Ο καλύτερος μαθητής της Τουρκίας και της… εν αναμονή ανεξάρτητης Λιβύης είναι το Μαρόκο, ως φαίνεται: η κυνική χρησιμοποίηση χιλιάδων φουκαράδων που θέλουν να γίνουν μετανάστες σε κάποιο ευρωπαϊκό κράτος –κίνηση με σκοπό διπλό, και την απόσπαση θησαυρών από τα σεντούκια των Δυτικών και την εκβίαση αποτελεσμάτων γεωπολιτικής σημασίας– είναι δοκιμασμένη μέθοδος τόσο στο Αιγαίο και στον Εβρο όσο και στην ιταλική Λαμπεντούζα.

Τώρα τη συγκεκριμένη… ανθρωπιστική συνταγή δοκίμασε και ο βασιλιάς Μοχάμεντ από το Ραμπάτ, ρίχνοντας 8.000 «κεφάλια» στον ισπανικό θύλακα Θέουτα της Βόρειας Αφρικής, αφού και αυτός Ευρώπη είναι. Γιατί τώρα; Επειδή ο βασιλιάς χολώθηκε με τους Ισπανούς. Και χολώθηκε, λέει η Corriere della Sera, διότι ο φυσικός εχθρός του, ο επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Πολισάριο της Δημοκρατίας της Σαχάρας, ο Μπραχίμ Γκάλι, έγινε δεκτός σε ισπανικό νοσηλευτήριο ως ασθενής από κορονοϊό.

Το ιστορικό πλαίσιο

Το Μαρόκο έχει μακρά διένεξη με το περιορισμένης διεθνούς αναγνώρισης κράτος που κείται νοτίως του και κάποτε υπήρξε ισπανική αποικία. Αφ’ ότου οι Ισπανοί εγκατέλειψαν το μέρος και το Πολισάριο ανακήρυξε την ανεξαρτησία της χώρας το 1976, το Μαρόκο έχει εισβάλει και έχει καταλάβει το δυτικό τμήμα, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει εγκαταλείψει τις προσπάθειες να το ενσωματώσει.

Σημειωτέον ότι η ερημική και αφιλόξενη αυτή περιοχή κόσμου διαθέτει πλούσια κοιτάσματα ορυκτών και δη φωσφόρου. Οι δε ακτές του Ατλαντικού εξασφαλίζουν εθνικά δικαιώματα αλιείας.

Η ψυχή του Πολισάριο

Ο 74 ετών Μπραχίμ Γκάλι και οι στρατιώτες του είναι τα τελευταία εμπόδια που εμποδίζουν το Μαρόκο να καταλάβει ολόκληρη τη Δημοκρατία της Σαχάρας, λένε οι Ιταλοί, περιγράφοντας με λυρισμό τον άραβα ηγέτη και τη στόφα του: «Αυτός ο ξερακιανός άντρας, που διαδέχθηκε στην ηγεσία του Πολισάριο τον Μοχάμεντ Αμπντελαζίζ μετά τον θάνατό του, κρύβεται με τη βοήθεια του ήλιου και της άμμου. Είναι κλινήρης στο κρεβάτι του ισπανικού νοσοκομείου τώρα, αλλά παραμένει η εμβληματική μορφή του κινήματος αντίστασης της αγέννητης δημοκρατίας. Είναι ο χειρότερος εχθρός του Μοχάμεντ του έκτου, του βασιλιά του Μαρόκου. Και ο καλύτερος φίλος του αλγερινού προέδρου Αμπντελματζίντ Τεμπούν, ενός συμμάχου που ευελπιστεί να έχει πρόσβαση στον Ατλαντικό μέσω της Σαχάρας».

Το παράδειγμα της Τουρκίας εμπνέει

Η Corriere αναφέρεται στα «βρώμικα παιχνίδια» που παίζονται εις βάρος του Γκάλι και του έθνους του, στο συνονθύλευμα απειλών και καταγγελιών για αποτρόπαιες πράξεις, αλλά και στους χιλιάδες μετανάστες που χρησιμοποιούνται ως όργανο πίεσης από πλευράς Μαρόκου: «Το Μαρόκο χτυπάει εκεί όπου η Ισπανία πονάει περισσότερο. Στο Μεταναστευτικό, χωρίς αμφιβολία. Εμαθε από την Τουρκία και τη Λιβύη του Ερντογάν. Ωστόσο υπάρχει και κάτι άλλο. Τον Απρίλιο το Μαρόκο προσέφερε πολιτικό άσυλο στον αυτονομιστή από τη Βαρκελώνη, τον Κάρλες Πουτζδεμόν».

Το ιταλικό Μέσο δίνει και την πληροφορία ότι ο Γκάλι μετέβη στην Ισπανία με το προεδρικό αεροπλάνο της Αλγερίας, αφού προηγουμένως το αίτημά του έμεινε ανικανοποίητο από τη Γερμανία. Το ισπανικό οκέι ήταν προσωπική υπόθεση του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ. Οι Ιταλοί δίνουν και μία άλλη πληροφορία, απείρως σημαντικότερη της προηγουμένης: κατά τη διάρκεια της μεταναστευτικής εισβολής στη Θέουτα, η Ισπανία χορήγησε 30 εκατ. ευρώ στους Μαροκινούς ώστε να επιτηρούν τα σύνορα. Και «μόνο τότε σταμάτησε η ροή»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News