Η 5η Αυγούστου 2017 θα μείνει στην Ιστορία του κλασσικού αθλητισμού. Διότι έδειξε ότι ο ανίκητος Γιουσέιν Μπολτ μπορεί να χάσει. Ο μέγας Τζαμαϊκανός των παγκόσμιων ρεκόρ, των τριών χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων στα 100 μ. (με άλλα τόσα στα 200 μ.), ο σπρίντερ που ξεκίνησε τον τελευταίο αγώνα της θρυλικής πια καριέρας του, στο ταρτάν του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου, φορώντας μια μπλούζα που έγραφε «Forever Faster», έχασε. Ηρθε τρίτος, πίσω από τον Αμερικανό Τζάστιν Γκάτλιν που επί μια δεκαετία έβλεπε την πλάτη του και από τον νεαρό Κρίστιαν Κόουλμαν.

Οχι δεν είναι ο χρόνος που νίκησε τον Μπολτ στον τελικό των 100 μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, δεν είναι η ηλικία τουλάχιστον. Ο Γκάτλιν είναι μεγαλύτερός του, είναι 35 ετών, ενώ ο Μπολτ θα κλείσει τα 31 του σε τρεις εβδομάδες. Αυτό που νίκησε ήταν η δίψα. Η δίψα για τη νίκη. Σε αυτήν υποκλίθηκε και ο Τζαμαϊκανός σπεύδοντας να αγκαλιάσει τον Γκάτλιν και να τον συγχαρεί για την ιστορική νίκη του. Ο Γκάτλιν το ήθελε όσο τίποτα, ο Μπολτ το ήθελε απλώς ως φόντο για ένα «αντίο» – έχει διαφορά.

Και ο Γκάτλιν μόλις συνειδητοποίησε τη νίκη του γονάτισε. Είδε τον Μπολτ να έρχεται προς το μέρος του και σαν να υποκλίθηκε στον «βασιλιά». Ποιος, ο Γκάτλιν! Ενας χρυσός ολυμπιονίκης -ήταν θριαμβευτής στην Αθήνα το 2004. Ενας σπρίντερ δύστροπος. Γονάτισε. Η βραδιά του Μπολτ είχε γίνει ξάφνου η δικιά του βραδιά. Είχε έρθει αθόρυβα, είχε τρέξει από την εξωτερική γραμμή -και ο Μπολτ δεν τον έβλεπε- και είχε φύγει με το χρυσό με επίδοση 9.92 δευτερόλεπτα. Ο Κόουλμαν πήρε το ασημένιο με 9.94 και ο Μπολτ το χάλκινο με 9.95. Ολα κρίθηκαν στο φώτο-φίνις. Και στις λεπτομέρειες.

Αυτή τη φορά οι λεπτομέρειες είχαν σημασία. Αυτό ίσως να μην είχε καταλάβει ο Μπολτ. Τόσα χρόνια κέρδιζε με άνεση. Ηταν τέτοια η ανωτερότητά του, που μπορούσε να νικά και την κακή του εκκίνηση, καταπίνοντας μέτρα μετά το δεύτερο μισό της κούρσας. Εφέτος όμως δεν τα κατάφερε.

Δεν ήταν στην καλύτερή του φόρμα, το ξέραμε. Ενδεικτικό είναι ότι ο χρόνος των 9.95, επίδοση που τον έφερε στην τρίτη θέση ήταν η καλύτερή του εφέτος. Αλλά ο χρόνος αντίδρασης στο πιστόλι του αφέτη ήταν χειρότερο και από τον ημιτελικό: στον τελικό ήταν 0.183 για τον Μπολτ, 0.123 για τον Κόουλμαν και 0.138 για τον Γκάτλιν. Μια διαφορά στην αρχή της κούρσας που δεν μπόρεσε ο Τζαμαϊκανός να την καλύψει.

Ισως να φταίνε οι βατήρες που έλεγε από τα προκριματικά.

Ισως να φταίει ότι ο Γκάτλιν βγήκε από εκεί που δεν τον περίμενε. Τον Κόουλμαν είχε δει να τον νικάει στα ημιτελικά, αυτόν είχε στο νου του, αυτόν κοιτούσε από την τέταρτη γραμμή όπου έτρεχε, ενώ ο Γκάτλιν ήρθε από την όγδοη, την εξωτερική και δεν είχε καλούς χρόνους στα προκριματικά και στα ημιτελικά.

Ισως αυτή τη φορά να είχε ο Μπολτ στο νου του περισσότερο το «αντίο» παρά τον αγώνα. Ο Γκάτλιν ήταν ανέκφραστος ως συνήθως και δεν τον απασχόλησε καν τον τηλεσκηνοθέτη. Ο Μπολτ είχε μονίμως μια κάμερα στραμμένη επάνω του. Και ως σόουμαν δεν άφηνε το κοινό παραπονεμένο: χειρονομίες, γκριμάτσες, αστεϊσμοί -καμία διάθεση για αυτοσυγκέντρωση.

Ο Μπολτ έχασε. Ο Γκάτλιν είναι ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής. Και επειδή το κύρος του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, αυτή η κούρσα θα κάνει ίσως να ξεχαστεί και η μαύρη τετραετία του Γκάτλιν, όταν είχε μείνει εκτός στίβου εξαιτίας ντόπινγκ.

Οσο για τον Μπολτ, αυτή η ήττα ίσως να ήταν μια θεία πρόνοια. Καλό παιδί, θεϊκό κορμί, με χιούμορ, ήδη καταγεγραμμένος ως ο καλύτερος αθλητής στίβου όλων των εποχών. Ο Θεός του έδωσε μια ήττα για να μην πιστέψει ότι είναι τέλειος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News