Με το καλημέρα ακούστηκε… επικίνδυνα πολιτική. «Είναι σαν να κάνουμε ένα καινούργιο κόμμα. Την καινούργια Κεντροαριστερά», είπε με τον 20μελή θίασο και τους συντελεστές της «Μαντάμ Σουσούς» του Δημήτρη Ψαθά (στη δική της δραματουργική εκδοχή φτάνει στο «Παλλάς» από 11 Οκτωβρίου) γύρω της.

Χαμογελώντας για τα φλας το προχώρησε παραπέρα: «Θα αλλάξουμε την Ελλάδα. Μια Ελλάδα χωρίς σύνορα. Χωρίς αύριο. Μια Ελλάδα νέα».

Κανείς δεν πάγωσε. Ειδικά με κείνο το «χωρίς αύριο» και δη με ένα χαμόγελο τεράστιο. Το χιούμορ της Δήμητρας Παπαδοπούλου ξέρουν οι περισσότεροι ότι έχει πάντα κάτι το σαρκαστικό και συχνά και αυτοσαρκαστικό. Ενίοτε και μεταφυσικό: «Το κόμμα μας είναι και λίγο μεταφυσικό», απεφάνθη. «Ο Δημήτρης Ψαθάς είναι μαζί μας, απλώς σε μια άλλη διάσταση».

Αν μιλάει έτσι για τα κόμματα, είναι εύκολο να φανταστείς πόσα θα λέει για τις σουσούδες (και τους σουσούδους) γύρω μας, στην πολιτική, καλλιτεχνική, κοινωνική ζωή. Αλλά και για το σουσουδισμό. Το ομολόγησε ευθαρσώς: «Η Σουσού είναι ένα πολύ κοινό πρόσωπο εδώ. Έχω εγώ στο σόι μου…» είπε κουνώντας το χέρι με νόημα.

«Σουσούδες βλέπουμε παντού. Και πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν», μου εξήγησε τη στάση της απέναντι στην ακατάδεχτη, ψωροφαντασμένη ηρωΐδα του βιβλίου και του – ανέκδοτου – θεατρικού έργου του Ψαθά, που βασίστηκε, όπως και όλοι οι «αρνητικοί» πλην αξιαγάπητοι τελικά χαρακτήρες του, σε πραγματικά πρόσωπα. Για την ακρίβεια η Σουσού βασίστηκε στην φαντασμένη γυναίκα συναδέλφου του δημοσιογράφου.

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου την έβγαλε από το μύθο της όχι και τόσο χαριτωμένης ηρωΐδας, που τελικά τιμωρείται και από τα Κολωνάκια επιστρέφει στους Μπύθουλες, για να της δώσει τη διάσταση των σουσούδων γύρω μας: «Δεν αντέχει και δεν ανέχεται αυτό που ζει και φτιάχνει μια άλλη, χάρτινη πραγματικότητα. Κοιτάει αυτό που θα ήθελε να είναι, ενώ δεν είναι αυτό. Πόσος κόσμος και τότε και σήμερα δεν θέλει να είναι κάτι άλλο από εκείνο που είναι; Και αλλάζουν τον εαυτό τους και μέσα και έξω. Απλώς η Σουσού δεν ανέχεται να το κρύψει. Όπως και οι σουσούδες. Ίσως γι’ αυτό γελάμε μαζί τους».

Έλα όμως που οι σουσούδες (και οι σουσούδοι) παντού – και στην πολιτική και αλλού – τιμωρούνται όπως η ηρωΐδα του Ψαθά. «Ναι, γιατί παραβαίνουν νόμους συμπαντικούς και μαθηματικούς. Δεν είναι θεία δίκη αυτό. Είναι νομοτέλεια».

