Οκέι, λέει ο συνηθισμένος να κοιτά με υπεροψία τους «άξεστους Αμερικανούς» Ευρωπαίος, έγινε ό,τι έγινε στο Καπιτώλιο από ένα μάτσο βλαχαδερά με βοϊδίσια κέρατα στο κεφάλι και με σημαίες της Ντίξιλαντ στα χέρια, από κάποια όρνια της άγριας αμερικανικής υπαίθρου που εξέλαβαν τις μπούρδες του Τραμπ για άγιο ευαγγέλιο. Εμείς, εδώ, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ούτε Τραμπ έχουμε ούτε αστοιχείωτος όχλος είμαστε – τουλάχιστον όχι τέτοιου τύπου. Σωστά; Λάθος!

Μάλιστα, λάθος. Και τραγικό κιόλας, όπως λέει ο αρθρογράφος των Financial Times Γκίντεον Ράχμαν αποτολμώντας μία θεωρητική μεταφορά της «αμερικανικής πολιτικής τρέλας» σε ευρωπαϊκό έδαφος. Οπωσδήποτε δεν γράφει χοντράδες, λόγου χάρη ότι οι αγελαδοτρόφοι της Κεντρικής Ευρώπης μπορεί μία ωραία πρωία να μπουκάρουν στο κτίριο της Κομισιόν και να πνίξουν σε μία καρδάρα γάλα την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Οχι βέβαια. Ωστόσο επισημαίνει ότι και η Γηραιά Ηπειρος έχει τα ανεξέλεγκτα «κινήματά» της, παρά το γεγονός ότι ο Τραμπ είναι ένας και μοναδικός και το καλούπι του είναι πατέντα αμιγώς αμερικανική.

Τη δυσπραγία που σέρνει στην ουρά του ο κορονοϊός βλέπει ο Ράχμαν σαν εν δυνάμει κίνδυνο αποσταθεροποίησης του ευρωπαϊκού status, αφού είναι δυνατόν να προκαλέσει «επικίνδυνες πολιτικές αναταραχές». Και υπάρχει προηγούμενο κάποιων ευρωπαϊκών «ντου», σε άλλη κλίμακα φυσικά, και στο Βερολίνο και στο Παρίσι και αλλού. Υπάρχει και η ζύμωση της πλατείας Συντάγματος –και της «επάνω» και της «κάτω»– στην προσυριζαϊκή μνημονιακή περίοδο των Αθηνών ας πούμε και εμείς, ώστε να συνεισφέρουμε στον γενικότερο προβληματισμό.

Οι ακροδεξιοί στη Γερμανία έχουν μια κάποια αποδοχή λέει ο Ράχμαν, μη συγκρινόμενη ωστόσο με αυτήν που έχει η αμερικανική ακροδεξιά τύπου QAnon, η αχαλίνωτη όσο και φαιδρή, αφού δεν διστάζει να διακινήσει θεωρίες περί παγκόσμιας συνωμοσίας οργανωμένης από… παιδεραστές. Οι Γάλλοι όμως, και όχι μόνο οι ακροδεξιοί, έχουν και τα Κίτρινα Γιλέκα τους (ακέφαλα μεν, με μπάχαλα δε) και μία τρομερή άρνηση απέναντι στο εμβόλιο κατά του κορονοϊού (περί το 50%). Δηλαδή στη Γαλλία υπάρχει βάθος στην καχυποψία του κόσμου για το σύστημα και για τους εκφραστές του, η οποία εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία. «Να, και ο πρόεδρος Μακρόν έμοιαζε σαν φάντασμα στο μήνυμά του με το οποίο κατήγγειλε την εισβολή στο Καπιτώλιο»…

Η πλησιέστερη στη συνωμοσιολογική Αμερική Ευρώπη απαντάται στην Πολωνία, λέει ο Ράχμαν, όπου η κυβέρνηση επεξεργάζεται και διακινεί εξωπραγματικά σενάρια, ενώ ο διαδικτυακός εξτρεμισμός της βρετανικής ακροδεξιάς έστειλε και έναν ευρωπαϊστή βουλευτή των Εργατικών στον τάφο, όταν το διακύβευμα ήταν πώς να αποφευχθεί το Brexit. Τώρα παρατηρείται εξάπλωση των θεωριών του QAnon στο Νησί, ενώ πληθαίνουν οι αρνητές των εμβολίων. Ολοι αυτοί φαντάζουν σαν αυθεντικό περιθώριο με τις ανοησίες που εκστομίζουν, ωστόσο το Καπιτώλιο απέδειξε ότι μπορεί και να μεταβληθούν σε πραγματικό κίνδυνο για τη δημοκρατία.

Οι εξαγωγές της Αμερικής στον υπόλοιπο κόσμο δεν γίνεται να περιοριστούν στην ποπ κουλτούρα και στην τεχνολογία, εύκολο είναι να περάσουν και στην πολιτική, καταλήγει ο Ράχμαν.

Από τη δική της πλευρά, και με ανάλογο βλέμμα στα γεγονότα και στα μελλούμενα, η Corriere della Sera αναφέρεται σε άρθρο ιταλίδας υπουργού με προέλευση τα άλλοτε «λαϊκιστικά» και νυν κυβερνητικά «Πέντε Αστέρια» του παλιάτσου Μπέπε Γκρίλο. Το παράδειγμά της το παρουσιάζει σαν επίτευγμα της ενσωμάτωσης στο σύστημα κάποιων πολιτικά περιθωριακών στοιχείων που η συγκυρία (και η λαϊκή αγανάκτηση, ασφαλώς) τα ανέδειξε σε παράγοντα εξουσίας. Τώρα πια όλοι τους είναι καλά παιδιά όμως, όπως ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ –συνεισφέρουμε ξανά– κατά την κυβερνητική θητεία του και μέχρι σήμερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News