Θρησκεία είναι η σχέση του ανθρώπου με το Θείο. Μόνο στην «Iglesia Maradoniana», η πίστη δεν απευθύνεται σε ένα ύψιστο Ον, αλλά σε άνθρωπο: τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Η «Εκκλησία» του γιορτάζει τη γέννησή του. Οπως κάθε χρόνο στις 30 Οκτωβρίου από τότε που ιδρύθηκε, το 1998.

Στην πατρίδα του, την Αργεντινή, αλλά και σε ολόκληρο τον Κόσμο, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν στο 56 μ.Μ (μετά-Μαραντόνα). Μαραντονικοί από κάθε γωνιά της Γης θα συγκεντρωθούν στον «ναό» -που άλλοτε είναι μια μισθωμένη αίθουσα ξενοδοχείου κι άλλοτε το ευρύχωρο σπίτι κάποιου εύπορου πιστού- για να εκδηλώσουν τη λατρεία τους σύμφωνα με το τελετουργικό. Δεν κάνουν πλάκα, το εννοούν.

Μοιάζει με ένα τεράστιο πάρτι μασκέ, στο οποίο όλοι έχουν ντυθεί «Ντιεγκίτο». Φορούν τις φανέλες του με το Νο 10, κρατούν στο χέρι ένα ποτήρι μπίρα και πίνουν στην υγεία του επίγειου «Θεού» τους. Γύρω από ένα δίμετρο, ξύλινο άγαλμά του και μπροστά από ένα τεράστιο πόστερ του, ένα αγόρι περιφέρεται στον χώρο κρατώντας μια μπάλα με αγκάθινο στεφάνι και κόκκινες σταγόνες -σαν αίμα- πάνω της (παραπέμπουν στα βάσανα που έχει περάσει ο Ντιέγκο). Το ευαγγέλιό τους είναι η βιογραφία του, «Yο soy el Diego». Την προσευχή, όμως, την ξέρουν απέξω κι ανακατωτά:

«Ντιέγκο μας,
που βρίσκεσαι στη γη,
με το καθαγιασμένο αριστερό σου πόδι,
τη μαγική σου επίθεση,
τα γκολ σου που πάντα θα θυμούνται…

Σταυρώθηκες, βασανίστηκες και θανατώθηκες,
κρεμάστηκες,
σου έκοψαν τα πόδια,
αλλά επέστρεψες και
το μαγικό σου χάρισμα ξαναγεννήθηκε».

Μέλη της «Μαραντονιάνα» είναι και πολλοί διάσημοι ποδοσφαιριστές. Ο Ροναλντίνιο, ο Κάρλος Τέβες, ακόμη και ο Λιονέλ Μέσι – αν και ποτέ δεν έτυχε να παρευρεθούν στη λειτουργία. Επίσης, εξέχουσες προσωπικότητες της Νάπολης. Διότι, μετά την Αργεντινή, ο ιταλικός Νότος είναι η δεύτερη σε πληθυσμό «Εκκλησία» του Ντιέγκο.

Για τη μισή -τη φτωχή- Ιταλία, τα σημερινά 56α γενέθλια του Μαραντόνα έχουν ιδιαίτερη σημειολογία. Επειδή χθες, ένας άλλος ποδοσφαιριστής που η Νάπολι λάτρεψε, ο Γκονσάλο Ιγκουαΐν, τη «σκότωσε». Ο… προδότης πέτυχε το νικητήριο γκολ της μισητής Γιουβέντους (2-1). Ενώ ο Ντιέγκο, ήταν διαφορετικός. Είχε περιφρονήσει το χρυσάφι που ο ιταλικός Βορράς έστρωσε -τότε- στα πόδια του για να τον δελεάσει.

Τον Μαραντόνα δεν τον λάτρεψαν μόνον ως ποδοσφαιριστή, αλλά και ως επαναστάτη. Οι Αργεντινοί, επειδή έβγαλε από την ψυχή τους την καταπιεσμένη οργή τους και τη μετέτρεψε σε πάθος. Βασανισμένοι και ταπεινωμένοι από διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλεπάλληλες δικτατορίες και ατέλειωτη φτώχεια, βρήκαν την ευτυχία και την περηφάνεια στα ποδοσφαιρικά κατορθώματα του «Ντιεγκίτο». Μόνον εκείνος κατάφερε να ενώσει αυτή τη χώρα των πολλών διαφορετικών εθνοτήτων και των μεγάλων ταξικών διαφορών. Εκείνος, και το τάνγκο που ακούγεται στους δρόμους.

Το γιατί αγιοποίησαν τον Μαραντόνα, το έχει εξηγήσει καλύτερα από κάθε άλλον η κοινωνιολόγος Ελισέο Βερόν, στο βιβλίο της «Sociologia di un mito globale» («Η κοινωνιολογία ενός παγκόσμιου θρύλου): «Η μεγαλύτερη ανάγκη των φτωχών και καταπιεσμένων είναι να νιώσουν ότι ο Θεός βρίσκεται κοντά τους. Και κανείς άλλος δεν τους έκανε να χαρούν, δεν τους ένωσε όλους σε μία ευτυχισμένη στιγμή, όσο ο Ντιέγκο. Ηταν η πιο κοντινή σε αυτούς θεϊκή φιγούρα». Ποιος θα ξεχάσει τη στιγμή που χιλιάδες οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς έριξαν τα κιγκλιδώματα και όρμησαν στην πίστα του αεροδρομίου, για να εμποδίσουν το αεροπλάνο που θα έπαιρνε τον Ντιέγκο μακριά τους και θα τον πήγαινε στην Μπαρτσελόνα;

