Η Ιστορία, όταν ξεκουράζεται από την κοπιαστική καταγραφή των σημαντικών δεδομένων «εις τας δέλτους» της, αρέσκεται σε φάρσες. Θεωρητικώς μιλώντας, στην Ευρώπη υπάρχει το ενδεχόμενο να έχουμε επανάληψη του Ανσλους του 1938 (κατάργηση της ανεξαρτησίας της Αυστρίας διά της προσαρτήσεώς της στη χιτλερική Γερμανία), αλλά από την… ανάποδη πλέον: κάποια νεοναζιστική Αυστρία δεν αποκλείεται να γεννηθεί στη Βιέννη και, κυβερνώντας, να παίξει τον ρόλο του καθοδηγητή του μεγάλου γερμανικού έθνους και να… καταπιεί τη δημοκρατική Γερμανία (ή, αν προτιμάτε, να δώσει μπόλικο αέρα στα πανιά της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» στις εκλογές του προσεχούς Φεβρουαρίου). Ας δούμε τις εξελίξεις τις οποίες κάποιοι χαρακτηρίζουν επίφοβες.

Την ημέρα των Φώτων και όπως ήταν αναμενόμενο, ο πρόεδρος της Αυστρίας, Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν, έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ηγέτη του κόμματος «Ελευθερία» ή FPÖ, Χέρμπερτ Κικλ. Καθώς ο Κικλ και το κόμμα του θεωρούνται φορείς ακροδεξιάς ιδεολογίας, η κατεστημένη κυβερνητική εξουσία της Ευρώπης, η Χριστιανοδημοκρατία και η Σοσιαλδημοκρατία, ανησυχούν πολύ, το ίδιο και τα media που τις υποστηρίζουν. Μάλιστα η Ελενα Τέμπανο, της Corriere della Sera, έγραψε ότι αν ο Κικλ τα καταφέρει, «η κυβέρνησή του θα είναι η πρώτη ακροδεξιά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», δηλαδή η Ιταλίδα συνέδεσε την παρούσα κατάσταση στην πολιτική ζωή της Αυστρίας με τον ιστορικό ναζισμό και το προαναφερθέν Ανσλους.

Δημοσιογραφική υπερβολή; Ο χρόνος θα δείξει και σε ποιον βαθμό. Πάντως η ίδια η Τέμπανο συμπλήρωσε: «Ο πρόεδρος Φαν ντερ Μπέλεν τόνισε ότι το συνταγματικό καθήκον του είναι να διερευνήσει τις δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης με ποσοστό μεγαλύτερο του 50%, ότι γνωρίζει τις συνέπειες της επιλογής του και ότι θα διασφαλίσει πως η νέα κυβέρνηση θα σέβεται τους θεμελιώδεις πυλώνες του κράτους, οι οποίοι είναι κατοχυρωμένοι στο αυστριακό σύνταγμα, δηλαδή το κράτος δικαίου, τη διάκριση των εξουσιών, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την ελευθερία και ανεξαρτησία των ΜΜΕ και, βεβαίως, την ένταξη της Αυστρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Η Τέμπανο διάλεξε αυτό το απόσπασμα των προεδρικών δηλώσεων για να σχολιάσει τα παρακάτω.

«Αυτή η διευκρίνιση (του προέδρου) είναι αρκετή για να δώσει κάποια αίσθηση του τι σημαίνει για την Αυστρία ο σχηματισμός κυβέρνησης υπό την ηγεσία του FPÖ. Αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε κόμμα, αφού ιδρύθηκε το 1956 από έναν ηγέτη που ήταν υψηλόβαθμος αξιωματικός των SS του Χίτλερ και παρέμεινε πάντα πιστός στις αρχικές του ‘‘αξίες’’. Στο εκλογικό του πρόγραμμα με τίτλο ‘‘Αυστρία-οχυρό’’ προβλέπεται η απέλαση απρόσκλητων αλλοδαπών’’, ένα σχέδιο που συμμερίζεται και η γερμανική Ακροδεξιά (δηλαδή το AfD) και θεωρητικοποιήθηκε πριν από έναν χρόνο σε μυστική συνάντηση που προκάλεσε αίσθηση για τις ομοιότητές της με τη ναζιστική ηγεσία όταν σχεδίαζε την Τελική Λύση, δηλαδή την εξόντωση των Εβραίων».

Αλλά οι αμαρτίες του συγκεκριμένου κόμματος δεν σταματούν εκεί: «Επίσης το FPÖ είναι φιλορωσικό, αντιτίθεται στην ΕΕ και είχε αντιεπιστημονικές θέσεις τον καιρό της πανδημίας». Η Τέμπανο θύμισε ότι το FPÖ έχει κυβερνητική εμπειρία από παλιότερη συμμετοχή του σε κυβερνητικό σχήμα, με τον Κικλ υπουργό Εσωτερικών, αν και τότε, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν αναβίωσε ο ναζισμός στην εξουσία των δύο κρατών του γερμανικού πολιτισμού. Ωστόσο «ως υπουργός ο Κικλ διακήρυξε ότι οι αιτούντες άσυλο στην Αυστρία πρέπει να κρατούνται συγκεντρωμένοι σε ένα μέρος όσο αξιολογούνται οι αιτήσεις τους. Και αυτή η ορολογία του θύμιζε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης».

