Τώρα που όλος ο κόσμος παρακολουθεί με δέος την εξελισσόμενη κλιματική αλλαγή ζαλισμένος και πνιγμένος από τις φλόγες και τους καπνούς των δασικών πυρκαγιών, ας θίξουμε και μία πτυχή της «κοσμογονίας» των καιρών μας όχι πολύ δημοφιλή στους «κλιματικούς» αναλυτές, αν και είναι καθοριστική για το ζήτημα. «Δειλοί ψίθυροι ακούγονται μόνο» σχετικά, όπως έγραψε ο αρθρογράφος της Corriere della Sera Ντανίλο Τάινο που καταπιάστηκε με το οικονομικό, παραγωγικό και κοινωνικό κόστος της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής μέσω του περιορισμού των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Αφορμή για την ανάλυση του έδωσε η δημοσιοποίηση της δυσοίωνης έκθεσης της Διακυβερνητικής Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή, η περιέχουσα την πρόβλεψη ότι η άνοδος της θερμοκρασίας θα πιάσει το όριο του +1,5 βαθμού Κελσίου περί το 2030. Τις «πρωτοφανείς καταστροφές» που μας απειλούν καλούμεθα προς το παρόν να αντιμετωπίσουμε με μοναδικό όπλο μας την «πράσινη ανάπτυξη». Σε αυτήν, λοιπόν, αφιέρωσε το άρθρο του ο Τάινο.

Η πλευρά του κόστους της τον προβλημάτισε, έτσι έγραψε για «παραγωγικούς τομείς που θα κλείσουν ή θα συρρικνωθούν» και για «χαμένες θέσεις εργασίας», τονίζοντας μάλιστα ότι η αποζημίωση για τις τελευταίες θα γίνει «πιθανότατα εν μέρει» και «όχι αμέσως». Επιπλέον σημείωσε ότι υπάρχει και γεωπολιτική παράμετρος στην υπόθεση του κλίματος, θέμα στο οποίο η Ευρώπη πρέπει να εγκύψει με προσοχή.

Σε όλο τον κόσμο, και πρωτίστως στη Ευρώπη, πολλές επιχειρήσεις προσαρμόζονται στην ανάγκη να «γίνουν βιώσιμες». Για κάποιες ίσως είναι μία προσχηματική συμπεριφορά, μία απλή άσκηση επικοινωνιακού μάρκετινγκ, ώστε «να δείχνουν πράσινες». Ομως πολλές επιχειρήσεις αναλαμβάνουν πράγματι σοβαρές πρωτοβουλίες. Στην πραγματικότητα το «να γίνουμε βιώσιμοι» σημαίνει ότι πρέπει να υποστούμε «επώδυνες μεταμορφώσεις» παρατήρησε ο Τάινο.

Τα πολύ φιλόδοξα ευρωπαϊκά σχέδια για έναν γρήγορο περιορισμό των εκπομπών, προκαλούν ερωτήματα, έγραψε κατόπιν, εφ’ όσον η Κίνα, η Ινδία αλλά και οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο οικονομικός κίνδυνος προκύπτει για την Ευρώπη από τη βεβαιότητα του αρθρογράφου ότι τα παραγωγικά συστήματα των τρίτων χωρών θα εκμεταλλευτούν την «πράσινη προσαρμογή» της ευρωπαϊκής οικονομίας ώστε να καταστούν τα ίδια περισσότερο ικανά από πλευράς ανταγωνιστικότητας. Ετσι, πέραν του οικονομικού πεδίου, θα κινδυνεύσει και ο στόχος της Γηραιάς Ηπείρου να επιτύχει σημαντικά αποτελέσματα όσον αφορά τη μείωση της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Δηλαδή, κάποιοι θα εξακολουθούν και να παράγουν και να ρυπαίνουν.

Η απάντηση που έχει ετοιμάσει η Ενωση για το παραπάνω ενδεχόμενο είναι η επιβολή δασμών στις εισαγωγές αγαθών τα οποία δεν είναι «βιώσιμα» κατά τη διαδικασία παραγωγής τους όπως απαιτούν τα πρότυπα της ΕΕ. Ωστόσο στο πλαίσιο αυτό «οι Βρυξέλλες έχουν ήδη κριτικάρει περιπτώσεις προστατευτισμού που έχει μεταμφιεστεί σε περιβαλλοντισμό» και μάλιστα «από πολλές χώρες». Μία χτυπητή αντίφαση, λοιπόν. Σοβεί ήδη εμπορική σύγκρουση στο παρασκήνιο, η οποία θα έχει την ευκαιρία να βγει και στη σκηνή κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Cop26, δηλαδή στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα (Γλασκώβη, 31 Οκτωβρίου έως 12 Νοεμβρίου).

Ο αρθρογράφος της Corriere σημείωσε επίσης ότι υπάρχει και η «πανδημική κόπωση», οι θυσίες που ο κόσμος υφίσταται εδώ και ενάμιση χρόνο και έχουν σοβαρότατο οικονομικό αποτύπωμα δίπλα στο κοινωνικό και στο ψυχολογικό. Η κρίση του κορονοϊού επιβεβαίωσε την ανάγκη αντιμετώπισης των κινδύνων που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση, ωστόσο έχει αγχώσει την ανθρωπότητα ολόκληρη και το πολιτικό προσωπικό της. Στο δεδομένο άγχος του χρέους προστέθηκε το άγχος της Covid-19, και αυτό είναι ένα βαρύ άθροισμα που δεν θα βοηθήσει και πολύ να καταπραϋνθεί «το καινούργιο, τεράστιο άγχος» της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής.

Στο τέλος του κειμένου του ο Τάινο υπενθυμίζει ότι ακούγονται και φωνές που ισχυρίζονται ότι ο δρόμος που ακολουθούν οι κυβερνήσεις μετά το Κιότο, ο δρόμος του αγώνα για μείωση των εκπομπών ρύπων δηλαδή, δεν είναι ο καλύτερος και ότι είναι χρήσιμο να εξετάσουμε άλλες τεχνολογικές λύσεις. «Ξέρουμε ότι δεν ήμασταν καλεσμένοι σε εορταστικό τραπέζι. Τώρα μας κατέστη σαφές ότι το μενού δεν είναι και πολύ εύπεπτο» κατέληξε ο αρθρογράφος της Corriere.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News