Οι Ιταλοί του Νότου είδαν στο πρόσωπό του τον πολέμαρχο που θα όρθωνε το ανάστημά του στους Βόρειους. Και μόνο το γεγονός οτι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, ο πόθος των πλουσιότερων συλλόγων της Ευρώπης, είχε διαλέξει να φορέσει τη φανέλα της φτωχής Νάπολι, τους ήταν αρκετό. Σχεδόν 80.000 Ναπολιτάνοι πλήρωσαν εισιτήριο, μόνο και μόνο για να τον υποδεχθούν στο «Σάο Πάολο», στις 5 Ιουλίου 1984. Και για να τον ακούσουν να τους λέει: «Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, επειδή κι εγώ στο Μπουένος Αϊρες ήμουν ένα απ’ αυτά».

Το βιβλίο του Ντιέγκο όμως, έχει και τα σκοτεινά του κεφάλαια. Η άλλη υπόσταση του «Θεού» είναι ένας θνητός βουτηγμένος στα πάθη και τις αμαρτίες του. Ναρκωτικά, ποτό, γυναίκες, ξενύχτια, καβγάδες και -πάνω απ’ όλα- οι στενές σχέσεις του με την Καμόρα. Την ιταλική μαφία του Νότου που τον είχε φέρει στη Νάπολι.

Ο Μαραντόνα δεν αναρωτήθηκε ποτέ, πού τα βρήκε αυτά τα έξι εκατομμύρια δολάρια -τεράστιο ποσό για την εποχή- ένα φτωχό κλαμπ που είχε για πρόεδρο τον εργολάβο οικοδομών Κοράντο Φερλαΐνο. Ούτε ποιος πλήρωνε το συμβόλαιό του (με ετήσιες αποδοχές 10.000 Ναπολιτάνων μαζί) ή τη βίλα με τις πέντε πισίνες και τα 35 δωμάτια για τους ανθρώπους της συνοδείας του. Δεν αναρωτήθηκε, ίσως επειδή γνώριζε. Στα κλαμπ «Στανγκάτα», «Μπέλα ντι Νότε» και «Σαλέ Παρκ» περνούσε τις νύχτες του με υψηλόβαθμους αξιωματούχους της Μαφίας. Εκείνοι τον προμήθευαν με κόκα και ιερόδουλες. Και ο «ηγέτης των φτωχών» ζούσε τον αμφιλεγόμενο μύθο του. Πριν φύγει από τη Νάπολη, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών.

Η πρώτη του εξομολόγηση, το 1991, έγινε στο Μπουένος Αϊρες. Είχε πάει εκεί για να βρει την ηρεμία του, μετά τον αγώνα με την Μπάρι στον οποίο είχε βρεθεί ντοπαρισμένος: «Ναι, έκανα χρήση κοκαΐνης. Προσπαθούσα να ξεπεράσω το στρες και την πίεση από τη σωματική και ψυχική κόπωση. Εκανα πολλά λάθη στη ζωή μου. Πίστεψα ότι η κοκαΐνη θα με ανακούφιζε. Δεν είχα την ηθική δύναμη να αντισταθώ. Αλλά δεν έκανα κακό σε κανέναν, παρά στον εαυτό μου και στα αγαπημένα μου πρόσωπα».

Ο Μαραντόνα δεν υπολόγισε ποτέ, πως ήταν το πρότυπο για εκατομμύρια νέα παιδιά. Συνέχισε την άσωτη ζωή του και μετά το ποδόσφαιρο. Εβγαινε «λιώμα» από τα μπαρ λέγοντας ασυναρτησίες, κατάντησε παχύσαρκος, έβαλε δακτύλιο στο στομάχι, έκανε δυο μπαϊ-πάς, βρέθηκε αρκετές φορές κοντά στον θάνατο. Πάντοτε κατόρθωνε να βρει τον τρόπο να «αναστηθεί». Πλέον, παραμένει «καθαρός» εδώ και πολλά χρόνια. Μακάρι να λέει την αλήθεια.

«Θεός» και «Διάβολος». Το καλό και το κακό στο ίδιο πρόσωπο. Μια δισυπόστατη προσωπικότητα που συνοψίζεται στα τέσσερα πιο διάσημα λεπτά της μεγαλειώδους καριέρας του. Οταν, στον ημιτελικό του Μουντιάλ 1986 απέναντι στους Αγγλους, πέτυχε ένα κίβδηλο γκολ που έμεινε στην Ιστορία ως «το Χέρι του Θεού», αλλά και το «Γκολ του Αιώνα». Αλλά, ήταν -και παραμένει- αυθεντικός. Δεν πήγε να διασκεδάσει τους Αμερικανούς ή τους Αραβες, δεν πούλησε το όνομά του σε κάποιο χορηγό, δεν δείπνησε με τον Μπλάτερ και δεν πήρε πόστο στη FIFA. Ηταν -και είναι- μοναδικός. Οπως λέει και ο Εμίρ Κουστουρίτσα στο υπέροχο ντοκιμαντέρ του (2008) για τον αργεντινό θρύλο, «όποιος μπορούσε να είναι Μαραντόνα, θα ‘πρεπε να ζήσει όπως εκείνος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News