Ο Ρόις και η Κέρι έμαθαν πριν από λίγους μήνες ότι το μωρό τους δεν ήταν «τέλειο». Το κοριτσάκι τους μεγάλωνε χωρίς εγκέφαλο, μπορεί να επιβίωνε μέχρι και τη γέννα, ή και λίγες ώρες μετά τη γέννα, αλλά δεν είχε μέλλον μπροστά της. Μέσα σε 30 δευτερόλεπτα, πριν καλά καλά συνειδητοποιήσει ότι το ολοζώντανο μωρό που ήδη κλοτσούσε μέσα της δεν θα μεγάλωνε ποτέ έξω από το σώμα της, η Κέρι ρώτησε τον γιατρό αν θα μπορούσε η κόρη της να γίνει δωρητής οργάνων.

«Εκεί που ήμουν συντετριμμένος, ξαφνικά “έφυγα” κι έγινα παρατηρητής της ζωής μου. Είχα απέναντί μου έναν υπερήρωα την ώρα που αποκτούσε τις υπερδυνάμεις του. Τη χειρότερη στιγμή της ζωής της, το λεπτό που έμαθε ότι το μωρό της θα πεθάνει, βρήκε τη δύναμη να σκεφτεί κάποιον άλλον. Είναι από τις πιο δυναμικές στιγμές που έχω ζήσει», περιέγραψε ο άνδρας της, σε σχόλιό του στο Facebook.

Ευτυχώς αυτή την εμπειρία έζησαν μαζί του χιλιάδες άτομα. Είναι από τις περιπτώσεις που παραδέχεσαι ότι με όλα τα κακά του, το Facebook είναι ευλογία. Το κοινό του -δεκάδες χιλιάδες χρήστες- παρακολούθησε αυτή την απίστευτα δυναμική εμπειρία από την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι η Εύα θα γεννηθεί για να πεθάνει, μέχρι την ημέρα που γεννήθηκε και πέθανε.

Η Κέρι Γιανγκ έγραφε τα πάντα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και των επισκέψεών της στον γιατρό.

Τα οδυνηρά: «Η πιο δύσκολη στιγμή σήμερα ήταν όταν ο υπέρηχος έδειξε το κεφάλι της»

Τα ευχάριστα: «Η Εύα μπορεί να καταπιεί! Οχι πολύ, αλλά μπορεί. Η κοιλίτσα της είναι γεμάτη υγρά και τα δικά μου επίπεδα υγρού είναι σε φυσιολογικό επίπεδο»

Τους φόβους της: «Γέννα. Ακόμη τρέμω αυτή τη μέρα»

Τη σωματική δυσφορία: «Κυρίες, ξέρετε πώς είναι να είσαι 40 εβδομάδες έγκυος; Μίζερα, άβολα, καούρες… Ετσι είμαι κι εγώ. Αλλά έχουμε πολλές εβδομάδες μπροστά μας. Ευχηθείτε για μένα»

Τις χαρές: «Ακουσα την μικρή καρδιά της Εύας σήμερα. Μου έφερε τόση χαρά!»

Ειλικρίνεια: «Ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πώς γίνεται να χτυπά ακόμη η καρδιά της»

Τις δύσκολες ημέρες: «Τα πρώτα 24ωρα ήταν τα πιο δύσκολα. Δεν μπορούσα να φάω. Ημασταν εξουθενωμένοι, δεν κοιμόμασταν, εκεί που νομίζαμε ότι ξεμείναμε από δάκρυα, κλαίγαμε ξανά. Συμφωνήσαμε να λέμε τα πάντα, χωρίς να επικρίνουμε. Από το “δεν υπάρχει θεός” μέχρι το “θα ξοδέψουμε όλα αυτά τα χρήματα, όλη αυτή τη φροντίδα και τελικά δεν θα φέρουμε το μωρό σπίτι”»

Τις ανησυχίες: «Θα μας κοιτούν αλλιώς οι άνθρωποι; Θα μας επικρίνουν; Θα σκέφτονται ότι κάνουμε κάτι θαρραλέο, ενώ την ίδια ώρα εμείς αισθανόμαστε μηδέν;»

Την ελπίδα: «Η δωρεά και μεταμόσχευση των οργάνων δεν είναι εγγυημένη, το ξέραμε αυτό από την αρχή. Αλλά δεν θα πω ψέματα, θέλουμε πολύ να συνεχίσει να ζει με κάποιον τρόπο»

Ο παρατηρητής του Facebook είδε όλη τη διαδρομή, όλα τα στάδια της μεγάλης απόφασης, πώς δύο άτομα που είναι κατά της άμβλωσης και αρκετά κοντά στη θρησκεία, δεν πήραν την μεγάλη απόφαση για αυτούς τους λόγους, αλλά για να δώσουν τα πάντα στην κόρη τους και για να τη διευκολύνουν να σώσει τελικά εκείνη ζωές ανθρώπων που έχουν ένα μέλλον. Ο χρήστης του Facebook είδε με σχόλια, χαρούμενα emoticons («this is not a sad post» έγραφε η ίδια σε πολλές αναρτήσεις), φωτογραφίες και υπερήχους τους 20 εβδομάδες μίας καταδικασμένης εγκυμοσύνης. Το κυριότερο: Εμπνεύστηκε από την Κέρι, χωρίς να βρεθεί -ούτε καν να φανταστεί- ότι είναι στη θέση της.

«Ολη η διαδικασία ήταν δύσκολη, αλλά εγώ μιλάω ως παρατηρητής, όπως εσείς», έγραψε ο σύζυγός της, συγγραφέας και δημοσιογράφος για το ESPN. «Η Κέρι ήταν στα χαρακώματα καθ΄όλη τη διάρκεια της εμπειρίας. Αισθάνθηκε κάθε κλοτσιά, κάθε λόξιγκα, κάθε γύρισμα του μωρού. Κάθε μέρα όλα αυτά της θύμιζαν ότι φέρει ένα μωρό που θα πεθάνει. Η πλάτη της πονάει. Τα πόδια της είναι πρησμένα. Εχει όλη την έξαρση της εγκυμοσύνης. Εκείνη θα πρέπει να βιώσει το μετά. Θα πρέπει να αναρρώσει, οι θηλές της θα βγάλουν γάλα κ.ο.κ. Αλλά δεν θα έχει ένα υπέροχο, μαλακό νεογέννητο να της θυμίζει ότι όλα αυτά άξιζαν».

Η Εύα γεννήθηκε στις 17 Απριλίου. Ξεψύχησε στην αγκαλιά τους ύστερα από λίγα λεπτά. «Είπαμε καλημέρα και αντίο στην γλυκιά Εύα χθες», έγραψε ο Ρόις.

Οι βαλβίδες της καρδιάς της, τα νεφρά της, το συκώτι της και το πάγκρεας θα διατίθεντο προς μεταμόσχευση σε μωρά που θα επιβιώσουν και θα μεγαλώσουν ή, αν δεν βρισκόταν παραλήπτης, σε ερευνητικά κέντρα. Ηδη βρέθηκε παραλήπτης για τα μάτια της.

«Δεν μπορώ να την κρατήσω ξανά στην αγκαλιά μου, δεν μπορώ να της μιλήσω ή να την ακούσω να γελά. Αλλά μπορώ να ονειρεύονται ότι μία ημέρα θα κοιτάξω μέσα στα μάτια της για πρώτη φορά και θα μάθω τι χρώμα είναι», καταλήγει σε άρθρο του ο Ρόις. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News