Στις 7 Ιουλίου 2017 η είδηση είχε προκαλέσει κατάπληξη: ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανέλαβε τον Αρη! Ο προπονητής που πάντοτε φρόντιζε να δουλεύει σε ένα ήρεμο και νοικοκυρεμένο περιβάλλον, δεχόταν να ρισκάρει τη φήμη του σε μια ομάδα με χίλια δυο προβλήματα, η οποία δεν ενέπνεε την παραμικρή ασφάλεια. Εμοιαζε με αποστολή αυτοκτονίας. Δεν μπορεί να μην το έβλεπε. Αλλά, η αγάπη του για τον σύλλογο στον οποίο έζησε εννέα «χρυσά» χρόνια ως παίκτης (1984-1993) νίκησε τη λογική του που του φώναζε να μην μπλέξει.

Δεν τον συγκράτησαν, ούτε οι δικαστικές περιπέτειες του ιδιοκτήτη, Νίκου Λάσκαρη, ούτε τα χρέη – βουνό της ΚΑΕ, ούτε το γεγονός ότι η ομάδα είχε κλείσει την προηγούμενη σεζόν με τους τρεις Αμερικανούς της να αποχωρούν για οικονομικούς λόγους. Στο μυαλό του ο Αρης, παρά την παρακμή του, παρέμενε ένα εξαιρετικό project. Ενας σύλλογος που με πίστη και δουλειά θα μπορούσε να πετύχει σπουδαία πράγματα, χωρίς ακριβούς ή πολλούς ξένους παίκτες. Θεώρησε την πρόταση του Λάσκαρη ως μια καλή ευκαιρία για να επιστρέψει στην μπασκετική σκηνή.

Αλλά, το «αφεντικό» δεν του είχε πει όλη την αλήθεια. Ούτε για την οικονομική κατάσταση, ούτε για το πόσο μπλεγμένος με τη δικαιοσύνη ήταν. Του έκρυψε όλα όσα δεν έπρεπε να γνωρίζει, ώστε να τον πείσει να συνεργαστούν. Επειδή τον χρειαζόταν απεγνωσμένως. Ο Γιαννάκης ήταν ικανός να συσπειρώσει τους οπαδούς, να απορροφήσει τους κραδασμούς, ενδεχομένως και να προσελκύσει χορηγούς και επενδυτές, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Η εμβληματική του μορφή στον πάγκο θα ήταν η ασπίδα του.

Ο «Δράκος» πήγε στη Θεσσαλονίκη γνωρίζοντας ότι θα «τσαλακωθεί», όμως δεν μπορούσε να φανταστεί όλα όσα ακολούθησαν, που τον έκαναν να χάσει εντελώς τον έλεγχο. Τα προβλήματα έγιναν χιονοστιβάδα. Οι καλοί ξένοι, που έμειναν απλήρωτοι, έφυγαν με το πρώτο αεροπλάνο. Οι πρωτοκλασάτοι Ελληνες που κατάφεραν να βρουν άλλη ομάδα, αποχώρησαν κι αυτοί. Οσοι παίκτες απέμειναν, έχασαν το κίνητρό τους, το κέφι τους για μπάσκετ. Ο εγωισμός του αθλητή που φορά τη φανέλα του Αρη, στον οποίον ο Γιαννάκης είχε ποντάρει πολλά, δεν λειτούργησε. Στο μεταξύ, η ομάδα απαγορευόταν να κάνει διορθωτικές κινήσεις με την αντικατάσταση κάποιων παικτών. Δεν είχε, άλλωστε, τα απαραίτητα χρήματα.

Η απογοητευτική πορεία του Αρη ήταν αναμενόμενη. Η ήττα του στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, απολύτως φυσιολογική. Ο δέκατος παίκτης του «Δικέφαλου», στον ξεπεσμένο «Αυτοκράτορα» θα ήταν βασικός και αναντικατάστατος. Οχι πως και ο ίδιος ο Γιαννάκης δεν έκανε λάθη. Η αποπομπή του, όμως, από μια διοίκηση που, ακόμη, δεν διαθέτει νομικό υπόβαθρο, δεν του άξιζε για φινάλε. Το μεγαλύτερο σφάλμα του προπονητή δεν ήταν το κοουτσάρισμά του, οι επιλογές των παικτών ή το σύστημα της ομάδας. Ηταν το ότι έσπευσε να βοηθήσει τον αγαπημένο του σύλλογο όταν τον κάλεσε σε βοήθεια, χωρίς να υπολογίσει το προσωπικό του συμφέρον. Εάν δεν το είχε κάνει, το περασμένο καλοκαίρι, σήμερα δεν θα υπήρχε ομάδα για να τον απολύσει.

Κρίμα. Θα ήταν μια πολύ ρομαντική ιστορία: ο παίκτης – θρύλος επέστρεψε ως κόουτς και κατάφερε να αναστήσει την ομάδα που, κάποτε, καθήλωνε την Ελλάδα μπροστά στην TV. Αλλά, τα όνειρα δεν βγαίνουν πάντα αληθινά. Ο Ντέμης Νικολαΐδης ή ο Θοδωρής Ζαγοράκης το ξέρουν καλά…

 

Θα τον διαδεχθεί ο Βαγγέλης Αγγέλου, από τις ξεχωριστές προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ. Πριν από 16 χρόνια -λίγοι θα το θυμούνται- ήταν συνεργάτης του Μίλαν Μίνιτς. Το 2012, όταν αντικατέστησε τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, οι οπαδοί ήταν «κουμπωμένοι». Αλλά, η αλήθεια είναι ότι στους 14 μήνες που κοουτσάρησε την ομάδα (η οποία και τότε απαγορευόταν να πραγματοποιήσει μετεγγραφές) έκανε καλή δουλειά, κι έφτασε τον Αρη στα play-offs του Πρωταθλήματος. Δουλεύει με τη λογική, όχι με το συναίσθημα. Αυτό μπορεί να τον βοηθήσει, ώστε να μην έχει την τύχη του προκατόχου του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News