Γεννήθηκε στο Γκεζελκίρχεν. Μεγάλωσε στη Γερμανία και έπαιξε μπάλα σε μια σειρά από γερμανικούς συλλόγους έως το 2010, που πήρε μετεγγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης (κι έπειτα στην Αρσεναλ). Υπηρέτησε τα «Πάντσερ» -την εθνική ομάδα- από το 2009. Υπήρξε καμάρι των γερμανών φιλάθλων, ιδίως μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Οταν ο Μεσούτ Εζίλ πονούσε, πονούσε μαζί του όλη η χώρα. Αγωνιούσε, αν θα κατάφερνε να αγωνιστεί. Το 2015 ανακηρύχθηκε ποδοσφαιρικός πρέσβης της Γερμανίας. Κανείς δεν έκανε την παραμικρή νύξη για τις τουρκικές του ρίζες. Οπως δεν έκανε για την πολωνική καταγωγή του Κλόζε ή του Ποντόλσκι. Ηταν το πρότυπο του επιτυχημένου Γερμανού. Ωσπου, ξαφνικά, έγινε ο ανεπιθύμητος Τούρκος.

Το «έγκλημά» του ήταν μια φωτογραφία. Τον περασμένο Μάιο, κατά την επίσκεψη του Ερντογάν στο Λονδίνο, ο Εζίλ, μαζί με τους επίσης τουρκικής καταγωγής Ιλκάι Γκιουντογκάν και Τζενκ Τοσούν, συνάντησαν τον τούρκο πρόεδρο και του χάρισαν φανέλες τους με αφιερώσεις. Ο Εζίλ της Αρσεναλ, ο Γκιουντογκάν της Μάντσεστερ Σίτι, ο Τοσούν της Εβερτον. Δεν έκαναν την παραμικρή πολιτική αναφορά, δεν προπαγάνδισαν, δεν προσέβαλαν τη δεύτερη πατρίδα τους. Ή, τουλάχιστον, έτσι πίστευαν.

Τη… φωτιά άναψε η αφιέρωση του Γκιουντογκάν -«Για τον πρόεδρό μου, με σεβασμό»- και ο πρώην αρχηγός των Γερμανών Πρασίνων, Τζεμ Εζντεμιρ, φρόντισε να τη φουντώσει ακόμη περισσότερο: «Ο πρόεδρος ενός παίκτη της εθνικής Γερμανίας λέγεται Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, η καγκελάριός του, Ανγκελα Μέρκελ, και η Βουλή του, Μπούντεσταγκ. Και έχει έδρα το Βερολίνο, όχι την Αγκυρα. Αντί να προσφέρουν αυτή την κακόγουστη προεκλογική βοήθεια στον πρόεδρο Ερντογάν, οι παίκτες καλύτερα να επικεντρωθούν στο ποδόσφαιρο».

Οι ρατσιστικές κορώνες εναντίον των δύο παικτών (ο Τοσούν δεν είναι διεθνής) δοκίμασαν τη συνοχή της εθνικής ομάδας της Γερμανίας, ενώ το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας πλησίαζε. Σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί η ένταση, ο Ομοσπονδιακός Πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ δέχτηκε τον Εζίλ και τον Γκιουντογκάν στο Προεδρικό Μέγαρο. Σύμφωνα με ανάρτησή του στο Facebook, οι δύο ποδοσφαιριστές του ζήτησαν αυτή τη συνάντηση για να λυθεί η παρεξήγηση. Μάλιστα, για τον σκοπό αυτό παράτησαν τις διακοπές τους και ταξίδεψαν στο Βερολίνο.

Ο Γκιουντογκάν, που κατάγεται από το Ντουρζούνμπεϊ της Τουρκίας, είχε πει στον γερμανό πρόεδρο: «Οπως η πατρίδα των γονιών μου είναι και για μένα ένα κομμάτι πατρίδας, έτσι η Γερμανία σήμερα είναι η χώρα μου, η ομάδα μου». Κι εκείνος, απευθυνόμενος και στους δύο, συμπλήρωσε: «Και με τη Γερμανία θα γίνετε παγκόσμιοι πρωταθλητές!». Ο κ. Σταϊνμάιερ δήλωσε, αργότερα, πως η ιστορία των δύο ποδοσφαιριστών ταιριάζει γάντι με αυτό που ο ίδιος είχε πει τον περασμένο Οκτώβριο σε ομιλία του για την επανένωση της Γερμανίας: «Η πατρίδα υπάρχει και στον πληθυντικό. Ενας άνθρωπος μπορεί να έχει περισσότερες πατρίδες και να βρει μια νέα».

Το ζήτημα θεωρήθηκε λήξαν. Κακώς, γιατί δεν το είδαν όλοι όπως ο γερμανός πρόεδρος. Ο επικεφαλής της γερμανικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, Ράινχαρντ Γκρίντελ, επέμεινε στην άποψη ότι οι δύο παίκτες δεν έπρεπε να ταξιδέψουν στη Ρωσία. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειονότητα των Γερμανών υποστήριζε τον αποκλεισμό τους από την ομάδα. Αλλά, ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Γιόαχιμ Λεβ, και ο μάνατζερ της εθνικής Γερμανίας, Ολιβερ Μπίρχοφ, έκαναν αυτό που θεωρούσαν σωστό: τους έβαλαν στο αεροπλάνο για το Μουντιάλ.