Εξαγγέλλοντας το νέο κόμμα του «Παλλάς» (τους ανθρώπους της «Μαντάμ Σουσούς», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα) η Δήμητρα Παπαδοπούλου μίλησε για αυτό που πολλοί ψιθυρίζουν όλο και περισσότερο, όσο ποντάρουμε – όλοι – όλο και περισσότερο στο μονήρες, στο μοναχικό, στον εαυτούλη. Κάτι από εκείνο το παλιό και λίγο ξεχασμένο «Μαζί» είχε η… πολιτική εξαγγελία της. «Έχουμε ανάγκη από τη συλλογική δραστηριότητα. Με πραγματική προσήλωση στο αποτέλεσμα. Το ότι δεν το κάνουμε είναι μία από τις παθογένειες της Ελλάδας».

Παραπέρα εξηγήσεις; «Πρέπει να ποντάρεις στο συλλογικό και να πιστεύεις πάρα πολύ ότι υπάρχει λόγος να συμβεί το συγκεκριμένο, στο οποίο βάζεις την ενέργειά σου μαζί. Δεν μπορείς να κάνεις το Εγώ σου λίγο πιο δεξιά; Αντε, λίγο πιο αριστερά. Κάντο, δοκίμασε και αν δεν… ε, τότε σήκω και φύγε. Είμαστε έτοιμοι να δημιουργήσουμε εμφυλιακό περιβάλλον σε χρόνο dt. Όντας στην πορεία για ένα κοινό αποτέλεσμα καταφέρνουμε να πάρουμε, στο πι και φι, άλλον δρόμο».

Εννέα χρόνια είχε να πατήσει το θεατρικό σανίδι. Και πάνε ήδη 16-17 χρόνια από τότε που θύμιζε στο πανελλήνιο ποιο… είναι μέσα από τα σκετσάκια του τηλεοπτικού «Σ’ αγαπώ – μ’ αγαπάς» (παρέα με το Θοδωρή Αθερίδη). Είπαμε για το ταλαίπωρο το «Μαζί». Αυτό το «Σ’ αγαπώ» και «Μ’ αγαπάς» τι το έχουμε κάνει; Το ξεχάσαμε; «Έχει σκληρύνει πολύ η ζωή. Άσε που έχουμε να συναγωνιστούμε ένα ευρωπαϊκό μοντέλο, από το οποίο είμαστε πολύ πίσω και σαν λαό μας δημιουργεί μεγάλο στρες. Είμαστε λαός σε μεγάλο στρες».

Για αγάπη δεν μιλούσαμε; «Ναι, όλα έχουν αλλάξει. Με το Ιντερνέτ οι χρόνοι έχουν αλλάξει. Όλα έχουν γίνει πολύ στρεσογόνα. Αυτή η γρηγοράδα… Δεν προλαβαίνεις πια ούτε να το σκεφτείς, ούτε να το νιώσεις, ούτε να το πεις αυτό το «Σ’ αγαπώ»…»

Και το γέλιο; Το ξεχάσαμε κι αυτό; Ε, όχι τόσο. Ευτυχώς. Η ίδια πάντως εξακολουθεί να γελάει. Ακόμη και με ατάκες που μπορεί να έχει γράψει η ίδια για τη «Σουσού», βασισμένη – όπως μου λέει – στο βιβλίο του Ψαθά το οποίο ανοίγει μεγαλύτερους ορίζοντες, ή που τις έχεις πει δεκάδες φορές στις πρόβες. Να σας το «Θα σας αμολήσω μια ρουκέτα αληθείας». Μπορεί πια, μετά από τόσες επαναλήψεις, να μην γελάει με χάχανα, αλλά ένα μεγάλο χαμόγελο το σκάει. Ακόμα.

«Το γέλιο έχει ένα μυστικό», μού αποκαλύπτει στο φινάλε της κουβέντας μας. «Να μην παίρνεις πολύ σοβαρά τον εαυτό σου. Να μην του βάζεις πράγματα που βαραίνουν την ελαφράδα του. Να θυμάσαι πάντα ότι τα πράγματα είναι ένα φρουπ, που λέει κι ο Ψαθάς. Το πράγματα κάνουν ένα φρουπ και φεύγουν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News