Το κόμμα του Κικλ, συνέχισε η Ιταλίδα, εντάσσεται στο φαινόμενο της σημερινής κυβερνώσης Ακροδεξιάς σε διάφορες χώρες. «Το FPÖ ανήκει στην ίδια ομάδα με τα κόμματα του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπαν, και του πρωθυπουργού της Ολλανδίας, Γκέερτ Βίλντερς. Σκεφθείτε και την επιτυχία της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Ολα αυτά δείχνουν τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα παραδοσιακά κεντρώα κόμματα πολλών ευρωπαϊκών χωρών στο να σχηματίσουν σταθερές κυβερνήσεις χωρίς τη συμμετοχή της Ακροδεξιάς. Και η αδιανόητη προ τετραετίας επιστροφή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ ενισχύει περισσότερο αυτήν την τάση».

Στο σημείο αυτό η Τέμπανο θύμισε «την υποστήριξη του Μασκ στην ‘‘Εναλλακτική’’» και παρέπεμψε «σε άρθρο του απερχομένου προέδρου των ΗΠΑ, Μπάιντεν, στη Washington Post όπου, υπενθυμίζοντας την επίθεση στο αμερικανικό κοινοβούλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021, τόνισε πως πρέπει όλοι να έχουμε κατά νου ότι η Δημοκρατία δεν είναι ποτέ εγγυημένη, ούτε καν στις ΗΠΑ». Επιστρέφοντας στα της Αυστρίας, η Ιταλίδα παρέθεσε τα αποτελέσματα των αυστριακών εκλογών του περασμένου Σεπτεμβρίου, στις οποίες το FPÖ αναδείχθηκε νικητής συγκεντρώνοντας το 29% των ψήφων. Ακολούθησε η παραίτηση του κεντροδεξιού ηγέτη Καρλ Νεχάμερ και η απόφαση του κόμματός του να αποδεχθεί συγκυβέρνηση με το FPÖ  στο όνομα της κυβερνητικής σταθερότητας.

Η Τέμπανο διένειμε και την εξής ενδιαφέρουσα πληροφορία όσον αφορά τη μεταστροφή του κόμματος του Νεχάμερ μετά την παραίτησή του: «Τα γκάλοπ δείχνουν ότι αν γίνονταν τώρα εκλογές στην Αυστρία, το FPÖ θα έπαιρνε το 37% των ψήφων και το Λαϊκό Κόμμα θα μίκραινε και άλλο. Οι κεντροδεξιοί προτίμησαν την κυβερνητική συνεργασία με το FPÖ και όχι τις πρόωρες εκλογές, αφού είναι βέβαιο ότι μετά από αυτές θα είχαν ακόμη λιγότερη δύναμη». Συνεπώς τα περί κυβερνητικής σταθερότητας είναι αέρας κοπανιστός. Και η Τέμπανο έκλεισε το σημείωμά της με την πληροφορία ότι οι Γερμανοί παρακολουθούν με ανησυχία όσα συμβαίνουν στην Αυστρία. Εκανε και ένα σχόλιο για τη δημοκρατικότητα των Ευρωπαίων.

«Οι ψηφοφόροι στην Ευρώπη (ή στις ΗΠΑ) δεν τρελάθηκαν. Τα παραδοσιακά κόμματα (το μισητό ‘‘κατεστημένο’’) πρόδωσαν τις υποσχέσεις των Δημοκρατιών, το σιωπηρό σύμφωνο με βάση το οποίο οι έντιμοι πολίτες γνώριζαν ότι δουλεύοντας και κάνοντας το ‘‘καθήκον’’ τους θα είχαν ευημερία, υγειονομική περίθαλψη, εγγυημένη σύνταξη και τη βεβαιότητα ότι τα παιδιά τους θα περνούσαν καλύτερα από αυτούς. Η χαμένη οικονομική και υπαρξιακή ασφάλεια της μεσαίας τάξης είναι πολύ πιο πιεστική από τις ανησυχίες περί Δημοκρατίας. Υστερα από δεκαετίες διακυβέρνησης από πλευράς παραδοσιακών κομμάτων, το σύστημα σταμάτησε να λειτουργεί και οι ψηφοφόροι ψηφίζουν Ακροδεξιά. Τους τάζει έναν αποδιοπομπαίο τράγο, τους μετανάστες, και την καταστροφή του κατεστημένου.Να δούμε τι θα γίνει όταν αποδειχθεί ότι οι εύκολες υποσχέσεις δεν είναι πραγματική λύση σε περίπλοκα προβλήματα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News