Τέσσερις διαδοχικές νίκες, η Εθνική είχε να τις ζήσει από τα προκριματικά του προηγούμενου Μουντιάλ, τρία χρόνια πίσω. Η τελευταία φορά που είχε καταφέρει να μη δεχθεί γκολ σε αγώνα της, ήταν πέρυσι τον Νοέμβριο. Επειτα από δυο χρόνια «ξύλου», κάτι φαίνεται να αλλάζει. Η χθεσινή (Παρασκευή) «επαγγελματική» νίκη επί της Κύπρου (2-0), στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», θύμισε παλιές, καλές εποχές. Τις εποχές που νικούσαμε, ακόμη κι όταν δεν παίζαμε σπουδαία.

Η απέναντι ελληνική ομάδα ήταν πιο καλοδουλεμένη, είχε σχέδιο, έτρεξε πολύ περισσότερο, κυριάρχησε στο 70% του ματς και δημιούργησε 13 τελικές προσπάθειες. Πέντε φορές βρέθηκαν κοντά στο γκολ οι Κύπριοι, όμως μέχρι και ο σέντερ φορ τους απέκρουσε -κατά λάθος- το σουτ ενός συμπαίκτη του που πήγαινε «μέσα», σε ένα κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού. Η Ελλάδα νίκησε, επειδή εκμεταλλεύτηκε δυο τραγικά αμυντικά λάθη και την απειρία του 22χρονου τερματοφύλακα της Ομόνοιας, Κώστα Παναγή. Αλλά και χάρη στους τέσσερις πέντε παίκτες παγκόσμιας κλάσης που διαθέτει.

Κάτι φαίνεται να αλλάζει και στα αποδυτήρια. Την ώρα που οι «έντεκα» έβγαιναν στον αγωνιστικό χώρο για προθέρμανση, όλο το γήπεδο παρατήρησε -και σχολίασε- το «χάι φάιβ» του Γιάννη Μανιάτη με τον Γιώργο Τζαβέλλα. Οι δυο διεθνείς, των οποίων η «βεντέτα» είχε διχάσει την Εθνική κατά το παρελθόν, γελούσαν και τα έλεγαν σαν δυο καλά φιλαράκια. Αργότερα, στο παιχνίδι, έβλεπες προσπάθεια απ’ όλους. Από τον καλύτερο (Φορτούνης) κι από τον χειρότερο (Μπακασέτας) της βραδιάς. Το διέκρινες στα πρόσωπά τους: ήταν χαρούμενοι που βρίσκονταν εκεί.

https://www.youtube.com/watch?v=a0e7SmbbYho

Είναι φανερό, πια, οτι ο Μίχαελ Σκίμπε έχει αποφασίσει να μαγειρέψει με τη «συνταγή» του Οτο Ρεχάγκελ. Η Εθνική θα βασιστεί σε ένα «κλειστό κλαμπ» 18-20 παικτών που θα είναι μέλη της ασχέτως με το πώς (και αν) αγωνίζονται στους συλλόγους τους, στη συνοχή, στο οικογενειακό κλίμα, στο φιλότιμο των διεθνών, και σε ένα ρεαλιστικό αγωνιστικό πλάνο που θα αξιοποιεί τις σπάνιες αρετές και την προσωπικότητα του Μήτρογλου, του Μανωλά, του Σωκράτη, του Φορτούνη ή του Μάνταλου.

Ακριβώς όπως ο δοξασμένος συμπατριώτης του -ο οποίος καλούσε στην Εθνική τον Αγγελο Χαριστέα (για παράδειγμα) αγνοώντας όσους του «φώναζαν» οτι έχουμε πολύ καλύτερους απ’ αυτόν- ο Σκίμπε πήρε κοντά του τον Μανιάτη και τον Τζιόλη. Που όχι μόνο δεν παίζουν στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, αλλά τους έχουν βάλει να προπονούνται μόνοι τους, λες κι έχουν κάποια μεταδοτική ασθένεια. Ακριβώς όπως ο Ρεχάγκελ, ο Σκίμπε προτιμά να «βαφτίσει» εξτρέμ κάποιους από τους εκλεκτούς του (Μάνταλος και Μπακασέτας), παρά να αναζητήσει λύσεις έξω από τον κορμό των παικτών που έχει επιλέξει.

Με τη γερμανική κουλτούρα που κουβαλάει, πίστεψε -ο αφελής- οτι οι συνάδελφοί του όλων των συλλόγων θα σπεύσουν προθύμως στο κάλεσμά του για συνεργασία, προς όφελος της Εθνικής. Στο δεύτερο ραντεβού τους, στις 3 Οκτωβρίου, τέσσερις προπονητές δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση (άλλοι δυο είχαν αγώνα εκείνη την ημέρα). Αλλά και όσοι παρέστησαν, δεν έδειξαν καμία διάθεση να διαταράξουν την καθημερινότητα των ομάδων τους. Δεν είναι προσωπικό. Ετσι είχαν «γράψει», παλιά, και τον Ρεχάγκελ. Μέχρι που άρχισαν να έρχονται οι μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής.

