Από νωρίς το πρωί της Δευτέρας, το εξώφυλλο του ειδικού τεύχους του France Football που είναι αφιερωμένο στον εφετινό νικητή της «Χρυσής Μπάλας» έκανε τον γύρο του Διαδικτύου. Ο κοστουμαρισμένος Κριστιάνο Ρονάλντο πόζαρε με το ύφος του κεραυνοβολημένου από ευχάριστη έκπληξη, κρατώντας στο αριστερό του χέρι τον πόθο κάθε ποδοσφαιριστή και σφίγγοντας τη δεξιά γροθιά του. Πιο χαμηλά υπήρχε μια «ατάκα» του Αντουάν Γκριεζμάν: «Τερμάτισα πίσω από δύο τέρατα». Επομένως; Πρώτος ο Ρονάλντο, δεύτερος ο Μέσι και τρίτος ο Γκριεζμάν.

Κανείς δεν εξεπλάγη. Ακόμη κι αν το όνομα του κορυφαίου παίκτη της χρονιάς δεν είχε «βρωμίσει» αρκετές ώρες πριν από την τελετή (όπως συμβαίνει πάντα), μετά τις 10 του περασμένου Ιουλίου δεν υπήρχε κανένα σασπένς. Εκείνο το βράδυ ο «CR7» κατέκτησε το Euro 2016 με την Πορτογαλία. Μερικές εβδομάδες νωρίτερα είχε σηκώσει την Κούπα του Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οποιος γνώριζε τις οδηγίες που είχαν δοθεί στους 173 ψηφοφόρους -δημοσιογράφους και ανταποκριτές του γαλλικού περιοδικού- αντιλαμβανόταν πως ήταν μάλλον αδύνατον, η «Χρυσή Μπάλα» να καταλήξει σε άλλα χέρια.

Η ντιρεκτίβα είναι σαφής: καλύτερος παίκτης είναι αυτός που κέρδισε τα περισσότερα, τα πιο σημαντικά τρόπαια μέσα στην (ημερολογιακή) χρονιά, ακόμη κι αν υπάρχουν άλλοι που έπαιξαν καλύτερα. Ο Λιονέλ Μέσι είχε ατομικά στατιστικά εξίσου εντυπωσιακά με εκείνα του Ρονάλντο, όμως το νταμπλ που κατέκτησε στην Ισπανία δεν έχει την ίδια βαρύτητα με το Champions League. Επιπλέον, τον σημάδεψε η απώλεια του Copa America – του… Euro της δικής του εθνικής ομάδας. Ο Γκριεζμάν, ακόμη χειρότερα, έχασε και τους δυο μεγάλους τελικούς στους οποίους εμφανίστηκε. Η ομαδική αποτυχία -της Ατλέτικο Μαδρίτης και της Γαλλίας- θάμπωσε τις εξαιρετικές προσωπικές του επιδόσεις.

Για την ανάδειξη του κορυφαίου της χρονιάς δεν ήταν πάντοτε καθοριστική η κατάκτηση κάποιου διεθνούς τίτλου. Το 1973, για παράδειγμα, ο Γιόχαν Κρόιφ πήρε το βραβείο επειδή είχε παίξει σπουδαία μπάλα στην Μπαρτσελόνα. Το Πρωτάθλημα το κέρδισε έναν χρόνο αργότερα. Το 1970, ο Γκερντ Μίλερ επιβραβεύτηκε ως καταπληκτικός σκόρερ. Αυτό αρκούσε. Το 2003, η «Χρυσή Μπάλα» πήγε στον Πάβελ Νέντβεντ, ο οποίος ούτε καν αγωνίστηκε -λόγω τιμωρίας- με τη Γιουβέντους στον τελικό του Champions League.

https://www.youtube.com/watch?v=E0iy38zvy2Y

Από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, όμως, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Το 2008 ο Ρονάλντο κατέκτησε την πρώτη του «Χρυσή Μπάλα», κυρίως ως μέλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που -εκείνη τη χρονιά- πήρε τη Μεγάλη Κούπα. Το 2014 για τον ίδιο λόγο, αλλά με τη φανέλα της Ρεάλ. Μόνο το 2013 ανέβηκε σε αυτό το ποδοσφαιρικό Εβερεστ χωρίς την υποστήριξη των επιτυχιών της ομάδας του, κερδίζοντας τον Ριμπερί που είχε σαρώσει τα τρόπαια με την Μπάγερν Μονάχου. Αυτή η «ανωμαλία» είχε συμβεί και το 2010. Ο Σνάιντερ είχε πάρει τα πάντα με την Ιντερ, όμως τη «Χρυσή Μπάλα» την έδωσαν στον Μέσι. Ηταν η εποχή που ο κόσμος είχε αρχίσει να (παρα)μιλάει με τα μαγικά του κόλπα στο γήπεδο.

