Οταν η Φανί Αρντάν συναντά τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Οι δύο τους γνωρίζονται εδώ και σαράντα χρόνια, από την εποχή που συμπρωταγωνιστούσαν στο αριστούργημα του Τριφό η «Η Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας». Συναντήθηκαν ξανά για την ταινία το «Ντιβάνι του Στάλιν». Οι ρόλοι τους άλλαξαν λίγο: εκείνος πρωταγωνιστεί και πάλι, εκείνη τώρα σκηνοθετεί. Η γαλλίδα ηθοποιός μίλησε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας στο Φεστιβάλ του Μπάρι, για τον Ντεπαρντιέ, τον Στάλιν, τον έρωτα και τη νεότητα.

Ο Ντεπαρντιέ είναι για την Αρντάν κάτι περισσότερο από καλός ηθοποιός. «Είναι σαν να έχεις ένα βιολί Στραντιβάριους στα χέρια σου» λέει η Αρντάν για τη συνεργασία τους. «Οταν του ζητάς να κάνει μία σκηνή εκείνος έχει πάντα κάτι ακόμα να κάνει, κάτι διαφορετικό να δώσει. Του είπα ότι δεν μοιάζει καθόλου με τον Στάλιν αλλά ότι μπορεί να αποδώσει θαυμάσια το κλίμα των αυλικών και των κολάκων που τον τριγύριζαν. Η φωνή του Στάλιν ήταν γλυκιά, βαρύτονου. Δεν ούρλιαζε σαν τον Χίλτερ και τον Μουσολίνι».

Το θέμα της ταινίας είναι η προδοσία και η εμμονή της εξουσίας. Η «γυναίκα της διπλανής πόρτας» δεν ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ. «Ο Στάλιν πρόδωσε την επανάσταση από φόβο μήπως ο ίδιος προδοθεί» λέει.

Είναι αυστηρή με τους Γάλλους και εκνευρίζεται όταν μιλάει για την υπόθεση Πολάνσκι. «Στη Γαλλία παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας και αυτολογοκρινόμαστε. Αυτό είναι η αρχή του φασισμού. Σκέπτομαι τον Πολάνσκι. Πλήρωσε για ό,τι έκανε αλλά ακόμα τον κυνηγούμε σε μια χώρα που έχει ξεχάσει τα πάντα εκτός από Ομηρο, Σαίξπηρ και λίγο Προυστ. Εγώ όταν αγαπώ κάποιον τον υπερασπίζομαι ως το τέλος».

«Η “Γυναίκα της διπλανής πόρτας” είχε όλα όσα εγώ πιστεύω στη ζωή. Οτι μπορείς να δώσεις και τη ζωή σου ακόμα από αγάπη. Μιλώ για τη μητρική αγάπη. Εχω τρεις κόρες. Φανταζόμαι πάντοτε τη μητέρα σαν ένα δέντρο: είτε βρέχει, είτε έχει ήλιο εκείνη είναι εκεί σταθερή, πρόθυμη να προστατεύσει, να ακούσει, να χαρίσει ελπίδα. Εγώ παραμένω δέντρο παρά τις δυσκολίες. Εχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 15 ετών. Δεν με είδε ποτέ στη σκηνή, δεν έμαθε τίποτα για μένα. Θυμάμαι ακόμα το βλέμμα του. Τα παιδιά ανοίγουν νέους δρόμους στους γονείς».

Η Αρντάν αγαπά να προκαλεί και το παραδέχεται. «Μου αρέσει να είμαι στην λάθος πλευρά και να προκαλώ. Οι Ευρωπαίοι δεν δημιουργούμε πια ομορφιά, είμαστε τουρίστες». Και εν όψει των γαλλικών εκλογών λέει: «Δεν φοβάμαι τη Μερίν Λεπέν. Δεν θα φτάσει στον στόχο της, παρότι οι Γάλλοι δεν πιστεύουν πια στην πολιτική και δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News