Η αντίσταση του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη κράτησε πολύ λίγο – όσο και η σιωπή της εξέδρας. Στα πέντε πρώτα λεπτά του αγώνα οι θεατές, όρθιοι, παρακολουθούσαν βουβοί, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φυλάκιση εννέα μελών της καταλανικής κυβέρνησης. Οι «ερυθρόλευκοι» προηγήθηκαν με 2-8, έπειτα με 10-14, κι έδειχναν αποφασισμένοι να παλέψουν για την πέμπτη διαδοχική τους νίκη στην Ευρωλίγκα. Αλλά, μόλις η εξέδρα μπήκε στο παιχνίδι, με ένα (επίσης πεντάλεπτο) ξέσπασμα, στη διάρκεια του οποίου οι «μπλαουγκράνα» φώναζαν διαρκώς τη λέξη «libertat» (ελευθερία), η εικόνα άλλαξε ξαφνικά, λες και κάποιος γύρισε τον διακόπτη.

Το 45-41, στο 28′, ήταν η τελευταία επαφή του Ολυμπιακού με το σκορ. Τέσσερα λεπτά αργότερα είχε γίνει 53-41. Κι έπειτα, «μην την είδατε» την Μπαρτσελόνα. Οχι, δεν έβαλε πολλά. Οι δικοί μας έβαλαν πολύ λίγα. Υπό κανονικές συνθήκες, οι 73 πόντοι της θα σήμαιναν ένα ωραιότατο «διπλό». Ο Ολυμπιακός, όμως, πέτυχε μόλις 51, ισοφαρίζοντας το αρνητικό του ρεκόρ στην Ευρωλίγκα (81-51 από την Αρμάνι, τον Ιανουάριο του 2014). Τίποτα δεν του πήγε καλά. Εκανε 21 λάθη, ενώ ο μέσος όρος του στα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια του ήταν 11. Ευστόχησε σε μόλις δύο από τα 15 τρίποντα που δοκίμασε. Είχε 44,1% στα δίποντα και 65,2% στις βολές. Οι περισσότεροι από τους παίκτες του υστέρησαν δραματικά. Ιδίως ο Μπράιαν Ρόμπερτς, που έγραψε περισσότερα λάθη (6) παρά πόντους (5) σε 31 λεπτά αγώνα, και ο Μακλίν. Στο ανοιχτό γήπεδο, η Μπαρτσελόνα σκόραρε 16 πόντους. Ο Ολυμπιακός, κανέναν.

Ηταν ένα απ’ αυτά τα μπλακ-άουτ που παθαίνουν, ενίοτε, οι ομάδες -όχι μόνο στο μπάσκετ- χωρίς κανείς να μπορεί να τα εξηγήσει ακριβώς. «Ημασταν παθητικοί», δικαιολογήθηκε στο τέλος ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Που θα πει, τι; Υποτίμησαν την Μπαρτσελόνα, επειδή μέχρι την Παρασκευή το βράδυ μετρούσε πέντε σερί ήττες σε όλες τις διοργανώσεις; Υπερεκτίμησαν τις δικές τους δυνάμεις, επειδή -μέχρι χθες- νικούσαν παντού και πάντα, ακόμη κι όταν δεν έπαιζαν τόσο καλά; Πάντως, η Μπαρτσελόνα δεν είναι αμελητέα ούτε στα χειρότερά της. Ενας δύο παίκτες που δεν «χωράνε» στη 12αδα της, στον Ολυμπιακό θα έπαιζαν βασικοί.

Μήπως βιαστήκαμε να αποφανθούμε πως ο Ολυμπιακός έχει μάθει να ζει χωρίς τον Σπανούλη; Πολύ πιθανό. Στο ματς με τη Χίμκι, στο οποίο η ομάδα λειτούργησε περίφημα, η απουσία του πέρασε απαρατήρητη. Στο ματς με τη Μακάμπι, στο Τελ Αβίβ, όπου η επίθεση… φώναζε «βοήθεια», ήρθε η (οριακή) νίκη για να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Αλλά χθες, η έλλειψη ενός ηγέτη που θα μπορούσε να αφυπνίσει τους συμπαίκτες του και να αλλάξει τη μοίρα του αγώνα, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Εστω στα 35 του, ο αρχηγός είναι απαραίτητος. Οχι μόνο για τα καλάθια του ή τις ασίστ του, αλλά για την ικανότητά του να μεταδίδει στην ομάδα ηρεμία, συγκέντρωση, αποφασιστικότητα και ενέργεια – αυτά που ο Ολυμπιακός ματαίως αναζητούσε στο παρκέ του «Παλάου».

