Ο Σαίξπηρ έχει σημαδέψει βαθιά τον πρωταγωνιστή του «Σημαδεμένου» Αλ Πατσίνο.

Δεν είναι μόνο ότι μεγάλωσε με τα κείμενα του άγγλου βάρδου, δεν είναι μόνο ότι τα διδάχτηκε κατόπιν στο φημισμένο Actors Studio, όπου φοίτησε δίπλα στους καλύτερους: είναι ότι σχεδόν τον κατατρέχουν μέχρι σήμερα, τόσο στις κινηματογραφικές, όσο και στις θεατρικές επιλογές.

Ριχάρδος ΙΙΙ, Σάιλοκ, μέχρι και… Μάικλ Κορλεόνε έχει ο υποκριτικός μπαξές του Πατσίνο όλα αυτά τα χρόνια.

Ο 80χρονος ηθοποιός, με αφορμή την συμμετοχή του στη σειρά βίντεο «Writers on writers – Le conversazioni» της ιταλικής εφημερίδας Repubblica, όπου απήγγειλε έναν μονόλογο ως Σάιλοκ από τον αγαπημένο του «Εμπορο της Βενετίας», ξεκαθαρίζει πως το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι η μεγάλη του αγάπη -απλώς το σινεμά είναι αυτό που του… πληρώνει το νοίκι, που λέμε.

Και, όπως τονίζει, το λογοτεχνικό φάντασμα του Σαίξπηρ ήταν πανταχού παρόν στην καριέρα του.

Λόγου χάρη, θυμήθηκε τι του είχε πει ο σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα, λίγο πριν αρχίσουν τα γυρίσματα του «Νονού», εκεί όπου υποδυόταν τον έναν εκ των τριών γιων του Δον Βίτο Κορλεόνε, τον Μάικλ.

«Εχουμε να κάνουμε με μια σαιξπηρική τραγωδία», του είχε πει ο Κόπολα, «πρόκειται για μια ιστορία όπου ένας πατέρας κληροδοτεί στα παιδιά του και από στοιχείο του χαρακτήρα του. Στον έναν έδωσε την καλοσύνη, στον άλλον την ευφυΐα και στον τρίτο την δύναμη».

Ο σεβασμός του λοιπόν για τον Σαίξπηρ είναι τεράστιος και όπως επισημαίνει «όλα τα κείμενά του είναι θησαυροί γεμάτοι με κρυμμένα πετράδια, αλλά, ίσως, το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναλογιστούμε είναι ότι ο ίδιος ο Σαίξπηρ ήταν πρωτίστως ηθοποιός και επομένως ήξερε καλά το πως να μιλάει στο κοινό και να παίζει δίχως κανέναν απολύτως φόβο. Η αμεσότητα με την οποία προσεγγίζει το κοινό του είναι αποτέλεσμα συνεχούς κόπου και μόχθου».

Με τον μόχθο αυτόν κατάφερε, όπως υποστηρίζει ο Πατσίνο, ο άγγλος βάρδος να μεταλαμπαδεύσει τόσο καλά στο κοινό του ζητήματα όπως η ακραία βία, η οποία διαπερνά όχι μόνο το ίδιο το έργο του Σαίξπηρ, αλλά όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

«Ο άνθρωπος έχει κακά και ποταπά ένστικτα μέσα του», αναφέρει ο Πατσίνο στην ιταλική εφημερίδα, «ο Σαίξπηρ το γνώριζε καλά αυτό, γι’ αυτό και έγραψε τραγωδίες με περισσότερη βία και από τον “Σημαδεμένο”. Για παράδειγμα, η τραγωδία “Τίτος Ανδρόνικος”», προσθέτει με νόημα.

Η σπουδαία καριέρα του Πατσίνο χαρακτηρίζεται επίσης από την γενεαλογική του «ιταλικότητα» -είναι μισός Ιταλός, μισός Αμερικανός.

Κάπως έτσι δεν προξενεί εντύπωση το ότι παραδέχεται τον Φεντερίκο Φελίνι όχι μόνο ως έναν εκ των σημαντικότερων σκηνοθετών όλων των εποχών, αλλά επίσης δηλώνει μετανιωμένος που δεν κατάφερε ποτέ του να δουλέψει υπό τις οδηγίες του.

«Ηθελε να με συναντήσει αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ταινίας μου “Σκυλίσια Μέρα” και ενώ αυτός ετοίμαζε τον “Καζανόβα”», θυμάται.

«Πήγα να τον συναντήσω από κοντά και έτρεμα – ο Φελίνι ήταν ένας μύθος. Με κοίταξε χωρίς να πει τίποτα, και ξαφνικά μου τσίμπησε το μάγουλο με τα δυο του δάκτυλα, λέγοντας μου “Είσαι ομορφούλης”. Ήταν η καλύτερη απόρριψη της καριέρας μου. Όταν βγήκε η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ και γοητεύτηκα από την εξαιρετική ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ντόναλντ Σάδερλαντ», λέει.

Τέλος, και σχετικά με το αν υπάρχει κάποιος σημαντικός σκηνοθέτης με τον οποίο θα ήθελε να συνεργαστεί σήμερα, ο Πατσίνο είναι ξεκάθαρος:

«Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Πάολο Σορεντίνο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News