Ενα πεντοχίλιαρο με τον Ανδρέα στη θέση του Κολοκοτρώνη πέρασε μέσα από μία πράσινη ακτίνα λέιζερ, βούτηξε στην κάπνα που ανέβαινε προς το ταβάνι και σιγά-σιγά, σταγόνα σε μία βροχή από ίδια χαρτιά, άρχισε να κατευθύνεται προς κάποιο κεφάλι. Μία κόρνα ακούστηκε, λες και ήταν από τη συγκέντρωση του ΄85 που έπαιζε στην οθόνη. Τα Κάρμινα Μπουράνα βγήκαν βίαια από τα ηχεία. Και ο εθνικός σταρ Ανδρέας Ευαγγελόπουλος άρχισε να τραγουδά. «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι». Αδιαμφισβήτητα.

Σαββατόβραδο στο KooKoo, στο Γκάζι.
Ενα ακόμα ΠΑΣΟΚ-party. «Με σημαίες, με σημαίες και με τραγούδια», σαν τη ζωή που τραβάει την ανηφόρα. Λοΐζος και πολιτικό τραγούδι στα ηχεία. Ανδρέας και εκπομπές από τα ’80ς και πρώιμα ’90ς στις οθόνες και κόσμος από 30 ως 50 ετών. Κοινώς, τουλάχιστον οι μισοί δεν είχαν ζήσει αυτό με το οποίο διασκέδαζαν. Ο πενηντάρης στην άκρη του μυαλού του δεν πίστευε ότι συνέβαινε, ασχέτως αν το χαιρόταν. Ναι, ήταν βαθιά συγκινημένος, που θα έλεγε και ο Μεγάλος. Ομως κοίτα πώς το έφεραν τα πράγματα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, η ωραιότερη εποχή της νιότης του, έγιναν cult. Αν η Φώφη περνούσε από το Γκάζι το Σαββατόβραδο, πριν ξημερώσει η Κυριακή θα πήγαινε στη Χαριλάου Τρικούπη παρέα με έναν παλιατζή. Πρώτα θα του έδινε και τις τελευταίες της αναστολές. Ωρα να τελειώνει οριστικά. Και μετά θα έψαχνε γραφεία για μετακόμιση. Τίποτα, μα τίποτα, να μη θυμίζει ΠΑΣΟΚ. Οταν κάτι γίνεται cult έχει μόνο παρελθόν.

Κυριακή απόγευμα στο Ζόναρς.
Finger food. Με spring rolls και καναπεδάκια σολομού. Καλό, απαλό κρασί. Και τόσα σταυρωτά φιλιά που έλεγες γάμος θα είναι ή κάποια χαρά μεγάλη. Η Αθήνα παγωμένη και φωτισμένη, με τα στολίδια να κρέμονται σαν φρούτα που τα άναψε η μαγεία των γιορτών. Εξω από τα θέατρα είχε ουρές και, για φαντάσου, ο κόσμος έβγαινε με σακούλες από τα εμπορικά.  Στο κεντρικό τραπέζι, εκείνο που στις παρουσιάσεις βιβλίου το στρέφουν παράλληλα της Πανεπιστημίου. Κανονικά, όμως, τοποθετείται καθέτως. Γύρω από το τραπέζι έχουν συγκεντρωθεί καμιά εκατοστή άνθρωποι που συνομιλούν κάτω από ένα, ανεπίτρεπτο για κατάστημα όπως το Ζόναρς, στρώμα καπνού. Μοναδικό αντικείμενο της κουβέντας ήταν η πολιτική. Τι άνθρωποι ήταν αυτοί; Δεν είναι εύκολο να το περιγράψω αν και μία κυρία το απλοποίησε με θεατρικό ύφος. «Εμείς είμαστε οι φιλελέδες, αγάπη μου»! Α, όχι δεν είναι τόσο απλό, είναι πολύ πιο σύνθετο.

Ηταν άνθρωποι με γονείς που δεν έκαναν το πακέτο Ντελόρ λουλούδια και πιάτα, αλλά επένδυσαν στις σπουδές των παιδιών τους. Ανθρωποι που διακρίνονται από αστική ευγένεια, πιάνουν το ποτήρι από το «πόδι», ξέρουν να αναδεύουν το κρασί. Δημοσιογράφοι και τηλεοπτικά πρόσωπα που αναγνωρίζεις, αλλά δεν θυμάσαι το όνομά τους, φιγούρες από τις παρυφές της πολιτικής, ενεργοί του δημοσίου βίου ή διακριτικά απόντες από αυτόν, έτοιμοι πάντα προς επιστροφή. Αν γινόταν δημοσκόπηση εκεί μέσα, ο πρόεδρος ΓΑΠ θα νόμιζε ότι του κάνουν πλάκα, ο Σταύρος θα κερνούσε όλο το τσάι του, η Φώφη θα έλεγε ότι υπάρχει ελπίδα και ο Κυριάκος θα έσπαγε χαμόγελο. Μισό λεπτό, πώς μαζεύτηκαν όλοι αυτοί; Α, τίποτα το ιδιαίτερο. Μία παρέα που συνηθίζει να γευματίζει και να συζητά πολιτικά, είπε να κάνει μία μεγαλύτερη μάζωξη. Και, να σας πω την αλήθεια, δεν άκουγες και τίποτα το ιδιαίτερο πέρα από το γνωστό μοιρολόι και την θρησκευτικού, πλέον, χαρακτήρα προσμονή ενός θαύματος που «θα ενώσει τον χώρο». Συγκράτησα, όμως, κάτι που μου έκανε εντύπωση. Το είπε πρώην υπουργός: «Δεν έχεις προσέξει ότι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, την ίδια στιγμή δεν υπάρχει κάποιος εκεί έξω να καρπωθεί τη φθορά; Όταν άρχισε να αποσυντίθεται το ΠΑΣΟΚ, φούσκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όμως;» Παρατήρησα ότι δεν υπάρχει κάποιος να συνενώσει ρεύματα και τάσεις στον χώρο του Κέντρου. «Δεν πάει έτσι» απάντησε. «Πρώτα πρέπει να υπάρξει ο χώρος και μετά θα αναδειχθεί και το πρόσωπο». Μου φάνηκε σαν προφητεία γέροντα. Για αυτό και κατέφυγα σε έναν: «Ο χώρος του Κέντρου θα ανακάμψει όταν οι σχετικές εισηγήσεις έχουν διάρκεια μικρότερη από δύο λεπτά» απάντησε.

Την ώρα, λοιπόν, που το ΠΑΣΟΚ γίνεται cult, ο χώρος του Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς, αν θέλετε, πάει να γίνει αντικείμενο εστέτ αναζήτησης, μία εθνική αναγκαιότητα που φτάνει να αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια. Από τη μία το λούμπεν ΠΑΣΟΚ, από την άλλη οι αποστάσεις από την ευρεία λαϊκή βάση. Μπορεί να δημιουργηθεί κάτι μέσα από όλο αυτό; Φυσικά, αρκεί κάποιος να εξηγήσει πειστικά στον κόσμο τον λόγο ύπαρξης του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News