Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι οι «αστέρες» των γηπέδων χρυσοπληρώνονται μόνο για να παίζουν καλή μπάλα, να νικούν, να κατακτούν τρόπαια. Λάθος. Αμείβονται και για να μάθουν μια γλώσσα, για να μη φορούν συγκεκριμένα χρώματα, να μη… φτύνουν τους αντιπάλους τους ή ακόμη κι όταν χάνουν.

Οταν ο Τόμας Φερμάελεν, διεθνής βέλγος αμυντικός, πήγε στην Μπαρτσελόνα -το 2014- συμφώνησε με τον νέο του σύλλογο «να καταβληθεί από την πλευρά του παίκτη η μέγιστη δυνατή προσπάθεια, ώστε να μάθει την τοπική διάλεκτο και να ενταχθεί στην καταλανική κοινωνία». Αν τα κατάφερνε, σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, θα εισέπραττε -πέραν του μισθού του- μισό εκατομμύριο ευρώ. Το καλοκαίρι, που πήγε δανεικός στη Ρόμα, είχε μάθει τα βασικά, για να συνεννοείται. Είναι άγνωστο, όμως, αν αυτό ήταν αρκετό για να πάρει τα λεφτά.

Το 2015 η Μπέτις απέκτησε τον Ράφαελ φαν ντερ Φάαρτ. Στη σύμβαση της ισπανικής ομάδας με τον ποδοσφαιριστή μπήκε ένας ασυνήθιστος όρος: να μη φοράει αθλητική περιβολή κόκκινου χρώματος. Προφανώς, επειδή αυτό είναι το χρώμα της μισητής αντιπάλου, Σεβίλλης. Ο Ολλανδός τον τήρησε και ανταμείφθηκε με 114.428 ευρώ.

Οταν ο Μάριο Μπαλοτέλι μετακόμισε στο Λίβερπουλ, τους «Κόκκινους» τους προβλημάτιζε ο εκρηκτικός χαρακτήρας του. Είπαν να τον καλοπιάσουν με ένα γενναίο κίνητρο: θα του έδιναν επιπλέον 1,2 εκατ. ευρώ, «σε περίπτωση που δεν έβλεπε την κόκκινη κάρτα των διαιτητών τρεις ή περισσότερες φορές στη διάρκεια της σεζόν για βίαιη συμπεριφορά, φτύσιμο ή εξύβριση αντιπάλου». Οπως είχαν υπογραμμίσει -τότε- οι Sunday Times, ο Ιταλός θα μπορούσε να αποβληθεί δύο φορές για απαράδεκτη συμπεριφορά, και να πάρει και μπόνους.

Υπάρχουν και πριμ… ήττας. Στο συμβόλαιο του Γιορίς με την Τότεναμ, το 2010, προβλέπονταν τα ποσά που θα εισέπραττε ο παίκτης -πέραν των στάνταρ αποδοχών του- για κάθε ματς στο οποίο η λονδρέζικη ομάδα θα έφερνε ισοπαλία ή θα έχανε. Εντελώς ακατανόητο…

Αλλες φορές, πάλι, οι σύλλογοι δεν τάζουν λεφτά στους ποδοσφαιριστές τους για να αποφύγουν κάποιες κακές συμπεριφορές, αλλά τους απειλούν -ρητώς- με ακύρωση του συμβολαίου τους. Το καλοκαίρι του 2014, λίγο πριν πάρει μετεγγραφή στην Μπαρτσελόνα, ο Λουίς Σουάρες είχε δαγκώσει αντίπαλό του (τον Κιελίνι) παίζοντας με την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Το είχε ξανακάνει, με τον Αγιαξ και με τη Λίβερπουλ. Ετσι, οι Καταλανοί έλαβαν τα μέτρα τους. Ο Σουάρες δεν ξαναδάγκωσε κανέναν – εντελώς δωρεάν.

Λίγο – πολύ, όλα τα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης «σκανάρουν» τον χαρακτήρα του ποδοσφαιριστή που πρόκειται να αποκτήσουν, και προνοούν. Το 2013 η Μπαρτσελόνα απέκτησε τον Νεϊμάρ. Γνωρίζοντας οτι ήταν ιδιαιτέρως επιρρεπής στα οργιώδη πάρτι, περιέλαβε στο συμβόλαιο του βραζιλιάνου σταρ μία απίθανη ρήτρα: μία φορά στους δύο μήνες, οι φίλοι του από τη Βραζιλία μπορούσαν να τον επισκεφθούν στη Βαρκελώνη, για να διασκεδάσουν όλοι μαζί. Μάλιστα, με τα έξοδα του ταξιδιού πληρωμένα από τον καταλανικό σύλλογο. Για κάθε πάρτι εκτός προγράμματος, όμως, προβλέφτηκε ένα τσουχτερό πρόστιμο.

Ιδίως στην Αγγλία, τα κλαμπ προσπαθούν να λαμβάνουν πρόνοια έναντι κάθε πιθανής και απίθανης… πετριάς που μπορεί να έχει ένας παίκτης. Οταν διαπραγματεύονται με τους παίκτες – στόχους, δεν παραλείπουν να τους ρωτούν για τις συνήθειες ή τις επιθυμίες τους. Σε μια τέτοια κουβέντα, το 1999, ο σουηδός μέσος Στέφαν Σβαρτς είχε εξομολογηθεί στον -τότε- τεχνικό διευθυντή της Σάντερλαντ, Τζον Φίκλινγκ, οτι ήταν θαυμαστής του Γιούρι Γκαγκάριν, και σκόπευε να γραφτεί στη λίστα των ενδιαφερόμενων για το πρώτο ταξίδι επισκεπτών στο διάστημα. Η Σάντερλαντ, που θα πλήρωνε για χατήρι του τέσσερα εκατομμύρια λίρες, έβαλε όρο στο συμβόλαιό του οτι απαγορευόταν να… εγκαταλείψει τη Γη, όσο θα ανήκε στον σύλλογο. Του παίκτη του έμεινε το παρατσούκλι «Spaceman».

