Ο Στέργιος Δελιαλής είχε το ταλέντο να βλέπει μία παλιά συσκευή τηλεφώνου και να τη μετενσαρκώνει σε κάτι εντελώς καινούριο και χρηστικό. Πίστευε ότι ο προσωπικός μας χώρος είναι ο καθρέφτης της ίδιας της ύπαρξής μας και ότι ακόμη και ένα φαινομενικά άψυχο αντικείμενο, έχει μία ιστορία να αφηγηθεί.

Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους έλληνες designers, διαγράφοντας σημαντική διαδρομή τα τελευταία 57 χρόνια, σχεδιάζοντας ασταμάτητα, χώρους και κατασκευές. Πρωτοπόρος γραφίστας και σχεδιαστής εσωτερικών χώρων, ο Δελιαλής που έφυγε σε ηλικία 75 ετών, ήταν γνωστός και για την τεράστια και εντυπωσιακή προσωπική συλλογή του από αντικείμενα βιομηχανικού σχεδιασμού. Μεταξύ πολλών άλλων, είχε σχεδιάσει και το artwork για το «Περιβόλι του Τρελλού» του Διονύση Σαββόπουλου (φωτογραφία κάτω).

Ονειρό του ήταν να δημιουργηθεί το Μουσείο Design στη Θεσσαλονίκη και η προσπάθειά του αυτή είχε καταγραφεί στο ντοκιμαντέρ «Πώς να κλέψετε μία καρέκλα» του Κώστα Καμπούρογλου.   Για πέντε χρόνια λειτούργησε το μουσείο (από το 1993 έως το 1998), σε χώρο ενός εμπορικού καταστήματος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ποτέ όμως δεν βρήκε το πραγματικό του σπίτι: το ντοκιμαντέρ μιλά για ένα μουσείο-φάντασμα στη Θεσσαλονίκη και έναν εμμονικό designer – συλλέκτη, τον Στέργιο Δελιαλή, μορφή ταυτισμένη με την αστική μυθολογία της Θεσσαλονίκης, τον άνθρωπο- μουσείο χωρίς μουσείο, μιας και δεν λειτούργησε ποτέ το μοναδικό στην χώρα Μουσείο Design, που η εύπορη, την εποχή εκείνη Πολιτεία τού είχε τάξει, το είχε «ιδρύσει» και «εγκαταστήσει» (στον χώρο της αποθήκης Β1 στην προβλήτα του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης).

Δραστήριος και με πολύ καλές σχέσεις με ιδρύματα και συναδέλφους του στο εξωτερικό, ο Δελιαλής έθεσε τις βάσεις για εκθέσεις διεθνούς εμβέλειας και κύρους στην Ελλάδα.

Ο χώρος του Μουσείου Design χτίστηκε αλλά η σύμβαση δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα το μουσείο να μείνει χωρίς στέγη.

Οπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος, στην αρχή δεν είχε κανένα πλάνο για το επαγγελματικό του μέλλον – απλώς διάβαζε και σκίτσαρε, έκανε δηλαδή τα δύο πράγματα που αγαπούσε περισσότερο. Ηταν καλός στο να φτιάχνει χάρτες, και έτσι, ως μαθητής, έβγαζε το πρώτο του χαρτζιλίκι.

Ενας γνωστός του πατέρα του ήταν τυπογράφος και ο Δελιαλής τον επισκεπτόταν για να μάθει τη δουλειά, ενώ μετά άρχισε να ζωγραφίζει τα φόντα για γιγαντοαφίσες ταινιών. Σύντομα ξεκίνησε να μαθαίνει γραμμικό σχέδιο κοντά σε έναν άλλο οικογενειακό φίλο. Ηταν 15 ετών όταν έφυγε από το σπίτι και παράτησε το σχολείο.

«Δεν ήταν μόνο ότι κέρδιζα κάποια χρήματα. Ενιωθα ότι η υπόλοιπη ζωή -εκτός σχολείου- ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Διάβαζα μετά μανίας, από εγκυκλοπαίδειες μέχρι κόμικς και από κλασική λογοτεχνία μέχρι ρομάντζα, και αισθανόμουν ότι λάμβανα τις γενικές γνώσεις που χρειαζόμουν. Εντάξει, επίσης βαριόμουν πολύ το σχολείο. Οπότε το παράτησα. Φεύγοντας απ’ το σπίτι, έφηβος ακόμα, βρήκα ένα μικρό χώρο κοντά στους δικούς μου και τον έκανα υπνοδωμάτιό και στούντιο για να διαβάζω και να σχεδιάζω».

Είχα τη χαρά να τον γνωρίσω το 2007, όταν ήρθε στην Αθήνα με αφορμή τη διάλεξη «Το design στη ζωή μας» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο πλαίσιο του προγράμματος Megaron Plus.

Κάθε συζήτηση μαζί του, είχε μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς διέθετε δύο βασικά ταλέντα: δεν χρησιμοποιούσε ποτέ ξύλινη γλώσσα και φώτιζε τα πράγματα από μία πολύ ιδιαίτερη οπτική γωνία. Την ίδια χρονιά, είχε διοργανώσει στην Ελληνοαμερικανική Ενωση την έκθεση «Made in USA» με εμβληματικά αντικείμενα συνυφασμένα με την αμερικανική κουλτούρα. Ενα από αυτά, ήταν και η κούκλα Barbie, για την οποία είχα ζητήσει τη γλαφυρή του γνώμη.

Τότε, είχε επιλέξει να παρομοιάσει τη Barbie με ένα άλλο φαινόμενο, εκείνο της Μέριλιν Μονρόε: «Τελικά ποιος παίζει με ποιον; Το παιδί με την κούκλα ή η κούκλα με το παιδί; Ιδού η απορία! Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω το συγκεκριμένο έμβλημα του αμερικανικού ντιζάιν, το μυαλό μου πηγαίνει στη Μονρόε. Διότι αν η Μπάρμπι είναι κάτι παραπάνω από κούκλα, η Μέριλιν ήταν κάτι παραπάνω από γυναίκα. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι ο κορυφαίος Αντι Γουόρχολ ασχολήθηκε και με τις δύο».

-Η κηδεία του Στέργιου Δελιαλή θα γίνει αύριο Σάββατο, 23 Μαρτίου 2019, στις 17.00 στον Ναό Αναστάσεως του Κυρίου, στους Αμπελοκήπους, στη Θεσσαλονίκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News