Η Corriere della Sera για μια Μαρίκα που κατακτά τη Γένοβα / Το Public Domain Review για τον άνθρωπο πίσω από τα πιο γνωστά βραβεία δημοσιογραφίας / Η Clarin για μια δικαστική νίκη που δίνει ελπίδα σε όλα τα ζώα / Και ο Independent…
-
Corriere della Sera
Οταν ο Μπέπε τη «βρήκε» από τη… Μαρίκα
Μπορεί ο Χριστόφορος Κολόμβος να ήταν βέρος Γενοβέζος και μην είχε καμία σχέση με τη Χίο, όπως θα ήθελε αντίθετα ένας μύθος, αλλά η Μαρίκα Κασιμάτη είναι μια ελληνικής καταγωγής καθηγήτρια που μπορεί πολύ σύντομα να καθίσει στον δημαρχιακό θώκο του ιστορικού λιμανιού της Ιταλίας.
Για να πετύχει τον στόχο της χρειάστηκε να κερδίσει μια δικαστική διαμάχη απέναντι στον γενοβέζο κωμικό και ηγέτη του Κινήματος 5 Αστέρων Μπέπε Γκρίλο. Κι αυτή της η νίκη είναι ο λόγος για τον οποίο βρέθηκε στους πρώτους τίτλους των ιταλικών μέσων ενημέρωσης. Τι ακριβώς είχε συμβεί; Οπως εξηγεί η Corriere della Sera, η Κασιμάτη, μέλος του κόμματος και η ίδια, είχε κερδίσει τις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα που είχαν πραγματοποιηθεί διαδικτυακά. Ο Γκρίλο, όμως, μολονότι διαπρύσιος ιεροκήρυκας της διαδικτυακής δημοκρατίας, δεν δέχθηκε το αποτέλεσμα επιλέγοντας να στηρίξει άλλον υποψήφιο. Σαν μην έφτανε αυτό, την απέκλεισε και από το ψηφοδέλτιο, ενώ της απαγόρευσε να χρησιμοποιεί το έμβλημα του κόμματος. Η Κασιμάτη κατέφυγε στη Δικαιοσύνη. Και από το δικαστήριο βγήκε νικήτρια.
Αυτό που μένει τώρα είναι η κατάκτηση της ίδιας της πόλης του Κολόμβου. Για να φτιάξει τον δικό της μύθο.
Φωτό: Ή κάποτε ήταν πολύ αγαπημένοι ή θέλει να την πνίξει. Πηγή: Marika Cassimatis/Facebook
-
Public Domain Review
Εκπλήξεις/ Αυτός είναι ο πατέρας των fake news
Ο λόγος που ονομάστηκε «κίτρινη δημοσιογραφία» δεν είναι εντελώς σαφής. Πιθανότατα πήρε το όνομά της από το κόμικ Yellow Kid που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην New York World, την εφημερίδα του Τζόζεφ Πούλιτζερ. Και γιατί έμεινε ως συνώνυμο της παραπληροφόρησης. Επειδή ο άνθρωπος στη μνήμη του οποίου δόθηκαν χθες τα δημοσιογραφικά βραβεία στις ΗΠΑ δεν ήταν παρά ο πατέρας των fake news στη σύγχρονη εποχή.
Οπως υπενθυμίζει η ιστοσελίδα Public Domain Review, πάντως, το κόλπο της παραπληροφόρησης προκειμένου να επηρεαστούν πολιτικές αποφάσεις είναι τόσο παλιό όσο και η ψήφος – ζει και βασιλεύει δηλαδή από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας. Αλλά ήταν από τα τέλη του 18ου αιώνα με την ανάπτυξη του καθημερινού Τύπου που το φαινόμενο άρχισε να λαμβάνει άλλες διαστάσεις. Μέχρι που η New York World του Πούλιτζερ, αλλά και η New York Journal του Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, το μετέτρεψαν σε τέχνη με αφορμή τον αμερικανοϊσπανικό πόλεμο του 1898.
Παλιές ιστορίες; Ε, όχι ακριβώς.
Φωτό: Σκίτσο που είχε δημοσιευθεί το 1898 στο περιοδικό Vim. Ο ένας είναι ο Τζόζεφ Πούλιτζερ, ο άλλος ο Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Και οι δυο ντυμένοι στα κίτρινα. Πηγή: Public Domain Review
-
Clarin
Δικαιώματα/ Το «habeas corpus» ενός χιμπατζή
Είναι ο πρώτος χιμπατζής στην Ιστορία που κέρδισε την ελευθερία του με δίκη. Και είναι το πρώτο δικαστήριο που αναγνώρισε ένα τέτοιο δικαίωμα σε ένα πρωτεύον θηλαστικό διαφορετικό από τον άνθρωπο με βάση το περίφημο habeas corpus, τον θεσμό του αγγλοσαξονικού δικαίου που υιοθετήθηκε το μακρινό 1679 και αποσκοπεί στην προστασία της ατομικής ελευθερίας του πολίτη έναντι της αυθαίρετης σύλληψης και κράτησης του.