Πάντως, όταν οι ποδοσφαιριστές βρεθούν σε θέση ισχύος, μπορεί να σε… τρελάνουν με τις απαιτήσεις τους. Ο Εζεκιέλ Λαβέτσι άφησε την Παρί Σεν Ζερμέν για να συνεχίσει την καριέρα του στην Κίνα, όμως δεν του αρκούσαν τα 52 εκατ. ευρώ για 23 μήνες δουλειάς. Ζήτησε -και πήρε- από τους Κινέζους δύο επιπλωμένα σπίτια, δύο αυτοκίνητα, μάγειρα και προσωπικό διερμηνέα. Οταν η Παρί απέκτησε τον Τιάγκο Σίλβα, το 2012, ο Βραζιλιάνος απαίτησε από τους Γάλλους να εξοφλήσουν τα χρέη του στην Εφορία της πατρίδας του.

Ο Σαμουέλ Ετό, πέρα από την αμοιβή των 20.000.000 ευρώ ετησίως, είχε ζητήσει από τη ρωσική Ανζί ένα ρετιρέ… 1.000 τετραγωνικών μέτρων με θερμαινόμενη πισίνα, στη Μόσχα, κι ένα ιδιωτικό τζετ. Ηταν ο πρώτος παίκτης που πιάστηκε για φοροδιαφυγή στην Ισπανία, την περασμένη δεκαετία.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο -όπως έγραψε τον περασμένο Σεπτέμβριο η «Corriere dello Sport»- στο ξενοδοχείο όπου διέμενε η εθνική ομάδα της Πορτογαλίας κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ της Βραζιλίας είχε ζητήσει… καθρέφτες που δεν θολώνουν. Για να μπορεί να (αυτο)θαυμάζεται έπειτα από κάθε ντους. Από τη Ρεάλ, που του πληρώνει τα έξοδα της πολυτελούς βίλας του στη Μαδρίτη, έχει απαιτήσει να βάλει ρήτρες εχεμύθειας στις συμβάσεις του προσωπικού το οποίο προσλαμβάνεται για να τον υπηρετεί. Σύμφωνα με το συμβόλαιο μιας μαγείρισσας της οικίας Ρονάλντο (που διέρρευσε στα Football Leaks), σε περίπτωση που μιλήσει δημοσίως γι’ αυτόν προτού παρέλθουν 70 χρόνια από τον θάνατό του, θα πρέπει να καταβάλει στην οικογένειά του αποζημίωση 300.000 ευρώ.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τους πιο περιζήτητους προπονητές. Στο τριετές συμβόλαιο του Ζοσέ Μουρίνιο με την Ιντερ, υπήρχε μία ρήτρα που του επέτρεπε να αποχωρήσει από το Μιλάνο όποτε το επιθυμούσε. Οπως και έγινε.

Δεν έχουν όλες οι (τρελές) απαιτήσεις να κάνουν με χρήμα. Το 2001, όταν ο Σπένσερ Πράιορ συμφώνησε με την Κάρντιφ, ξεκαθάρισε οτι λατρεύει… τα αμελέτητα των προβάτων και ζήτησε από την ομάδα να του υποσχεθεί ρητώς οτι θα του τα παρέχει τακτικά. «Ας βάζει λεμόνι, αλάτι κι ας γλύφει το πιάτο του. Αρκεί να παίζει καλά», είχε απαντήσει ο -τότε- πρόεδρος, Σαμ Χαμάμ.

Τη δεκαετία των ’90s ο Ντένις Μπέργκαμπ -γνωστός ως «μη Ιπτάμενος Ολλανδός», εξαιτίας της φοβίας του για τα αεροπλάνα- απαίτησε από την Αρσεναλ να μην τον υποχρεώνει να ταξιδεύει αεροπορικώς για τους εκτός έδρας αγώνες της. Ο Ολλανδός αναχωρούσε από το Λονδίνο νωρίτερα, και έφτανε στον προορισμό του με τρένο ή αυτοκίνητο.

Τις τελευταίες ημέρες μάθαμε, ακόμη, οτι κάποιες ανεξήγητες επιλογές προπονητών μπορεί να οφείλονται σε κρυφό όρο συμβολαίου. Οταν ο Αλεξ Οξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν πήρε μετεγγραφή από τη Σαουθάμπτον στην Αρσεναλ, πολλοί απορούσαν γιατί ο Αρσέν Βενγκέρ τον χρησιμοποιούσε ελάχιστα – κυρίως προς το τέλος των αναμετρήσεων. Οπως αποκαλύφθηκε, η πρώην ομάδα του είχε συμφωνήσει με τους Λονδρέζους να εισπράττει 10.000 λίρες κάθε φορά που ο ποδοσφαιριστής αγωνιζόταν πάνω από 20 λεπτά.

Επίσης, οτι τα εμπορικά δικαιώματα είναι τόσο σοβαρή υπόθεση, ώστε τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Σέρχιο Ράμος διέκοψε πρόωρα τη συνεργασία του με τη Nike. Η πολυεθνική των αθλητικών ειδών, όμως, είχε προβλέψει αυτό το ενδεχόμενο. Ετσι, με βάση τον σχετικό όρο, μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου 2017 ο ισπανός στόπερ είναι υποχρεωμένος να φοράει μόνο μαύρα παπούτσια. Οπως έγραψε η Marca, στην αρχή της σεζόν αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα παλιά του (χρωματιστά) που τα είχε βάψει με μαύρο σπρέι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News