Ακόμη και όσοι δεν τον γουστάρουν, για τη μεγάλη του έπαρσή ή γιατί είναι ο αψυχολόγητος τύπος που θα παρατήσει την Ιρίνα Σάικ για να πάει ταξιδάκι με τη μάνα του, πρέπει να παραδεχτούν οτι ο Ρονάλντο έκανε μια καταπληκτική χρονιά, ιδίως στο πρώτο της μισό. Η ειρωνεία είναι, οτι τη «Χρυσή Μπάλα» του τη χάρισαν δυο τελικοί στους οποίους ήταν ωσεί παρών. Τον έναν, του Euro, τον είδε δίνοντας οδηγίες στους συμπαίκτες του από τον πάγκο. Στον άλλον, του Champions League, η εύστοχη εκτέλεση του τελευταίου -κρίσιμου- πέναλτι ήταν η μοναδική του συνεισφορά. Αλλά, σε μεγάλο βαθμό, η Πορτογαλία και η Ρεάλ έφτασαν σε αυτούς χάρη στη δική του παρουσία.

Από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα, ο αρχισκόρερ της Ρεάλ έχει αγωνιστεί σε 55 αγώνες και έχει πετύχει 51 γκολ, 17 ασίστ και έξι χατ-τρικ, ενώ σε λίγες ημέρες διεκδικεί ακόμα ένα τρόπαιο: το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Το εφετινό βραβείο, όμως, το κέρδισε για ακόμη έναν λόγο: επειδή κατάφερε να νικήσει και τη φθορά του χρόνου. Οπως επισήμανε ο Φάμπιο Καπέλο σε τηλεοπτική εκπομπή, ο πορτογάλος άσος της Ρεάλ αγωνίζεται από τον περασμένο Μάιο με σοβαρό πρόβλημα στο γόνατο. Ενα έμπειρο μάτι θα παρατηρήσει πως δεν πατάει καλά το πόδι του, γι’ αυτό και αποφεύγει να πηδάει για κεφαλιές. Αλλά, αν και «κουτσός», δεν το βάζει κάτω.

Ακόμη κι αν δεχτεί κάποιος οτι ο Ρονάλντο και ο Μέσι έπαιξαν -εφέτος- ακριβώς το ίδιο καλά, οι τίτλοι του άσου της Ρεάλ βαραίνουν στη ζυγαριά πολύ περισσότερο από εκείνους του Αργεντινού της Μπαρτσελόνα. Και, στο ποδόσφαιρο, το αποτέλεσμα μετράει πάνω απ’ όλα. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι δυό τους μονοπωλούν το βραβείο από το 2008 κι έπειτα (πέντε ο Μέσι, τέσσερα ο Ρονάλντο): επειδή και οι σύλλογοί τους κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Γι’ αυτό, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για οποιονδήποτε άλλον παίκτη να «σπάσει» αυτό το δίπολο στο ορατό μέλλον.

Ο θριαμβευτής της «Χρυσής Μπάλας» πρέπει να είναι επιθετικός ή μέσος, το πολύ. Σε όλες αυτές τις δεκαετίες, μόνον τρεις από τους νικητές ήταν αμυντικοί (ο Μπεκενμπάουερ δύο φορές, ο Ζάμερ και ο Καναβάρο), και μόνον ένας τερματοφύλακας (ο Σοβιετικός Λεβ Γιασίν, το 1963). Πρέπει να είναι Ευρωπαίος ή… σαν Ευρωπαίος, όπως ο ντι Στέφανο και ο Σίβορι παλαιότερα ή ο Μέσι σήμερα. Από τις υπόλοιπες ηπείρους, την έχουν πάρει μόνον ο Γουεά, ο Ρονάλντο ο Βραζιλιάνος, ο Ριβάλντο, ο Ροναλντίνιο και ο Κακά. Και πρέπει να είναι ο καλύτερος παίκτης της καλύτερης ομάδας. Συνδυασμός απαγορευτικός, προς το παρόν, για όποιον φιλοδοξεί να μπει «σφήνα» ανάμεσά τους.

Με αυτό το βραβείο, το τέταρτο στην καριέρα του, ο Ρονάλντο προσπέρασε τον Κρόιφ, τον Πλατινί και τον φαν Μπάστεν -που έχουν κερδίσει από τρία- και πλησίασε τον Μέσι, που έχει πέντε. Οι δυό τους, όμως, θα… τα ξαναπούν πολύ σύντομα. Μετά τη διακοπή της συνεργασίας της με το France Football, η Διεθνής Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) θα απονείμει το δικό της βραβείο στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του 2016, τον προσεχή Ιανουάριο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News