Το ερώτημα δεν είναι τόσο παλιό όσο το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου, αλλά πάντως τα έχει τα χρονάκια του: αληθινό ή ψεύτικο; Το θέμα όμως τώρα δεν είναι το προσωπικό γούστο του καθενός ή οι χρηστικοί και λειτουργικοί λόγοι της μίας ή της άλλης επιλογής. Είναι το περιβάλλον. Κι όσο κι αν μπορεί να ακουστεί παράδοξο, η οικολογική επιλογή είναι το φυσικό έλατο.

Οπως εξηγεί στο Verge ο βοτανολόγος Κλιντ Σπρίνγκερ, «αν από τη μία πλευρά τα ψεύτικα δέντρα μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν, από την άλλη περιέχουν πολυβινυλικό χλωρίδιο που με τη σειρά του περιέχει μόλυβδο». Ερευνα έχει δείξει εξάλλου ότι για να είναι οικολογική η χρήση ενός πλαστικού δέντρου πρέπει να χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον επί μια εικοσαετία. Αλλά ποιος το κάνει; Και για εκείνους που πιστεύουν ότι είναι δεν είναι και πολύ ηθικό να ξεριζώνεις ένα δέντρο για να το χρησιμοποιήσουν για έναν μήνα; Ο βοτανολόγος απαντά ότι τα δέντρα αυτά φυτεύονται ειδικά για να πουληθούν τα Χριστούγεννα. Στο μεταξύ, ωφελούν το οικοσύστημα. Τώρα λοιπόν ξέρει τι να επιλέξει κανείς.

Φωτό: Ως γνωστόν, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Πηγή: Shutterstock

Γιατί οι κεντρικοί τραπεζίτες πρέπει να είναι ανεξάρτητοι από την πολιτική εξουσία; Επειδή η νομισματική πολιτική δεν πρέπει να υπόκειται σε εκλογικές, δηλαδή πελατειακές, λογικές. Παραμένει γεγονός όμως, γράφει στο ForeignAffairs η Τζάκλιν Μπεστ, ότι ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών είναι παράδοξος στις φιλελεύθερες δημοκρατίες:  «Η δουλειά τους είναι μεν τεχνικής φύσης, αλλά οι συνέπειες είναι καθαρά πολιτικές», σημειώνει. «Η άποψη, προσθέτει, πως στην νομισματική πολιτική δεν πρέπει να ασκείται δημοκρατικός έλεγχος τροφοδοτεί τον λαϊκισμό και την αντίδραση απέναντι στις ελίτ».

Φυσικά μόνο θετικό μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι οι Τραμπ του κόσμου τούτου δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με τις κεντρικές τράπεζες. Αλλά από την άλλη, «φαίνεται πως η καλύτερη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στις ανελεύθερες τάσεις είναι μια ανελεύθερη στρατηγική σύμφωνα με την οποία η νομισματική πολιτική εξαιρείται από τη δημοκρατική λογοδοσία». Αλλά τι υπαγόρευσε αυτήν την εξαίρεση; «Με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού επί του κεϊνσιανισμού, η δουλειά των κεντρικών τραπεζιτών ήταν να κρατούν υπό έλεγχο τον πληθωρισμό».

Το γεγονός αυτό δικαιολογούσε την ανεξαρτησία τους από τους υποτιθέμενους «σπάταλους» πολιτικούς. Από το 2008 κι έπειτα, όμως, η Δύση υποφέρει από λίγο και όχι από πολύ πληθωρισμό. Αρα; Αρα πρέπει να βρεθεί μια καλύτερη απάντηση από το να λέει κανείς στον κόσμο να εμπιστεύεται τον πληθωρισμό του 2%, λέει η Τζάκλιν Μπεστ. Μα ποια θα μπορούσε να είναι αυτή εκτός από μια ταχύτατη επιστροφή στον Κέινς;

Φωτό: Η πρόεδρος της FED Τζάνετ Γιέλεν. Αυτή σώζει την Αμερική από τον Τραμπ. Πηγή: Reuters/Carlos Barria

Είναι δύσκολο να τις εντοπίσει κανείς. Αλλά ακόμη πιο δύσκολο είναι να τις καταλάβει. Γι’ αυτό το L’ Express επιχειρεί να ρίξει φως σε ένα φαινόμενο που γίνεται όλο και πιο αισθητό στη Γαλλία – σε 8.000 υπολογίζονται πλέον οι ανήλικες που εκδίδονται σε όλη τη χώρα.

