Οι ενδείξεις της κρίσης δεν λείπουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση, λέει το Politico Europe σε ανάλυσή του, απαριθμώντας τες κιόλας με την ακόλουθη σειρά: Brexit, μετανάστευση, δημογραφική γήρανση, δυσλειτουργία της Ευρωζώνης, Κίτρινα Γιλέκα, τρομοκρατία.

Ωστόσο, συνεχίζει, η ευρωπαϊκή παραδοξότητα έγκειται στο γεγονός ότι αν και το οικοδόμημα δείχνει ετοιμόρροπο -και για τους ντόπιους και για τους ξένους-, στην πραγματικότητα η ημέρα της καταστροφής δεν φθάνει ποτέ.

Βεβαίως, αν εξαιρέσει κανείς, προσθέτει ο αμερικανός αρθρογράφος, τα έτη 1939, 1914, 1805, 455. (Δηλαδή τους δύο παγκοσμίους πολέμους του 20ού αιώνα, τον Ναπολέοντα στο Αούστερλιτς και τους Βανδάλους στη Ρώμη – το έτος 1204 πάντως, των πλιατσικολόγων σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη, η ανάλυση δεν το μνημονεύει.)

Πράγματι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η υποστήριξη της κοινής γνώμης στην ΕΕ βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο, ενώ και η εμπιστοσύνη στο ευρώ έφθασε σε επίπεδα ρεκόρ. Ετσι, ο αρθρογράφος του Politico, Μάθιου Κάρνιτσνιγκ, συμπεραίνει ότι, δεδομένων των μυριάδων προβλημάτων της Ευρώπης, οι πολίτες της είναι εκπληκτικά αισιόδοξοι.

Γιατί, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Ενωση φαντάζει προβληματική; Πρωτίστως, εξαιτίας των ηγετών της, λέει ο δημοσιολόγος και αποφαίνεται ότι θα ήταν προτιμότερο να παραδεχθούμε ότι η ΕΕ, με τη δυσκίνητη γραφειοκρατία της, δεν θα γίνει η επόμενη «οικονομική ατμομηχανή» του πλανήτη, μα προορίζεται να παραμείνει όπως μια 50χρονη σε μια ντισκοτέκ: μακριά από τις καλύτερες μέρες της και απελπιστικά αδέξια σε έναν κόσμο με «νέες μόδες».

Θα μείνει όμως στην πίστα, λέει τελικά, επειδή «αυτό που οι περισσότεροι πολίτες της φοβούνται πιο πολύ είναι το τι θα μπορούσε να συμβεί όταν η μουσική σταματήσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News