Το ότι ο Σόιμπλε δεν θα παραμείνει υπουργός Οικονομικών, αλλά θα γίνει πρόεδρος της Βουλής, ακούστηκε σε πολλούς ως ένα χαρμόσυνο νέο και, μάλιστα, πολλοί βιάστηκαν να γιορτάσουν και να σκεφτούν «ότι αφού έφυγε αυτός, γλιτώσαμε την πίεση που ασκούσε στα οικονομικά μας και, κατά συνέπεια, στις ζωές μας.
Είναι, όμως, έτσι;

«Οσοι πανηγυρίζουν για τη διαφαινόμενη αποχώρηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, καλό θα ήταν να φυλάξουν τις σαμπάνιες τους», υποστηρίζει γνωστός αρθρογράφος του Bloomberg.

Ο Λέονιντ Μπερσίντσκι σε άρθρο του με τίτλο: «Γιατί οι γερμανικές ανακατατάξεις δεν θα βοηθήσουν την Ελλάδα», υποστηρίζει ότι «ο διάδοχός του μπορεί να μην είναι τόσο πεισματάρης, ωστόσο οι Νοτιοευρωπαίοι -και πάνω απ’ όλους οι Ελληνες- δεν θα πρέπει να περιμένουν πολύ καλύτερη αντιμετώπιση».

Αφού o αρθρογράφος υπενθυμίζει ότι ο 75χρονος πολιτικός από το 1972, όταν πρωτοεξελέγη, μέχρι σήμερα, έχει υπηρετήσει το κόμμα του από διάφορες θέσεις, σημειώνει ότι και από τη θέση του προέδρου του γερμανικού κοινοβουλίου θα αποτελεί μια επιβλητική φιγούρα, αμέσως μετά τη γερμανίδα καγκελάριο.

Σύμφωνα με τον Μπερσίντσκι, η πολιτική θεωρία που εφάρμοσε ο Σόιμπλε κατά τη πολυετή υπουργική θητεία σου, γνωστή ως «ordoliberalism» (φιλελευθερισμός με τάξη) δεν είναι άλλη από τη μακρά πολιτική γραμμή του κόμματός του, η οποία αναδύθηκε πολύ πριν ο Σόιμπλε αναλάβει υπουργός Οικονομικών.

Οπως σημειώνεται στο ίδιο άρθρο, «επομένως, η αποχώρηση του Σόιμπλε από το ΥΠΟΙΚ δεν αποτελεί το τέλος της εποχής Σόιμπλε στην πολιτική. Τώρα μάλιστα που η γερμανική βουλή ετοιμάζεται να υποδεχθεί και τους ακροδεξιούς του AfD και τους αποφασισμένους να εναντιωθούν στη Μέρκελ Σοσιαλδημοκράτες, ο Σόιμπλε από τη θέση που θα βρίσκεται θα μπορεί να βοηθήσει ακόμη περισσότερο την καγκελάριο και το CDU».

Σημειώνοντας ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών θα προκύψει, πιθανότατα, από το κόμμα των Φιλελευθέρων (FDP) που μαζί με τους Πρασίνους θα συνασπιστούν με το CDU της Μέρκελ, ο αρθρογράφος σημειώνει: «Δυστυχώς για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου που αναζητούν οικονομική βοήθεια, οι πιθανοί υποψήφιοι για το χαρτοφυλάκιο αυτό είναι σχεδόν τόσο σφιχτοχέρηδες όσο ήταν ο Σόιμπλε. Τo FDP δεν είναι ορθοφιλελεύθερο, είναι εντελώς νεοφιλελεύθερο. Είναι εντελώς αντίθετο με παροχή δημοσιονομικών κινήτρων, με διαγραφές χρέους, με μεταφορές γερμανικών χρημάτων σε γείτονες χώρες και με δημοσιονομικά ελλείμματα. Και η εναντίωσή του αυτή έχει λιγότερο να κάνει με τη συνέχιση αυτού που αντιπροσωπεύει ο Σόιμπλε: είναι θέμα αρχής».

Αν και φαινομενικά άτεγκτος, ο Σόιμπλε έβαζε νερό στο κρασί του, όπως γινόταν για παράδειγμα με τον ΕSM, ένα Μηχανισμό που αποτελούσε «συμβιβασμό» υπογραμμίζει ο αρθρογράφος, τονίζοντας:

«Το FDP αντίθετα, δεν συμπαθεί τον ESM, θεωρώντας ότι αποτελεί ένα απατηλό τέχνασμα. Η πίστη των ηγετών του FDP στον καπιταλισμό είναι μεγαλύτερη από εκείνη του Σόιμπλε. Αντίστοιχα πιο ασθενής είναι η πίστη τους στην αλληλεγγύη. Οι φιλελεύθεροι θέλουν να κυνηγήσουν τις χώρες της Ευρωζώνης που δεν τηρούν τις δημοσιονομικές τους δεσμεύσεις, την ώρα που ο Σόιμπλε ήταν πιο διαλλακτικός. Οι εταίροι του Σόιμπλε στο Eurogroup ήξεραν ότι ο Γερμανός δεν ικανοποιείται εύκολα, είχαν ωστόσο συνηθίσει το άγριο στιλ του και είχαν κατανοήσει πώς να εργαστούν μαζί του. Κάτι που ίσως αποδειχθεί πιο δύσκολο με έναν υπουργό του FDP, που στην αρχή τουλάχιστον είναι πιθανό να είναι περισσότερο ζηλωτής παρά φύλακας της παρακαταθήκης του Σόιμπλε».  

«Είναι πιθανό ότι οι Νοτιοευρωπαίοι πολύ σύντομα θα νοσταλγήσουν τον Σόιμπλε», καταλήγει το ίδιο άρθρο.

Λέτε να συμβεί έτσι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News