Ολα αυτά θα είχαν ξεχαστεί, εάν η Γερμανία δεν είχε αποκλειστεί από τη φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου (για πρώτη φορά μετά το 1938). Για το Βατερλό της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας έπρεπε να βρεθούν υπεύθυνοι – και ο Εζίλ, ο οποίος είχε απογοητευτική απόδοση στο τουρνουά, ήταν ο ιδανικός ένοχος. Από την πρώτη στιγμή. Αμέσως μετά την ήττα – «σοκ» από τη Νότια Κορέα, κάποιοι από την εξέδρα των Γερμανών του επιτέθηκαν με ύβρεις και άσεμνες χειρονομίες. Κι εκείνος, οδεύοντας προς τα αποδυτήρια, τους πέταξε τη φανέλα του.

Στη συνέχεια τον περιέλαβε ο γερμανικός Τύπος. Δεν τον άφησε ήσυχο ούτε στις διακοπές του, στη Σαντορίνη. Οταν ανέβασε στο Instagram μια φωτογραφία του από την Καλντέρα, στο πλάι της πανέμορφης συντρόφου του, Αμίν Γκιλσέ, με το μήνυμα «Ευχαριστώ που είσαι πάντα εκεί για μένα, με κάνεις να χαμογελώ ακόμη και όταν ο κόσμος μου γυρίζει ανάποδα», η Bild την αναδημοσίευσε με το βιτριολικό σχόλιο: «Φιλάκια από τη Σαντορίνη στέλνει ο Εζίλ… Οι ποδοσφαιριστές, αντί να παίζουν στα νοκ-άουτ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, κάνουν διακοπές».

Thanks for always being there for me. You make me smile even when my world turns upside down. ??❤ #timeout #thankyou @gulseamine

A post shared by Mesut Özil (@m10_official) on Jul 2, 2018 at 3:03am PDT

«Αν ήμουν στη θέση του, θα έλεγα “ευχαριστώ, αλλά αρκετά”», τόνισε ο πατέρας του, Μουσταφά Εζίλ, στις αρχές Ιουλίου στην Bild am Sonntag. Ο Μεσούτ ακολούθησε τη συμβουλή του. Χθες (Κυριακή), με ένα αντιρατσιστικό μανιφέστο που ανάρτησε στους λογαριασμούς του στα social media, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την εθνική Γερμανίας. Δεν έχει κλείσει, ακόμη, τα 30 (γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1988)

Εγραψε, μεταξύ άλλων: «Φορούσα τη φανέλα της εθνικής Γερμανίας με τιμή και ενθουσιασμό, αλλά όχι πια. Αυτή η απόφαση ήταν πολύ δύσκολη, διότι πάντα έδινα τα πάντα για τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές μου και τους καλούς ανθρώπους στη Γερμανία. Νιώθω ανεπιθύμητος. Ανθρωποι με βαθιά ρατσιστικές αντιλήψεις δεν θα έπρεπε να εργάζονται για τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομοσπονδία στον κόσμο, που έχει πολλούς παίκτες με καταγωγή από δύο χώρες. Συμπεριφορές όπως οι δικές τους, απλά δεν αντιπροσωπεύουν τους παίκτες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν».

Δεν παρέλειψε να αναφερθεί ονομαστικά στον πρόεδρο της ομοσπονδίας: «Στα μάτια του Γκρίντελ και των οπαδών του ήμουν Γερμανός όταν νικούσαμε, αλλά μετανάστης όταν χάναμε. Παρότι πληρώνω φόρους στη Γερμανία, παρότι κάνω δωρεές σε γερμανικά σχολεία, παρότι κατέκτησα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, δεν είμαι αποδεκτός από τη γερμανική κοινωνία. Μου συμπεριφέρονται λες και είμαι διαφορετικός. Γεννήθηκα και πήγα σχολείο στη Γερμανία, γιατί δεν αποδέχονται το ότι είμαι Γερμανός;».

Η απάντηση είναι, μάλλον, αυτονόητη. Οι Γερμανοί δεν «υιοθέτησαν» τον Εζίλ, τον γιο του τούρκου μετανάστη, αλλά την τέχνη του στην μπάλα. Τον καμάρωσαν σαν δικό τους παιδί στις περισσότερες από τις 92 συμμετοχές του στην εθνική τους ομάδα, πανηγύρισαν τα 23 γκολ που πέτυχε γι’ αυτή. Εδώ και λίγα χρόνια, όμως, δεν είναι ο παίκτης που ήταν παλιά. Η διαφορετικότητά του θα ενοχλούσε, στο εξής, ακόμη κι αν δεν είχε φωτογραφηθεί δίπλα στον Ερντογάν.

Το 2010 ο Εζίλ είχε παραλάβει το «Bambi Award». Αλλά, όπως αποδείχθηκε, η επιτυχημένη ενσωμάτωσή του στη γερμανική κοινωνία, για την οποία βραβεύτηκε, είχε ημερομηνία λήξης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News