Την πρώτη φορά που ακούμπησε τη μπάλα, από εξαιρετική πάσα του Μανωλά, ήταν σε θέση οφ-σάιντ. Τη δεύτερη, πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης. Και τι γκολ! Κάνει μία περιστροφή γύρω από τον εαυτό του και, ενώ ο κύπριος αμυντικός… ακόμα τον ψάχνει, εκτελεί με το αριστερό του πόδι. Αναρωτιέσαι: ποιος άλλος θα μπορούσε να σκοράρει σε αυτή τη φάση, με αυτόν τον τρόπο; Κανένας απ’ όσους έπαιζαν – και κανένας απ’ όσους δεν έπαιζαν.

Τέτοιον φορ, να σκοράρει στη «μισή» ευκαιρία, δεν έχουμε άλλον. Εάν, τελικώς, δεν καταφέρουμε να φτάσουμε στα μπαράζ για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, θα φταίει εκείνη η απουσία -λόγω τραυματισμού- του Κώστα Μήτρογλου στο αναπάντεχο 0-0 με την Εσθονία (31 Αυγούστου). Είναι ο μόνος διεθνής μας που, με το ατομικό του ταλέντο, μπορούσε να διορθώσει το λανθασμένο προπονητικό σχέδιο του Herr Skibbe στη χειρότερη βραδιά του στον πάγκο της Εθνικής.

Εδώ και μια τετραετία, ο Μήτρογλου είναι ο πιο καθοριστικός παίκτης της Εθνικής Ελλάδας – και ο μόνος, πραγματικά, αναντικατάστατος. Είναι στις καλές του ο Κώστας; Αποκλείουμε τους Ρουμάνους και πάμε στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Δεν είναι; Χάνουμε την ευκαιρία να περάσουμε την Κόστα Ρίκα και να κάνουμε το μεγάλο «μπαμ» στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Εχει ενοχλήσεις ο Κώστας; «Πονάνε» και ο Ρανιέρι με τον Μαρκαριάν. Νοιώθει καλά; Βλέπουμε μία «άλλη» Εθνική και χαμογελά ο Σκίμπε. Ξανατραυματίζεται; Στο ματς με την Εσθονία δεν κάνουμε ούτε φάση.

Στη σημερινή Εθνική Ελλάδας ο Μήτρογλου είναι «τα πάντα όλα» -που θα ‘λεγε και ο Αλέφαντος- επειδή στη θέση του δεν έχουμε κάποιον που, έστω, να τον πλησιάζει. Ολοι οι άλλοι έλληνες επιθετικοί βλέπουν τα παιχνίδια των συλλόγων τους από τον πάγκο ή την εξέδρα. Ο Βέλλιος, ο Διαμαντάκος, ο Κλάους Αθανασιάδης μέχρι πρότινος… Ακόμη και ο Καρέλης (που φορ δεν τον λες…), αυτή την εποχή είναι τραυματίας. Οσοι έφυγαν στο εξωτερικό, κέρδισαν μόνον ένα καλό συμβόλαιο. Αλλά, ούτε όσοι έμειναν στο δικό μας πρωτάθλημα παίζουν. Ο Ολυμπιακός «ψηφίζει» Εμενίκε, Τζούρτζεβιτς και Ανσαριφάρντ, η ΑΕΚ Αραούχο και Λιβάια, ο ΠΑΟΚ Πρίγιοβιτς, και ο Παναθηναϊκός -μέσα στη φτώχεια του- Τσάβες και Λουτσιάνο. Από τις 16 ομάδες της Σούπερ Λιγκ, μόνο δύο έχουν Ελληνόπουλα στην κορυφή της επίθεσής τους. Πού να τον βρει τον «κυνηγό» ο Σκίμπε;

Στα παιχνίδια στα οποία δεν είχαμε τη μπάλα στα πόδια μας, πήγαμε ανέλπιστα καλά. Στα τέσσερα ματς με τις δύο ισχυρότερες ομάδες του ομίλου μας -το Βέλγιο και τη Βοσνία- χάσαμε μόνον ένα. Μείναμε αήττητοι στις Βρυξέλλες και στη Ζένιτσα. Κόψαμε δύο βαθμούς από το Βέλγιο – κανείς άλλος δεν στάθηκε όρθιος απέναντί του. Νικήσαμε τα «αδέλφια» μας δύο φορές, ενώ η Βοσνία έχασε στην Κύπρο και δέχτηκε δύο «τεσσάρες» από τους Βέλγους. Είναι κρίμα που τα καταφέραμε στα δύσκολα, και «την πατήσαμε» με τους Εσθονούς. Αλλά, εκείνη τη «μαύρη» βραδιά έπρεπε να παίξουμε επίθεση – όχι αντεπίθεση. Αυτό το παιχνίδι δεν είναι το φόρτε μας.

Θα πάμε στα μπαράζ του Νοεμβρίου; Θα το μάθουμε σήμερα – αύριο, πολύ πριν από τον αγώνα μας με το Γιβραλτάρ (Τρίτη, 21:45). Τι θέλουμε για να είμαστε μέσα στις οκτώ καλύτερες δεύτερες ομάδες των ομίλων; Ενα ευνοϊκό αποτέλεσμα σε κάποιο από τα εξής τέσσερα ματς: Στο Σλοβενία – Σκωτία (Σάββατο 19:00), να μη νικήσει η Σκωτία. Στο Νορβηγία – Βόρειος Ιρλανδία (Σάββατο 21:45), οι γηπεδούχοι να νικήσουν με δύο γκολ διαφορά. Στο Ουαλία – Ιρλανδία (Κυριακή 21:45), να έρθει ισοπαλία. Εάν νικήσουν οι Ιρλανδοί, στην ειδική βαθμολογία θα έχουν 13 βαθμούς (όσους και η Ελλάδα), οπότε η πρόκριση θα κριθεί στη διαφορά τερμάτων. Στο Ουκρανία – Κροατία (Κυριακή 21:45), να μη νικήσει κανένας από τους δύο αντιπάλους. Κάτι απ’ όλα αυτά θα μας είναι αρκετό.