Ο Σκίμπε έχει να αντιμετωπίσει δυο άλυτα προβλήματα. Το ένα είναι η σοβαρή έλλειψη ελλήνων παικτών στις ενδεκάδες των κορυφαίων ελληνικών συλλόγων. Δυστυχώς, η ένταση και η αντοχή -που χθες έλειψαν από την Εθνική- δεν διορθώνονται στις εθνικές ομάδες. Το άλλο πρόβλημα είναι απ’ αυτά που δεν περιμέναμε οτι -κάποτε- θα αντιμετωπίσουμε. Η Ελλάδα φημιζόταν για το καλό λάδι και για τους εξαιρετικούς αμυντικούς μέσους της. Πλέον, δεν παράγει «κόφτες».

Ας μην ταξιδέψουμε πολύ μακριά στον χρόνο. Ας θυμηθούμε το 2004. Στην Εθνική υπήρχαν, ο Ζαγοράκης, ο Μπασινάς και ο Κατσουράνης. Στην ανάγκη, μπορούσαν να καλύψουν τη θέση ο Καφές ή ο Καραγκούνης. Η επάρκεια ήταν τέτοια, ώστε δεν χωρούσαν ο Ζήκος και ο Στολτίδης. Αν έπαιζαν σήμερα, από αυτούς τους δυο θα άρχιζε η ενδεκάδα. Αργότερα εμφανίστηκαν ο Πατσατζόγλου, ο Τζιόλης στα… ντουζένια του, ο Μανιάτης, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Μόρας. Σήμερα, φτάσαμε στο σημείο να… προσευχόμαστε για την ταχεία ανάρρωση του Σάμαρη.

Υπάρχουν κι αυτά που διορθώνονται. Εχουν να κάνουν, κυρίως, με την επιθετική ανάπτυξη της ομάδας, η οποία -χθες- δεν ενθουσίασε. Ο Μανιάτης με τον Σταφυλίδη δεν μπορούν να δημιουργήσουν, οι πλάγιοι αμυντικοί δεν «ανεβαίνουν» ψηλά, ο Μπακασέτας δυσκολεύεται εκεί στην άκρη που τον έβαλαν να παίζει. Για ν’ αλλάξουν, θα χρειαστεί χρόνος. Αυτή την υπομονή «αγοράζει», τώρα, με τις νίκες της η Εθνική.

Τη Δευτέρα ταξιδεύει στο Ταλίν, όπου θα αντιμετωπίσει την Εσθονία, σε ένα θεωρητικά εύκολο αλλά μάλλον «πονηρό» παιχνίδι. Ακόμη μια επιτυχία θα ανεβάσει την αυτοπεποίθηση και το ηθικό της ελληνικής ομάδας, λίγο πριν μπει στα πραγματικά δύσκολα: στους αγώνες με τη Βοσνία (τον Νοέμβριο) και -κυρίως- με το Βέλγιο, τον προσεχή Μάρτιο. Εκεί, δηλαδή, που θα κριθεί η πρόκριση στο Μουντιάλ της Ρωσίας (η πρώτη στη βαθμολογία προκρίνεται απευθείας, ενώ οι οκτώ καλύτερες δεύτερες των εννέα ομίλων δίνουν αγώνες μπαράζ για ακόμη τέσσερις θέσεις).

Οσοι έζησαν από κοντά την Εθνική που μεγαλούργησε από το 2003 έως το καλοκαίρι του 2014, μαρτυρούν οτι μερικές σπουδαίες νίκες που συνόδευσαν την άφιξη του Ρεχάγκελ, ήταν το θεμέλιο των θριάμβων που ακολούθησαν. Οι διεθνείς της εποχής τον εμπιστεύτηκαν τυφλά, απέκτησαν κίνητρο για την ολόψυχη συμμετοχή τους σε εκείνο το πρότζεκτ, οι φίλαθλοι συσπειρώθηκαν γύρω από την ομάδα, ενώ η Ομοσπονδία με τον Τύπο τον άφησαν ήσυχο να κάνει τη δουλειά όπως εκείνος ήθελε.

Αυτή η «ωραία ατμόσφαιρα», η οποία τόσο έλειψε από την Εθνική τα δυο τελευταία χρόνια (με τα γνωστά αποτελέσματα), είναι το παράπλευρο όφελος που ο Σκίμπε προσδοκά από νίκες σαν τη χθεσινή. Με την υποσημείωση οτι και ο ίδιος ο Γερμανός έχει τις -δικαιολογημένες- ανασφάλειές του. Ο άνθρωπος που τον προσέλαβε, ο Γιώργος Γκιρτζίκης, δεν είναι -πια- στα πράγματα, ενώ σύντομα ο εργοδότης του (η ΕΠΟ) θα αλλάξει χέρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News