Μοιάζουν σε πολλά. Μέσα είναι πανίσχυροι, ανελέητοι με τους αντιπάλους τους, αδιάφοροι απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα, καχύποπτοι απέναντι στους πάντες, φορείς μιας μεγάλης ιδέας για τον εαυτό τους και τη χώρας τους. Μέσα θέλουν να λατρεύονται. Και έξω να τους σέβονται. Ε, με τόσες ομοιότητες, δεν ήταν ζήτημα χρόνου να τα βρουν ο Βλαντίμιρ Πούτιν και ο Ταγίπ Ερντογάν;

Και τα βρήκαν με έναν τρόπο απόλυτα συμβατό με το στυλ τους: όλα ξεκίνησαν όταν ο τσάρος απαίτησε μια δημόσια συγγνώμη για την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από την τουρκική αεράμυνα και ο σουλτάνος αρνήθηκε να την προσφέρει. Ωστόσο, οι οικονομικές κυρώσεις που επέβαλε ως αντίποινα η Μόσχα στην Αγκυρα ταρακούνησαν τον Ερντογάν. Γιατί δεν ήταν μόνο ότι έπλητταν τους κλάδους του τουρισμού, της γεωργίας και των κατασκευών. Ηταν ότι και ότι θόλωνε το όραμά του για την κατασκευή του αγωγού Turkish Stream, χάρις στους σωλήνες του οποίου πιστεύει ότι θα γίνει παγκόσμιος παίκτης και στα ενεργειακά.

Οσα ακολούθησαν διαβάζονται και σαν ένα επεισόδιο διπλωματικού σουρεαλισμού: χωρίς πολλούς φίλους εκτός τουρκικών συνόρων, ο σουλτάνος αναζητούσε έναν τρόπο για να προσεγγίσει τον τσάρο. Σύμφωνα με την τουρκική Hurriet, τη λύση έδωσε ο αρχηγός του γενικού επιτελείου, ο οποίος είχε καλές σχέσεις με έναν τούρκο επιχειρηματία που δραστηριοποιούνταν στη Ρωσία και ειδικά στην περιοχή του Νταγκεστάν. Ο επιχειρηματίας έλαβε το μήνυμα της επαναπροσέγγισης από την Αγκυρα και το προώθησε στο Κρεμλίνο μέσω της τοπικής κυβέρνησης.

Εξίσου ενδιαφέρον έχει και ο τρόπος που δόθηκε η απάντηση: ήταν ο πρεσβευτής του Καζακστάν στην Αγκυρα που πληροφόρησε την τουρκική ηγεσία πως ο καζάκος πρόεδρος Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ είχε μιλήσει στον Πούτιν και πως ο ρώσος πρόεδρος ήταν διατεθειμένος να δεχθεί μια απολογητική επιστολή από τον Ερντογάν. Η επιστολή γράφτηκε. Αλλά πριν φτάσει στον Πούτιν πέρασε από την έγκριση του Ναζαρμπάγιεφ – ήταν το τρίτο μάτι που θα διάβαζε το γράμμα της συγγνώμης για να δει μήπως είχε ξεφύγει κάτi.

Κάπως έτσι φτάσαμε στη συνάντηση της Τρίτης.

Η ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι οι συνομιλίες ανάμεσα στους δυο πραγματοποιήθηκαν στο Παλάτι του Κωνσταντίνου στην Αγία Πετρούπολη και η ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ότι πραγματοποιήθηκαν στην λεγόμενη «ελληνική αίθουσα» του οικήματος, η οποία ονομάζεται έτσι λόγω της διακόσμησης με επιτοίχιες παραστάσεις από την κλασική Ελλάδα.

Ο ρωσικός Τύπος διαβεβαίωνε τους αναγνώστες ότι η επιλογή της συγκεκριμένης αίθουσας δεν έκρυβε κάποιο υπονοούμενο. Ολα καλά λοιπόν ακόμη και αν ο Πούτιν δεν ανταπέδωσε ούτε μια από τις τέσσερις φορές που ο Ερντογάν τον αποκάλεσε «αγαπητό φίλο»; Το μέλλον θα δείξει.

Σε αυτή τη φάση πάντως Πούτιν και Ερντογάν έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον – από τους Κούρδους που φοβάται η Τουρκία έως τον Ασαντ που στηρίζει η Ρωσία. Στο θέμα των Κούρδων η Μόσχα φαίνεται ότι έκανε κάποιες παραχωρήσεις στην Αγκυρα, ενώ στο θέμα του σύρου δικτάτορα η Αγκυρα φαίνεται πως θα συναινέσει στην παραμονή του στην εξουσία για ένα μακρό διάστημα «μεταβατικής φάσης». Ο Ερντογάν δεσμεύτηκε επίσης ότι θα σταματήσει το φλερτ με τους ακραίους του Ισλάμ.

Και με τη Δύση; Οι κακές σχέσεις που έχει παραδοσιακά ο τσάρος και απέκτησε εσχάτως και ο σουλτάνος αποτέλεσαν ένα είδος συγκολλητικής ουσίας. Ο Ερντογάν έχει να το λέει ότι οι Δυτικοί αντιμετώπισαν από χαλαρά ως αδιάφορα την απόπειρα πραξικοπήματος και ότι κανένας δυτικός ηγέτης δεν του τηλεφώνησε για να του συμπαρασταθεί αντίθετα από τον Πούτιν που σήκωσε αμέσως το τηλέφωνο. Ο ρώσος πρόεδρος ποντάρει στα τουρκικά παράπ0να για να προκαλέσει κάποιου είδους ρήγμα στη συμμαχία των Δυτικών με μια χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

Μένει να φανεί εάν αυτή είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας για τους ίδιους – κι ενός εφιάλτη για τους άλλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News