις τροχούς στον πατέρα του, ο οποίος ήταν οδηγός λεωφορείου και λάτρευε την αυτοκίνηση, ενώ μετά την αποφοίτησή του από το Κολέγιο Τέχνης του Μάντσεστερ εργάστηκε στη δισκογραφική εταιρεία Decca και έφτιαχνε εξώφυλλα δίσκων – από Rolling Stones μέχρι Who. Επίσης, πέρασε και πέντε χρόνια ως γραφίστας από το περιοδικό «Γυναίκα».

Ο καλλιτέχνης θυμάται με νοσταλγία τη δεκαετία του ’60 για τα όσα έζησε τότε, αλλά ήταν προφανές -με τόσο ταλέντο που διέθετε- ότι η δουλειά που έκανε μέχρι τότε δεν τον κάλυπτε. Ναι, δεν άφησε καμία ευκαιρία χαμένη, προκειμένου να επιβιώσει, αλλά η ψυχή χρήζει άλλου τύπου τροφή.

Τότε, αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό στο οποίο ήταν και είναι μοναδικός: με τα μοντέλα της αυτοκίνησης τα οποία έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, που κάνουν όλους όσοι τα αγαπούν να τα ονειρεύονται διαρκώς. Για την ακρίβεια, αποφάσισε να ζωγραφίζει αποκλειστικά αυτοκίνητα, με μια ιδιαίτερη όσο και μοναδική τεχνοτροπία η οποία τον κάνει να ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους.

Και, πολύ βασικό, κάνει τα έργα του να νομίζεις ότι είναι φωτογραφίες όταν τα βλέπεις. Να σου λέει κάποιος ότι είναι ζωγραφιές και να αντιτάσσεις «έλα, ρε, μια καλά τραβηγμένη φωτογραφία είναι!». Αλλά δεν είναι…

Σήμερα, ο Χάρολντ είναι 78 ετών, ένας αιώνιος πιτσιρικάς ο οποίος φυσικά και δεν έχει σκοπό να πάρει σύνταξη, αλλά θέλει να ζει κάθε μέρα μπροστά από το καβαλέτο του και να ζωγραφίζει. Αυτοκίνητα, κατά βάση.

Ο Πολ της Telegraph συναντιέται κάθε πρωί με τον καλλιτέχνη και συζητούν βγάζοντας τα σκυλιά τους βόλτα. Μιλούν, για τι άλλο, για αυτοκίνητα, για όλες εκείνες τις υπέροχες δημιουργίες από μέταλλο που κάνουν κάποιους ανθρώπους να χάνουν τον ύπνο τους. Φυσικά, ο δημοσιογράφος (αυτός ο παλιοτυχεράκιας!) είναι ο πρώτος που βλέπει κάποιο νέο σχέδιο επί του καμβά, από αυτόν τον αδιαμφισβήτητο βασιλιά που ζωγραφίζει και μοιάζουν οι δημιουργίες του με φωτογραφίες – αλλά, είπαμε, δεν είναι.

Μα, πώς το κάνει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News