Με τον Σπανούλη παρόντα, οι «ερυθρόλευκοι» μπορεί να έχαναν, όμως σίγουρα δεν θα τα παρατούσαν τόσο νωρίς. Από χθες, ακόμη και αυτοί (οι λίγοι) που ισχυρίζονταν ότι ο Ολυμπιακός δεν εξαρτάται, πλέον, από τον πιο εμβληματικό του παίκτη, έχουν αρχίσει να ανυπομονούν για την επιστροφή του. Και να αγωνιούν για την κατάσταση στην οποία θα επιστρέψει, έπειτα από μία τόσο μακροχρόνια αποχή.

Το δυστύχημα είναι πως, αυτή τη φορά, ούτε ο υπαρχηγός ήταν στα καλά του. Ο Γιώργος Πρίντεζης πέτυχε το πρώτο καλάθι της αναμέτρησης, έβαλε και δεύτερο στα πρώτα εννέα λεπτά (για το 10-14), όμως δεν έκανε τίποτα περισσότερο μέχρι το τέλος. Θεωρώντας ότι η ήττα είναι αναπόφευκτη, ο κόουτς Σφαιρόπουλος τον κράτησε στον πάγκο ασυνήθιστα πολύ, προφανώς για να τον ξεκουράσει εν όψει των αγώνων που ακολουθούν (με τον Αρη και τον Παναθηναϊκό).

Δεν συνέβη κάποια ανεπανόρθωτη ζημιά. Ο Ολυμπιακός, η μόνη ομάδα της Ευρωλίγκας που παρέμενε αήττητη, κάποτε θα έχανε. Μία ήττα στη Βαρκελώνη δεν μπορεί, ποτέ, να θεωρηθεί ως καταστροφή. Αυτό που «πονάει» τους φίλους του, είναι ότι δεν διεκδίκησε σοβαρά τις πιθανότητές του για μία νίκη που θα του χάριζε τη μοναξιά της κορυφής. Τώρα, μετά την ολοκλήρωση της πέμπτης αγωνιστικής, στην πρώτη θέση ισοβαθμούν τέσσερις ομάδες (με ρεκόρ 4-1): Ολυμπιακός, Ρεάλ Μαδρίτης, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Χίμκι. Απ’ όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκας, μόνον η Αναντολού Εφές δεν έχει γευτεί, ακόμα, τη χαρά της νίκης.

Μπορεί και να του βγει σε καλό. Το παρελθόν έχει δείξει ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται, πού και πού, τέτοια παθήματα – μαθήματα σαν το χθεσινό. Οταν χάνει, χάνει «για τα καλά». Κι αμέσως μετά εμφανίζεται, πάλι, η ομάδα που -περισσότερο από κάθε άλλη- παίζει με πάθος, συγκέντρωση και εξυπνάδα.

Μπορεί και όχι. Επειδή η επόμενη υποχρέωσή του στην Ευρωλίγκα, την προσεχή Παρασκευή (10/11), είναι το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ. Τη φορά αυτή, αντιθέτως με ό,τι συνέβη στο πρώτο τους εφετινό ραντεβού, για το Πρωτάθλημα, οι οπαδοί του θα είναι παρόντες στις εξέδρες. Αλλά, σε ένα τέτοιο παιχνίδι, κανένας δεν δικαιούται να προεξοφλεί τη νίκη. Εάν ο Παναθηναϊκός κατορθώσει να φύγει -πάλι- με το «διπλό», η μουρμούρα θα μετακομίσει στο σπίτι του «αιωνίου» αντιπάλου. Και το ψυχολογικό αβαντάζ που ο Ολυμπιακός απολάμβανε μέχρι χθες, θα μετατραπεί σε μέγα άγχος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News