Περιστατικά λεκτικής, σωματικής, σεξουαλικής και ψυχολογικής βίας,  περιστατικά αυτοτραυματισμών και την κακομεταχείριση που υφίστανται καθημερινά και για πολλούς μήνες πρόσφυγες σε κέντρα κράτησης των αυστραλιανών αρχών, φέρνει στο φως ο Guardian.

Πρόκειται για αναφορές συμβάντων από τους φρουρούς και το προσωπικό στο κέντρο κράτησης προσφύγων στο Ναούρου, τη μικρή νησιώτική χώρα που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα από την Αυστραλία.

Περίπου οι μισές από 2.116 αναφορές περιγράφουν συμβάντα με πρωταγωνιστές ανήλικους, αν και τα παιδιά αποτελούσαν μόλις το 18% των κρατουμένων στο κέντρο την περίοδο 2013-2015.

Το κέντρο στο Ναούρου και ένα παρόμοιο στο νησί Μάνους της Παπούας Νέας Γουινέας διαχειρίζονται ιδιώτες για λογαριασμό της αυστραλιανής κυβέρνησης. Είναι ένα είδος εξωχώριου κέντρου κράτησης προσφύγων που συνελήφθησαν ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στην Αυστραλία. Στο Ναούρου τον περασμένο Ιούνιο ζούσαν 442 πρόσφυγες (τα τρία τέταρτα άνδρες) και στο Μάνους 854 άνδρες.

Οι περιγραφές προκαλούν σοκ. Μιλούν για φρουρό που άρπαξε ένα αγόρι και απείλησε να το σκοτώσει. Συμπεριφορές από το προσωπικό στο κέντρο που συνιστούν σεξουαλική επίθεση σε ανήλικους (υπάρχουν τουλάχιστον επτά παρόμοια περιστατικά). Τριάντα περιστατικά αυτοτραυματισμού παιδιών και πολλές δεκάδες άλλα προειδοποιήσεων από παιδιά ότι θα αυτοτραυματιστούν, πολλές απόπειρες αυτοκτονίας από ενήλικους κρατούμενους.

Μία έγκυος έβαλε τα κλάματα όταν της είπαν ότι θα πρέπει να γεννήσει στο κέντρο, ενώ άλλες άκουγαν ότι «είναι γραμμένες σε λίστα» και ότι οι φρουροί τις περιμένουν μόλις βγουν για να τις αφήσουν έγκυες. Σε μία τρίτη γυναίκα που είχε πέσει θύμα σεξουαλικής επίθεσης στο κέντρο, εργαζόμενοι στο κέντρο είπαν ότι «οι βιασμοί στην Αυστραλία είναι πολύ συχνοί και μένουν ατιμώρητοι». Οδηγοί, τέλος, επιχείρησαν να φωτογραφίσουν κρατούμενες για να αυνανίζονται με τις φωτογραφίες ή τους ζήτησαν να κάνουν σεξ με ανταλλάγματα.

Η εικόνα που περιγράφουν οι αναφορές είναι ανθρώπων που ζουν απελπισμένοι και αβοήθητοι στη μέση του ωκεανού, σε ένα μικροσκοπικό νησί, το οποίο πρακτικά συντηρείται ολόκληρο από την κυβέρνηση της Αυστραλίας. Λίγοι μπορούν να πάρουν άδειες για να βγουν από το κέντρο και, αν το καταφέρουν, είναι υπό επιτήρηση για το ενδεχόμενο να διαφύγουν. Πού να πάνε και πώς όμως να φύγουν από ένα νησί που περιτριγυρίζεται από τον ωκεανό;

Από την άλλη πλευρά, γράφει ακόμη ο Guardian, υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα για το πόση πληροφόρηση φτάνει στις αρχές για τις συνθήκες κράτησης. Υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια και αναφορές για τις οποίες η κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν απάντησε ποτέ, γράφει το δημοσίευμα.

Η συγκάλυψη -γιατί πρακτικά αυτό φαίνεται να συμβαίνει σε πολύ μεγάλη κλίμακα- έρχονται λίγες εβδομάδες μετά τις αναφορές αυστραλιανών δικτύων για τα όσα συμβαίνουν σε σωφρονιστικά καταστήματα ανηλίκων, όπου οι νεαροί τρόφιμοι υποβάλλονται σε σκληρές τιμωρίες και υφίστανται την βία των φυλάκων – και πάλι χωρίς να κινητοποιείται κάποιο αρμόδιο όργανο.

Τα offshore κέντρα κράτησης της Αυστραλίας

Πολλά οφείλονται στην απόφαση της κυβέρνησης της Αυστραλίας να οργανώσει δύο κέντρα κράτησης πολύ μακριά από τις ακτές της, ώστε να αποφύγει το ζήτημα των προσφύγων που είχε αρχίσει να γίνει όλο και λιγότερο δημοφιλές για τους πολίτες της χώρας.

Το Atlantic έγραφε ότι η πρώτη βάρκα -ψαρόβαρκα για την ακρίβεια- με μετανάστες από το Βιετνάμ έφτασε στην Αυστραλία τον Απρίλιο του 1976. Οι πέντε επιβαίνοντες χρησιμοποίησαν απλά έναν χάρτη από σχολικό άτλαντα για να ξεφύγουν από τη χώρα τους, ένα χρόνο αφότου αποχώρησαν τα αμερικανικά στρατεύματα. Εκτοτε και μέσα σε μια δεκαετία έφτασαν περίπου 2.000 άτομα που τους δόθηκε το καθεστώς του πρόσφυγα και έμειναν στη χώρα. Οι Αυστραλοί ακόμη τους έβλεπαν θετικά.

Ενα δεύτερο κύμα προσφύγων, μέσω Καμπότζης, έφτασε μετά το 1989 – γύρω στους 170 το χρόνο για μια δεκαετία. Πολλοί συλλαμβάνονταν και περνούσαν από δίκη και οι πολίτες πλέον ήταν αντίθετοι στην προοπτική να μείνουν – τρεις στους τέσσερις τάσσονταν υπέρ της επαναπροώθησης. Το τρίτο κύμα άρχισε να έρχεται από τη Μέση Ανατολή μετά το 2001 για να βρει μια διαφορετική πολιτική από το αυστραλιανό κράτος.

Η Καμπέρα επέλεξε πλέον την τακτική των offshore κέντρων κράτησης όσο θα επεξεργάζεται τις αιτήσεις ασύλου που καταθέτουν πρόσφυγες. Η παραμονή στα κέντρα δεν έχει ανώτατο όριο – πολλοί πρόσφυγες μένουν ένα χρόνο, αρκετοί πάνω από δύο. Οι συνθήκες -αυτό είναι γνωστό για καιρό, αν και στα κέντρα δεν επιτρέπονται οι φωτογραφήσεις- είναι από κάθε άποψη οικτρές, τόσο που το Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Γουινέας ζήτησε να κλείσει το κέντρο κράτησης στο Μάνους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News