Τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη δεν τον γνωρίσαμε -οι περισσότεροι- με αφορμή κάποια επιτυχία του, αλλά από μια ανατριχιαστική κραυγή πόνου, που τα δελτία ειδήσεων μετέδιδαν ξανά και ξανά. «Εσπασε, έσπασε, μάνα έσπασε!». Δεν πονούσε μόνο το πόδι (κάταγμα κνημιαίας ακρολοφίας), αλλά και -κυρίως- η ψυχή εκείνου του (άγνωστου, τότε) 21χρονου πρωταθλητή του τάε κβον ντο. Γιατί είχε δώσει μεγάλο αγώνα για να βρεθεί εκεί, στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ (2000). Δέκα μήνες πριν είχε «σπάσει» το πόδι του, ακριβώς στο ίδιο σημείο, σε τροχαίο. Επρεπε να κρατήσει τον γύψο τέσσερις μήνες, αλλά τον έβγαλε στους δυόμισι. Για να προλάβει τους Αγώνες. Η συμμετοχή του και μόνο, ήταν άθλος.

Εκλαψε όλη η Ελλάδα στη θέα του δίμετρου παλικαριού που σφάδαζε στο τατάμι. Στην επιστροφή του τα media τον υποδέχτηκαν σαν Ολυμπιονίκη. Ηταν (σχεδόν) απίθανο να συνεχίσει να αγωνίζεται – οι γιατροί δεν του έδιναν πολλές ελπίδες. Εμεινε εκτός δράσης για δυο ολόκληρα χρόνια. Αλλά του ήταν αδύνατο να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η χώρα του θα διοργάνωνε Ολυμπιακούς Αγώνες, κι εκείνος θα ήταν απών. Η αποκατάσταση ήταν Γολγοθάς, όμως τα κατάφερε.

Το 2004 στην Αθήνα ο (25χρονος, πλέον) Νικολαΐδης κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία των 80+ κιλών μέσα σε αποθέωση. Οχι μόνο διέψευσε την επιστήμη, αλλά και είχε την απαίτηση από τον εαυτό του να κερδίσει το «χρυσό» – τίποτα λιγότερο. Οσο κι αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει ούτε μια φωτογραφία του με το αργυρό μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος του, που να τον δείχνει να χαμογελά. Οπως είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του τον Αύγουστο του 2016 (OneMan, Μαρίνα Καρπόζηλου), ήταν τόσο απογοητευμένος, ώστε δεν ήθελε να παραστεί στην απονομή. Η μητέρα του, η κυρία Αναστασία, ήταν εκείνη που του άλλαξε γνώμη.

Ολη του η ζωή, ένας αγώνας. Για την καλύτερη δυνατή επίδοση στο γυμναστήριο, αλλά και για έναν καλύτερο κόσμο. Ακόμη και πριν ασχοληθεί επισήμως με τα κοινά, με τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, η αδικία, η ανισότητα, ο ρατσισμός, οι δυστυχίες των ανθρώπων, ποτέ δεν τον άφησαν αδιάφορο. Πάλεψε για τα «πιστεύω» του, με όποιον τρόπο μπορούσε. Οι ευαισθησίες αυτού του χαμογελαστού και φιλικού με όλους «γίγαντα», τον έκαναν πιο αγαπητό και από τους θριάμβους του. Περπατούσε στη Θεσσαλονίκη, και ο κόσμος τον σταματούσε στο δρόμο για να τον χαιρετήσει, να του πει τα βάσανά του. Για να διανύσει 500 μέτρα, χρειαζόταν μισή ώρα.

Πίσω από τον σκληρό μαχητή κρυβόταν ένα παιδί. Ηθελε να τον αγαπούν, τον έκαναν ευτυχισμένο τα μικρά, τα απλά, και ποτέ δεν έπαψε να παίζει: xbox τουλάχιστον μια ώρα κάθε μέρα (το gaming ήταν, ανέκαθεν, το αγχολυτικό του), αλλά και με τους φίλους του – τους ίδιους που είχε και στο σχολείο. «Θέλω να κάνω ό,τι θέλω, γιατί αυτό το προνόμιο δεν το είχα ποτέ», είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή του. Δεν πρόλαβε να χαρεί τα χρόνια της ανεμελιάς, επειδή ο πατέρας του (πρωταθλητής στο τάε κβον ντο κι εκείνος) του είχε επιβάλει την πειθαρχία, τις θυσίες και τις στερήσεις του πρωταθλητισμού από την ηλικία των τριών ετών. Ο κ. Γιώργος ήταν τόσο πιεστικός και απαιτητικός, ώστε ο μικρός Αλέξανδρος, λίγο έλειψε να τα παρατήσει. Συνειδητοποίησε ότι το τάε κβον ντο ήταν ο προορισμός του, όταν ήρθαν οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες, στη Β’ λυκείου.

Κατακτώντας τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή Εφήβων, στα 17, στην ουσία έγραψε την πρώτη σελίδα της ιστορίας του αθλήματος στην Ελλάδα. Αναδείχτηκε αργυρός Ολυμπιονίκης (δυο φορές), πρωταθλητής Ευρώπης, και αγωνίστηκε σε τέσσερις διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων – πρωτοφανές για αθλητή του τάε κβον ντο. Οταν ήταν πιτσιρικάς, φορούσε τη στολή του πατέρα του, με το εθνόσημο, στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη, και ονειρευόταν να γίνει κι εκείνος μέλος της Εθνικής ομάδας. Ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι κάποτε (το 2012 στο Λονδίνο) θα έμπαινε πρώτος στο στάδιο ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Ηταν, έλεγε, το highlight της καριέρας του.

Αποσύρθηκε το 2013. Το 2016 παντρεύτηκε (τη δημοσιογράφο Δώρα Τσαμπάζη), το 2017 απέκτησε μια κόρη (Ελεάννα), και το 2020 ένα γιο (Γιώργος). Είχε άλλον έναν, τον Φίλιππο, από τον πρώτο του γάμο – σήμερα είναι 11 ετών. Στην Πολίχνη είχε ανοίξει σχολή τάε κβον ντο, με την επωνυμία «Ολυμπιονίκης». Ο θάνατος τον συνάντησε στο απόγειο της ευτυχίας του.

«Φεύγοντας», μας άφησε ένα συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα. Ενα μάθημα ζωής. Λίγοι γνώριζαν για την περιπέτεια της υγείας του. Και μόνον εκείνοι κατάλαβαν ότι οι μέρες του τελειώνουν, τον περασμένο Αύγουστο, όταν διάβασαν μια ανάρτησή του στο Facebook για τη συμπλήρωση 14 ετών από την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Εγραφε, μεταξύ άλλων: «Τα μετάλλια είναι απλώς ύλη, είτε χρυσά, είτε αργυρά, είτε χάλκινα, δεν έχουν καμία αξία, αν δεν γίνεις μέσα από τις δυσκολίες καλύτερος άνθρωπος, αλληλέγγυος, γενναιόδωρος. Το σημαντικότερο μετάλλιο όλων είναι το αποτύπωμα που αφήνουμε καθημερινά στους γύρω μας, αν θα λάμπει σαν ασήμι ή χρυσός, τότε ναι, θα ξέρεις ότι φόρεσες περήφανα στο στήθος τα μετάλλια της ζωής».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News