Κι έπειτα, θα έχουμε να κάνουμε με κάποιο «θηρίο». Με μία ομάδα σαφώς ανώτερη από τη δική μας, από αυτές που ξέρουμε να φέρνουμε βόλτα. Με το αγαπημένο μας σύστημα «πιο πίσω… πεθαίνεις», με μαχητικότητα, αλληλοκαλύψεις, τρεξίματα, πονηριά. Είναι η ελληνική τέχνη του ποδοσφαίρου, η οποία μας έχει βγάλει ασπροπρόσωπους πολλές φορές στο παρελθόν.

Αλλά, μισό λεπτό. Κάποια πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν, είτε φτάσουμε στα μπαράζ είτε όχι. Είτε πάμε στη Ρωσία είτε παρακολουθήσουμε το Μουντιάλ του 2018 από την TV. Ποια είναι αυτά; Το ότι, σε τούτη την προκριματική φάση, κερδίσαμε πάλι τον σεβασμό των αντιπάλων και βρήκαμε τον χαμένο μας αυτοσεβασμό. Το ότι, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να νικήσουμε, αρνούμαστε να χάσουμε – όπως παλιά. Το ότι, η Εθνική – σκορποχώρι που μας ντρόπιασε στους προκριματικούς του Euro 2016, ξανάγινε ομάδα. Το ότι, ο Σκίμπε επανέφερε κάποιες από τις αρχές του Οτο Ρεχάγκελ -με τις οποίες είδαμε τη μεγαλύτερή μας προκοπή- που είχαν ξεχαστεί με την πάροδο των ετών. Το ότι, η φλόγα για την Εθνική φούντωσε, πάλι, στις καρδιές των διεθνών.

Στις 29 Οκτωβρίου ο Γερμανός συμπληρώνει δύο χρόνια στον πάγκο. Ο καιρός δεν είναι τόσος πολύς, ώστε να μη θυμόμαστε τι του είχαμε παραδώσει. Μία Εθνική διαλυμένη, που έχανε απ’ όλους, που είχε καταρρίψει κάθε αρνητικό ρεκόρ στα προκριματικά του Euro 2016, εντελώς αναξιόπιστη στα μάτια των φιλάθλων και των ΜΜΕ, με μια διοίκηση που πελαγοδρομούσε, στην οποία είχαν αποτύχει με κρότο δύο προπονητές πολύ πιο έμπειροι από ‘κείνον: ο Κλάουντιο Ρανιέρι και ο Σέρχιο Μαρκαριάν. Το πόσο δύσκολο ήταν για τον (οποιονδήποτε) Σκίμπε να συμμαζέψει εκείνο το χάλι και να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη, είχε φανεί στο πρώτο του, κιόλας, παιχνίδι, που η Εθνική μας έχασε από το ταπεινό Λουξεμβούργο.

Η αλυσίδα που έδενε την ομάδα με εκείνη των μεγάλων επιτυχιών, είχε κοπεί οριστικά. Ο Γερμανός άρχισε να χτίζει από την αρχή, σε συνθήκες πολύ χειρότερες απ’ αυτές που είχε βρει πριν από 15 χρόνια ο Ρεχάγκελ. Με εξαίρεση το φιλικό με την Ολλανδία στο Αϊντχόφεν, καλή μπάλα δεν έπαιξε η Εθνική του Σκίμπε, όμως έκανε πέντε νίκες στη σειρά, δεν παράτησε το εντός έδρας ματς με τη Βοσνία που στράβωσε από την αρχή, δεν τρόμαξε στις Βρυξέλλες και στη Ζένιτσα, πάλεψε σε όλα τα παιχνίδια της, είτε τα κέρδισε είτε όχι. Υποδέχτηκε νέα μέλη (Ζέκα, Δώνης), ενώ μια πολλά υποσχόμενη «μαγιά» παικτών που θα την ανανεώσει τα επόμενα χρόνια, έρχεται από πίσω, από τη σημερινή Ελπίδων.

Ας μην το ξεχνάμε: η ομάδα βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, από τη μαύρη τρύπα του 2014-2016 πίσω στο ένδοξο μέλλον. Αυτή είναι η βασική αποστολή του προπονητή. Η πρόκριση στο Μουντιάλ, εάν έρθει, θα είναι ένα ευπρόσδεκτο -μάλλον απρόσμενο- μπόνους. Ας μην το ξεχνούν, κυρίως, αυτοί που σε λίγες μέρες θα κληθούν να αποφασίσουν εάν το συμβόλαιο του Γερμανού θα ανανεωθεί, ή όχι. Και, ας κοιτάξουν λίγο τι γίνεται γύρω τους: Η Γαλλία, με τρεις ισάξιους παίκτες για κάθε θέση της ενδεκάδας, έφερε 0-0 με το Λουξεμβούργο. Η μουντιαλική Τουρκία έχασε, εντός, 0-3 από τους Ισλανδούς που πρωτοεμφανίστηκαν στη διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή μόλις πέρυσι, στο Euro της Γαλλίας. Και η Ολλανδία θα μείνει εκτός Μουντιάλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News