Όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση των επιχορηγήσεων προς τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, έφριξε το σύμπαν. Εντάξει, κάποιοι, ζήλεψαν κιόλας. Λεφτά για ταξίδια, για καλά ξενοδοχεία και ποιος ξέρει για τι άλλο. Διότι η ΔΕΗ πρόσεχε τους συνδικαλιστές της με τέτοιο τρόπο που κάποιος κακόβουλος θα μπορούσε να υποθέσει ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία: και οι συνδικαλιστές αγαπούσαν τις διοικήσεις της ΔΕΗ. Μεταξύ μας, δεν ήταν και ξεκάθαρο ποιος ακριβώς κρατάει το τιμόνι της Επιχείρησης: η διοίκηση ή οι συνδικαλιστές;

Για πόσα λεφτά μιλάμε; Κανένας δεν είναι απολύτως σίγουρος, αλλά η έρευνα του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης έθετε, για παράδειγμα, ερωτήματα ως προς τη διαχείριση επιχορηγήσεων ενός εκατομμυρίου ευρώ. Μήπως διετέθη κομμάτι αυτών των κονδυλίων για ταξίδια αναψυχής στην αλλοδαπή; Μετά υπήρχε και ένα δάνειο, ύψους 500.000 ευρώ που φαίνεται να καθυστέρησε για χρόνια η αποπληρωμή του, η ανάθεση για μία μελέτη που κόστισε 300.000 ευρώ και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και πάει λέγοντας. Συνολικά έχουν τεθεί προς διερεύνηση επιχορηγήσεις 32 εκατ. ευρώ για διάστημα δεκαετίας. Όλα αυτά αποκαλύπτονται σταδιακά, χαρτί με χαρτί, τιμολόγιο με τιμολόγιο, στη δίκη των συνδικαλιστών και των στελεχών της ΔΕΗ που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Στο εδώλιο δεν κάθεται μόνο ο γνωστός σε όλους μας συνδικαλιστής Νίκος Φωτόπουλος. Μαζί του βρίσκονται και δύο πρώην πρόεδροι της ΔΕΗ, ο Παναγιώτης Αθανασόπουλος και ο Αρθούρος Ζερβός. Συνολικά 59 κατηγορούμενοι, συνδικαλιστές και στελέχη, αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες για απιστία που προκάλεσε σημαντική οικονομική βλάβη στη ΔΕΗ. Δεν είναι, άλλωστε, μόνο η οικονομική ζημία. Είναι και το τρωθέν κύρος μίας επιχείρησης που, μη ξεχνιόμαστε, έχει μπροστά της έναν ορίζοντα ζοφερό σαν της Πτολεμαΐδας.

Στη δίκη, λοιπόν, που βρίσκεται σε εξέλιξη, η διοίκηση της ΔΕΗ δεν παρίσταται ως πολιτική αγωγή. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ο πρώην επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής άφησε να εννοηθεί ότι αυτή η στάση εκπορεύεται από πολιτική σκοπιμότητα. Η διοίκηση της Επιχείρησης είναι φίλα προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώην συνδικαλιστής είναι ο πρόεδρος της ΔΕΗ, ο Μανώλης Παναγιωτάκης. Πόσο πιθανό ήταν να στραφεί κατά του Νίκου Φωτόπουλου με τον οποίο, εκτός από… αγώνες, θα τους συνδέει και ο ΣΥΡΙΖΑ; Και φυσικά δεν είναι δυνατόν για αυτό το θέμα να μην έχει δώσει άποψη ή και κατεύθυνση ο αρμόδιος υπουργός, ο Πάνος Σκουρλέτης.  Ε, μετά από τη ΔΕΗ λένε κομψά ότι, εντάξει, από τη στιγμή που τα λεφτά, για τα οποία ασκήθηκε η δίωξη, έχουν επιστραφεί στο ταμείο της Επιχείρησης, η διοίκηση δύναται να επιδείξει μεγαθυμία. Συμβαίνει, λένε, σε αυτές τις περιπτώσεις, μόνο που η ΔΕΗ δεν είναι μπακάλικο.

Η διοίκηση της ΔΕΗ δεν επιθυμεί να στραφεί ούτε εναντίον των ανθρώπων που είχαν κάτσει στις ίδιες καρέκλες, αλλά τώρα κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ετσι δεν λειτουργούσε πάντα αυτή η χώρα που τώρα ερωτά πώς βρέθηκε στα μνημόνια; Ο επόμενος καλύπτει τον προηγούμενο και όλοι μαζί τους συνδικαλιστές. Μία διακομματική ομερτά. Εχετε ακούσει να σηκώνεται μεγάλος θόρυβος για την παθητική στάση της ΔΕΗ; Όχι. Ειδικά στο πρόσωπο του κ. Παναγιώτη Αθανασόπουλου εκδηλώνεται μία «ευγενής» έκφραση συναίνεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι ο κ. Αθανασόπουλος προέρχεται από το καραμανλικό περιβάλλον. Όπως και ο αρμόδιος τομεάρχης της ΝΔ, ο Κώστας Σκρέκας που δεν βρίσκει σε όλα αυτά τίποτα άξιο σχολιασμού. Από την αξιωματική αντιπολίτευση, μόνο η ευρωβουλευτής του κόμματος, η Μαρία Σπυράκη, έκανε ένα tweet με το οποίο έλεγε ότι την ώρα που διαμορφώνεται το νέο ενεργειακό τοπίο στην Ευρώπη, η ΔΕΗ, αντί να στηρίξει εκείνους που έχουν πραγματική ανάγκη, συνεχίζει το πάρτι αγκαλιά με τους συνδικαλιστές. Και Το Ποτάμι: «Τα δικά μας παιδιά μπορούν να ξοδεύουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Η κυβέρνηση προφανώς ξεπληρώνει τα γραμμάτια στήριξής της. Τα οποία όμως πληρώνουν ξανά οι φορολογούμενοι».

Δεν συμβαίνει, φυσικά, μόνο με τη ΔΕΗ. Συμβαίνει παντού, οπουδήποτε εξέχει έστω και ένας καχεκτικός μαστός προς άρμεγμα ή μία μικρή φλέβα για να μπουν δόντια. Και φαίνεται ότι αυτό θα συνεχιστεί. Χωρίς πολλές κουβέντες. Ένα κλείσιμο του ματιού φτάνει για να χαντακώσει, τελικά, μία χώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News