Γιατί το κάνουν; Το κάνουν φυσικά για τα χρήματα. Οχι όμως μόνο για να ζήσουν, αλλά και για να πάνε διακοπές στην Ίμπιζα. Κάποιες από αυτές, γράφει το περιοδικό, βλέπουν την πορνεία σαν μια κανονική δουλειά. Δεν αισθάνονται όμως πόρνες και αρνούνται να καταγγείλουν τους προστάτες τους. Εκμεταλλεύονται τα εργαλεία που τους προσφέρει το Διαδίκτυο και βλέπουν το σεξ απλώς σαν έναν τρόπο για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν γρήγορα και εύκολα.

Απέναντι τους, οι ειδικοί, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί είναι μάλλον μπερδεμένοι. Ειδικά οι γονείς δυσκολεύονται να χωνέψουν ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή των παιδιών τους. Οπως η μητέρα της 16χρονης Μαρί που έβλεπε την κόρη της να γυρίζει συχνά από τις βόλτες της στο σπίτι με καινούργια ρούχα, αρώματα και κοσμήματα. Ηταν, της έλεγε, δώρα του αγοριού της. Κι εκείνη την πίστευε. Ή την βόλευε να το πιστεύει.

Φωτό: Όλα στη σκιά. Πηγή:Shutterstock

Ηταν τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν εννέα μέλη της οικογένειας Ρούνεϊ καταδικάστηκαν σε συνολικά 79 χρόνια κάθειρξη επειδή υποχρέωσαν 18 άτομα να εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες δουλείας επί 30 χρόνια. Και τώρα ο Guardian δημοσιεύει την μαρτυρία μιας γυναίκας, ο αδελφός της οποίας ήταν 26 χρόνια σκλάβος αυτής της οικογένειας. «Υποχρεώθηκε να εργαστεί σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς να έχει καμία επαφή με τους οικείους του, οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν νεκρός», διηγείται η γυναίκα. Οι Ρούνεϊ εκμεταλλεύτηκαν τη μικρή νοητική υστέρηση που είχε, καθώς και το γεγονός ότι μετά την εφηβεία έπινε αλκοόλ και έκανε χρήση ναρκωτικών.

Η γυναίκα μίλησε για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια με τον αδελφό της όταν τον έφεραν σε επαφή μαζί της οι κοινωνικές υπηρεσίες. «Μου απαντούσε με μονοσύλλαβους ήχους, ακουγόταν εντελώς ανέκφραστος. Οταν στη συνέχεια μίλησε με τη μητέρα μου, είπε ότι χαιρόταν που την άκουγε ξανά. Κι εγώ και η μητέρα μου προσπαθήσαμε να μην εκδηλώσουμε συναισθήματα που μπορεί να τον έφερναν σε δύσκολη θέση. Οταν όμως αποχαιρετιστήκαμε, ξεσπάσαμε σε κλάματα».

Ο άνθρωπος αυτός συναντήθηκε με την οικογένειά του δυο μήνες μετά την «απελευθέρωσή» του. «Τα χρόνια της δουλείας προσέθεσαν και άλλα, τεράστια προβλήματα σε αυτά που είχε πριν εξαφανιστεί. Τρώει τη σαλάτα με τα χέρια, γελάει χωρίς λόγο και δυνατά, ενώ είναι σε κακή φυσική κατάσταση». Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, φαίνεται πως έχει αναπτύξει και το σύνδρομο της Στοκχόλμης καθώς εκφράζει συμπάθεια προς τους δυνάστες του: «Ηταν καλοί άνθρωποι, με φρόντιζαν…».

Φωτό: Τα απομεινάρια μιας ζωής. Πηγή: The Guardian