Τα αλλεπάλληλα γεγονότα που διαταράσσουν τη θερινή ραστώνη χριστιανών, μουσουλμάνων και τουριστών στην Ανατολική Μεσόγειο προσπαθεί να κατανοήσει και να αναλύσει ο υποδιευθυντής της ιταλικής Repubblica, σε ένα άρθρο που πασχίζει να ισορροπήσει μέσα στις αντιφάσεις των δικών του παρατηρήσεων.

Ο Τζανλούκα Ντι Φέο ό,τι βλέπει να συντελείται στα μέρη μας το χαρακτηρίζει με δύο αντίθετους όρους: για αυτόν τα πράγματα είναι ταυτοχρόνως και «άνευ προηγουμένου» και ήδη ιδωμένα στο παρελθόν («déjà vu» είναι ο όρος που χρησιμοποιεί).

Κατά τον αρθρογράφο, τα πρωτοφανέρωτα συμβάντα αφορούν πράξεις και ενέργειες αντιπαλότητας για τα θαλάσσια «τεμάχια», στην ουσία όμως για τον υποθαλάσσιο πλούτο σε υδρογονάνθρακες. Πρόκειται, γράφει, για «ενεργειακό ορυχείο που θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα της Ευρώπης, του Μαγκρέμπ και της Μέσης Ανατολής, προσφέροντας ανάπτυξη». Κρατάει και αυτός τις διαβόητες ίσες αποστάσεις του συρμού, αφού μιλάει για «όλα τα έθνη» της Ανατολικής Μεσογείου που, υποτίθεται, δρουν «συχνά αυθαίρετα».

Το ξαναϊδωμένο έργο, πάντα κατά τον Ντι Φέο, αφορά την ευρωπαϊκή στάση – αυτήν της αδρανείας.

Το σχόλιό του βρίσκει χώρο και για το «παιχνίδι», όπως γράφει, των τρίτων στην περιοχή, κρατών με λαούς οι οποίοι δεν βρέχουν τα πόδια τους στα νερά της Μεσογείου παρά μόνο ως τουρίστες ή επαγγελματίες φαντάροι. Ετσι «οι Ρώσοι επέστρεψαν δυναμικά με τη βάση τους στη Συρία» (είναι απέναντι από την Κύπρο), «οι Αμερικανοί, δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τον έλεγχο», «οι Κινέζοι μέσα από αυτά τα νερά κάνουν το εμπόριό τους». Η εικόνα του συνωστισμού ενδιαφέροντος στην Ανατολική Μεσόγειο συμπληρώνεται από την είσοδο των ντόπιων στα δικά τους νερά: έτσι στο άρθρο εμφανίζονται και οι Αιγύπτιοι, οι Ισραηλινοί, οι Τούρκοι και εμείς.

• Σημαντικό σημείο της παραγράφου: επισημαίνεται ότι ο Ερντογάν εποφθαλμιά «μέρος των υδρογονανθράκων από την Κύπρο και τα ελληνικά Δωδεκάνησα».

Το ΝΑΤΟϊκό μπακγκράουντ της Ελλάδος και της Τουρκίας επισημαίνεται επίσης, και ομολογείται ότι «η περιοχή ήταν πάντα ταραχώδης». Αρα ο αναγνώστης μπορεί να εξαγάγει το συμπέρασμα ότι ο ιταλός συντάκτης θεωρεί «άνευ προηγουμένου» μόνο τον θόρυβο για τα πετρελαϊκά κοιτάσματα.

Και περνάμε στο «déjà vu», που είναι και η ουσία του άρθρου: «Στην πρόκληση των διακηρύξεων, των φρεγατών και των πυροβόλων όπλων υπάρχει μία μεγάλη απουσία, η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οχι μόνο δείχνει ότι είναι ανίκανη να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική, αλλά επίσης δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τις χώρες-μέλη, αφήνοντας τους Ελληνες και τους Κυπρίους μόνους μπροστά στους στόχους του νέου σουλτάνου». Επιτέλους, σε αυτό το σημείο ο Ντι Φέο αντικαθιστά τη φράση του «όλα τα έθνη της Ανατολικής Νεσογείου συχνά αυθαιρετούν» με το παρατσούκλι (όχι με το όνομα) του μόνιμου ταραχοποιού.

Στην ελάχιστη μνεία του Λιβυκού (πράγμα περίεργο για Ιταλό), ο Ερντογάν αναφέρεται από τον αρθρογράφο, όπως και η ίδια η Λιβύη που χαρακτηρίζεται «τουρκικό προτεκτοράτο». Και εδώ η Ευρώπη εγκαλείται.

Ο Νι Φέο γράφει ότι «όλα τα ελαττώματα της Ενωσης αναδεικνύονται στην Ανατολική Μεσόγειο», ενώ προτείνει «σημαντικές διπλωματικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα ωθήσουν τους ενδιαφερομένους σε ένα τραπέζι ώστε να επιτύχουν συμφωνία διαχείρισης του ενεργειακού Eldorado». (Ο αρθρογράφος απέφυγε να γράψει τη λέξη υφαλοκρηπίδα, η οποία από ελληνικής πλευράς είναι το μόνο προς συζήτηση ζήτημα.)

Την πολιτική της πατρίδας του στην Ανατολική Μεσόγειο ο Ντι Φέο τη χαρακτηρίζει «παράδοξη», μία «περιδιάβαση στο Λεβάντε εν μέσω αντιπάλων». Αποφεύγοντας πάλι τα ονόματα, επισημαίνει την ταραγμένη πολιτική τού (σημειωτέον, «πεντάστερου») ιταλού υπουργού Εξωτερικών Λουίτζι Ντι Μάιο: «Συνομιλούμε με την Αγκυρα και την ίδια ώρα στέλνουμε το Ναυτικό μας σε ασκήσεις με Ελληνες, Γάλλους και Κυπρίους». Ωστόσο ο αρθρογράφος δεν μας πληροφορεί ποια από τις δύο παραπάνω ενέργειες θα προτιμούσε ο ίδιος να είχε αποφύγει η Ιταλία…

Και η κριτική στην Ενωση ολοκληρώνεται με μία έξυπνη αναφορά στο «διπλοτίμονο ποδήλατο» που χειρίζονται η Γερμανία και η Γαλλία για λογαριασμό όλων μας. Ο Ντι Φέο δηλώνει ότι η τακτική αυτή δεν οδήγησε σε αποτελέσματα. Εν κατακλείδι «η Αγία Σοφία που έγινε τζαμί» χρησιμοποιείται για να δηλωθεί η «τουρκική επιθετικότητα» καθώς «η Γηραιά Ηπειρος είναι ανίκανη να αντιδράσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News