Μπορείς να είσαι γονιός στην Ελλάδα, μπορείς και στη Γερμανία, είναι χώρες-μέλη της ίδιας ένωσης, τα παιδιά σου θα έχουν διαβατήριο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μπορείς να φορολογείσαι το ίδιο, αν και στην περίπτωση της Ελλάδας μάλλον πληρώνεις περισσότερα. Μπορείς να αναμένεις, λόγω των φόρων που πληρώνεις, κάποια συγκεκριμένη ανταπόδοση από το Δημόσιο σε παροχές – αυτή άλλωστε είναι και η λογική της φορολογίας και «κάθε φόρος είναι γι’ αυτόν που τον πληρώνει παράσημο, όχι σκλαβιάς, αλλά ελευθερίας» έγραφε ο Ανταμ Σμιθ στον «Πλούτο των Εθνών».

Μπορείς έτσι να περιμένεις ότι το παιδί σου θα πάει σε έναν δημοτικό παιδικό σταθμό ώστε εσύ, εφόσον έχεις δουλειά, να μπορείς να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεις ό,τι βγάζεις για νταντά. Μπορείς επίσης να είσαι αφελής…

«Δεν δικαιούστε voucher λόγω υπέρβασης του ύψους των κονδυλίων». Αυτή είναι μια συνηθισμένη απάντηση που λαμβάνει ένας γονιός που έχει κάνει αίτηση για να πάει το παιδί του σε δημοτικό παιδικό σταθμό. Στην Ελλάδα οι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν χάρη στους (περιορισμένους) προϋπολογισμούς των δήμων, και κυρίως χάρη στο ΕΣΠΑ και τη δράση υπό τον τίτλο «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής ζωής». Δεν μπορούν όλοι να στείλουν τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς. Υπάρχουν κάποια λεφτά του δήμου και κάποια του ΕΣΠΑ για τους μη έχοντες και ως εκεί. Οι περισσότεροι γονείς, που βρίσκονται στην γκρίζα εισοδηματική περιοχή του «έχοντα», λαμβάνουν ως απάντηση το γνωστό μήνυμα. Είναι βέβαια παράδοξο: αυτοί ακριβώς οι γονείς που έχουν κάποιο εισόδημα είναι και αυτοί που έχουν περισσότερο ανάγκη τον παιδικό σταθμό, ακριβώς επειδή εργάζονται (και έχουν αυτό το εισόδημα που τελικά τους εμποδίζει να στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό, φαύλος κύκλος…).

Τι κάνεις τότε;  Στην χώρα μας έχεις τέσσερις άλλες επιλογές: α) να κρατήσεις εσύ το παιδί, β) να το αναθέσεις στη γιαγιά αν δεν έχει φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο και δεν έχει αλτσχάιμερ, γ) να πληρώσεις νταντά και δ) να το πας σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό.

Κάτι αντίστοιχο βέβαια, συνέβη και στη Γερμανία που είναι η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ και με τις γνωστές υποδομές. Η οικονομική στενότητα έπληξε και εκεί το σύστημα των παιδικών σταθμών. Και, όπως διαβάσαμε στην Deutsche Welle, τρεις νεαρές μαμάδες στη Λειψία είδαν τον δήμο της πόλης τους να μην ανταποκρίνεται στο αίτημά τους να πάνε τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό και αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην πρώτη επιλογή, ανέλαβαν οι ίδιες την φροντίδα των παιδιών τους, εγκαταλείποντας την εργασία τους. Αλλά δείτε τι ακολούθησε:

Οι τρεις νεαρές μητέρες απαίτησαν από τη δημοτική αρχή αποζημίωση 15.000 ευρώ για διαφυγόντα έσοδα· τόσα ήταν τα χρήματα που έχασαν εγκαταλείποντας προσωρινά τη δουλειά τους για να φυλάξουν τα παιδιά τους. Δεν θα ήταν υποχρεωμένες να εγκαταλείψουν την εργασία τους εάν βρισκόταν εγκαίρως μία θέση σε δημοτικό παιδικό σταθμό της Λειψίας και όπως κατήγγειλαν η δημοτική αρχή δεν ικανοποίησε το αίτημά τους, μολονότι εκείνες είχαν υποβάλει εγκαίρως τη σχετική αίτηση με τα απαραίτητα δικαιολογητικά.

Η προσφυγή έφτασε μέχρι και το εφετείο της Δρέσδης, χωρίς επιτυχία. Ομως οι τρεις μητέρες δεν πτοήθηκαν και προσέφυγαν στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Γερμανίας, το γερμανικό ΣτΕ δηλαδή, όπου δικαιώθηκαν! Τώρα η υπόθεση επιστρέφει στο εφετείο της Δρέσδης, αν και έχει ακόμη μακρύ δρόμο: οι δικαστές πρέπει να κρίνουν αν υπάρχει υπαιτιότητα της δημοτικής αρχής για την… υπερπληρότητα των παιδικών σταθμών. Εκεί θα κριθεί τελικά και η αποζημίωση των τριών γυναικών.

Οπως επισημαίνει το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, η γενικόλογη επίκληση «ταμειακής στενότητας» ή «δύσκολης οικονομικής συγκυρίας» δεν απαλάσσει τον Δήμο της Λειψίας από την υποχρέωση να αποζημιώσει τις γυναίκες.

Η DW ανέφερε ότι είναι η πρώτη φορά που αναγνωρίζεται υποχρέωση αποζημίωσης για τη μη εκπλήρωση της συγκεκριμένης υποχρέωσης για παιδικούς σταθμούς. Και ανατρέπεται μάλιστα «πανηγυρικά» το νομικό επιχείρημα παλαιότερων, αντίθετων αποφάσεων, ότι δήθεν η υποχρέωση της δημοτικής αρχής υφίσταται μόνο απέναντι στο…νήπιο και δεν καλύπτει τα εργασιακά συμφέροντα των γονέων.

Τώρα κάντε τις συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα. Πόσοι γονείς θα έπρεπε να προσφύγουν κατά των δήμων;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News