Ποιο θα είναι ακριβώς το «μεγάλο τίμημα» που θα κληθούν να πληρώσουν όσοι φέρουν την ευθύνη (το καθεστώς Ασαντ) αλλά και εκείνοι που τους στηρίζουν (η Ρωσία και το Ιράν) για την πολλοστή δολοφονική επίθεση με χημικά όπλα κατά αμάχων στη Ντούμα της Συρίας, δεν το γνωρίζει ακόμα κανείς. Παρά το άκρως απειλητικό ύφος του Ντόναλντ Τραμπ και τις προειδοποιήσεις του Εμανουέλ Μακρόν και της Τερέζα Μέι.

Γνωρίζουμε, όμως, όλοι πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που πληρώνουν το τίμημα, πολύ πριν την απόδοση των όποιων ευθυνών και είναι οι ίδιες γυναίκες, τα ίδια παιδιά και οι ίδιοι άνδρες που εδώ και δεκαετίες και κατά πολλά εκατομμύρια πληρώνουν με τις ζωές τους, τους «βρώμικους πολέμους» που αιματοκυλίζουν τον πλανήτη.

Η Συρία όπου πλέον είναι αδύνατο να ξεχωρίσει κάποιος ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί», αποτελεί  απλώς το τελευταίο και πιο εμφανές τραγικό παράδειγμα της εξέλιξης των πολέμων στην εποχή των πυρηνικών όπλων. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει (έντυπη έκδοση) ο Βιτόριο Τζουκόνι, ανταποκριτής της La Repubblica στις ΗΠΑ. Γιατί από τον Αύγουστο του 1945, όταν η πρώτη ατομική βόμβα κονιορτοποίησε τη Χιροσίμα, και, έπειτα, από το 1949, όταν ο Στάλιν πραγματοποίησε την πρώτη πυρηνική δοκιμή της Ρωσίας, εγκαθιδρύοντας έτσι στη Γη μια ισορροπία του τρόμου, καμία μεγάλη δύναμη δεν κήρυξε τον πόλεμο σε κάποια άλλη. Σύμφωνα με τον ιταλό δημοσιογράφο, νομικά τουλάχιστον, οι πόλεμοι δεν υπάρχουν πια. Αλλά κάτω από την κάλυψη που προσφέρει η πυρηνική απειλή, άρχισαν να διεξάγονται και ολοένα να αυξάνονται οι αποκαλούμενοι «dirty wars», οι βρώμικοι πόλεμοι.

Δυνάμεις μεγάλες αλλά και μικρότερες συνέχισαν και συνεχίζουν να μάχονται για τα όποια συμφέροντά τους, συμμετέχοντας σε πολέμους «χαμηλής έντασης» ή «ασύμμετρους» πολέμους ή πολέμους «δι’ αντιπροσώπων», στους οποίους οι αδύναμοι του κόσμου πολεμούν για λογαριασμό των μεγάλων και των ισχυρών. Και ο εμφύλιος της Συρίας, στη δίνη του οποίου έχουν παρασυρθεί οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ιράν, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, το αποδεικνύει εδώ και μια επταετία.

Ο αριθμός των θυμάτων αυτών των «μικρών» αλλά εξίσου ολέθριων πολέμων δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια γιατί στα μικρά παιδιά στη Συρία που χάνουν τη ζωή τους από ασφυξία εξαιτίας των βρώμικων βομβών του καθεστώτος Άσαντ ή στις γυναίκες που ανατινάσσονται στις αγορές της Βαγδάτης θα πρέπει να προστεθούν και οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, οι εκτοπισμένοι, οι υποσιτισμένοι, οι άρρωστοι, όλοι όσοι πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητά τους.

Κάποιοι κάνουν λόγο για τουλάχιστον 30 εκατομμύρια νεκρούς, ένας αριθμός που θα ταίριαζε περισσότερο σε έναν παγκόσμιο πόλεμο παρά σε μια σειρά από μικρούς πολέμους που διεξήχθησαν και εξακολουθούν να διεξάγονται ανά την υφήλιο. Και τα μέτωπα αυτού του«μικρού μεγάλου παγκόσμιου πολέμου», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Τζουκόνι, είναι πάρα πολλά: Αφγανιστάν, Αγκόλα, Αργεντινή, Βολιβία, Καμπότζη, Τσαντ, Χιλή, Κολομβία, Κονγκό, Κορέα, Κούβα, Ελ Σαλβαδόρ, Ανατολικό Τιμόρ, πρώην Γιουγκοσλαβία, Κύπρος, Φιλιππίνες, Γεωργία, Ελλάδα, Αϊτή, Σομαλία, Σουδάν, Ουκρανία, Υεμένη, Βιετνάμ, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Νικαράγουα, Πακιστάν, Παλαιστίνη, Λάος, Νεπάλ, Γουατεμάλα, Βιετνάμ, Υεμένη, Παναμάς και άλλα ακόμη.

Τουλάχιστον σαράντα, το 1/5 των κρατών που εκπροσωπούνται στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, είναι οι χώρες που επλήγησαν από πολέμους που χαρακτηρίζουμε «βρώμικους» κυρίως εξαιτίας της δολοφονικής ασάφειας όσον αφορά τα αίτια και τους στόχους των εμπλεκόμενων. Και οι μεγάλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ που φέρουν την ευθύνη για πολλές από αυτές τις συγκρούσεις, άλλοτε κινούνται παρασκηνιακά και άλλοτε εμφανώς, δίχως κανένα ενδοιασμό, όπως ο Πούτιν στην Ουκρανία, όπου καταλαμβάνει εδάφη ώστε να απομακρύνει από τη Ρωσία τη σφαίρα επιρροής του NATO.

Από τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο στην Ελλάδα, καταλήγει ο Τζουκόνι, έως το σημερινό σφαγείο της Συρίας αποδεικνύεται πως αυτοί οι «μικροί πόλεμοι αποτελούν τον φόρο αίματος που πληρώνει ο υπόλοιπος κόσμος ώστε να αποτραπεί ένας νέος μεγάλος πόλεμος, τροφοδοτώντας και την πολεμική βιομηχανία που πρέπει να βρει πελάτες. Εάν ο υπόλοιπος κόσμος δεν κάνει τίποτα για να τερματιστούν είναι γιατί βολεύει τους ισχυρούς. Στη Ντούμα, κάτω από τις βόμβες του Άσαντ, πεθαίνουν από ασφυξία και για εμάς».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News