Ολα αυτά συνέβησαν στην Αργεντινή όπου μια μη κυβερνητική οργάνωση έσυρε το κράτος στα δικαστήρια με το επιχείρημα ότι ένας χιμπατζής που ζούσε επί χρόνια μόνος στον ζωολογικό κήπο της Μεντόζα «είναι υποκείμενο του δικαίου και όχι αντικείμενο». Το δικαστήριο δέχθηκε το επιχείρημα κι έτσι η 19χρονη Σεσίλια θα μεταφερθεί σε καταφύγιο της βραζιλιάνικης ενδοχώρας για πρωτεύοντα θηλαστικά.
Η Clarin υπενθυμίζει ότι πριν από μερικά χρόνια στην Αμερική το Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης είχε εκφραστεί υπέρ του Ηρακλή και του Λίο, δυο χιμπατζήδων που χρησιμοποιούνταν ως πειραματόζωα από ένα πανεπιστήμιο. Οι αμερικανοί δικαστές είχαν εξισώσει τα δικαιώματά τους με εκείνα των ανθρώπων που κρατούνταν. Δίκες έχουν γίνει και ζώα που κρατούνται σε θαλάσσια πάρκα – αλλά χωρίς επιτυχία. Να όμως που η υπόθεση της Σεσίλια αναπτερώνει τις ελπίδες τους. Εστω κι αν δεν το ξέρουν.
Φωτό: Η Σεσίλια όταν ήταν ακόμη στην φυλακή της. Δεν μοιάζει σαν να περιμένει την απόφαση; Πηγή: Clarin/Team
-
The Independent
Επιστρέφουν οι μονομαχίες στο Ορεγκον;
Σύμφωνα με το άρθρο 2, παράγραφος 9 του Συντάγματος της Πολιτείας του Όρεγκον, «εάν ένας δημόσιος λειτουργός προκαλέσει, αποδεχτεί ή εν γνώσει του συμμετέχει σε μονομαχία ή συμφωνήσει να πάει έξω από τα σύνορα της Πολιτείας για να πάρει μέρος σε μονομαχία, χάνει το δικαίωμά του να κατέχει οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα ή έμμισθη θέση εμπιστοσύνης».
Θα φανταζόταν κανείς ότι είναι αυτονόητο πως στις ΗΠΑ οι μονομαχίες δεν αποτελούν, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, τρόπο επίλυσης των διαφορών. Αλλά δεν είναι έτσι: Ισχύει ακόμη η πρόβλεψη του νομοθέτη του 1845. Οι Ρεπουμπλικάνοι σκέφτηκαν ότι μάλλον έχει φτάσει η ώρα, 172 χρόνια αργότερα, να καταργήσουν το νόμο – εξέλιπε η χρησιμότητά του. Και αποφάσισαν ότι θα υποβάλλουν την κατάργησή του στην κρίση των πολιτών, στις επόμενες εκλογές της Πολιτείας.
Το πιθανότερο είναι ότι οι κάτοικοι του Όρεγκον δεν έχουν ιδέα περί της ύπαρξης και ισχύος της απαγόρευσης, κάτι που ισχύει για μια σειρά από απηρχαιωμένους νόμους, όπως για παράδειγμα, μια πρόβλεψη που ορίζει ποιος έχει δικαίωμα να πουλάει χαρτικά στην τοπική κυβέρνηση. Εδώ προκύπτει όμως ένα ερώτημα: εάν καταργηθεί ο νόμος που απαγορεύει τις μονομαχίες μεταξύ των αξιωματούχων δεν σημαίνει αυτομάτως ότι θα επιτρέπονται όπως υπογραμμίζει στον τίτλο του ο Independent; Αλλά μάλλον το λέει για εκείνους που έχουν κολλήσει στην εποχή του Φαρ Ουέστ.
Φωτό: Η σκηνή από το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» του σπουδαίου Σέρτζιο Λεόνε. Πηγή: cinetropolis.net
-
Τώρα σοβαρά; Αισθάνεται δικαιωμένος ο Σωτήρης Κούβελας για τη μία τρύπα στο μετρό;
29 Νοεμβρίου 2024, 20:10
