Στα 18 της, τη ρώτησαν αν συζητά με πρωταθλήτριες από άλλες χώρες για τις συνθήκες προετοιμασίας τους πριν από τους μεγάλους αγώνες. Το χαμογελαστό της πρόσωπο συννέφιασε. «Ναι, και διαπιστώνω με μεγάλη μου λύπη οτι, ακόμη και σε κράτη που βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από εμάς, υπάρχει θέληση να κάνουν πράγματα. Κατανοώ την οικονομική κρίση, τις περικοπές, το να μην πηγαίνουμε σε κάποιους αγώνες. Αλλά δεν γίνονται ούτε αυτά που δεν κοστίζουν τίποτα. Που απαιτούν μόνο μια οργάνωση, το ενδιαφέρον κάποιων. Ενδιαφέρονται μόλις έρθει το μετάλλιο, μέχρι τη φωτογραφία. Εμφανίζονται μόνο στη φωτογραφία, κι έπειτα εξαφανίζονται».

Σχεδόν δυο χρόνια μετά, την Κυριακή 7 Αυγούστου 2016, οι «κάποιοι» εμφανίστηκαν. Η Αννα Κορακάκη είχε μόλις κρεμάσει στο στήθος της το πρώτο -χάλκινο- ελληνικό μετάλλιο στο Ρίο. Το πρώτο της Ελλάδας στη σκοποβολή μετά το 1920, όταν είχαμε κατακτήσει το αργυρό στην Αμβέρσα, στο αυτόματο πιστόλι από 30 μέτρα. «Μπράβο» ο Πρωθυπουργός, «εύγε» οι πολιτικοί αρχηγοί, «ζήτω» ο αρμόδιος υπουργός. Θα εμφανιστούν και στη φωτογραφία, μόλις -με το καλό- το κορίτσι με το μετάλλιο επιστρέψει στην πατρίδα. Υστερα, θα εξαφανιστούν.

https://www.youtube.com/watch?v=PSxAAlAmAHU

Η Αννα θα εξακολουθήσει να αγοράζει τα όπλα της με τα δικά της χρήματα ή να αναζητεί χορηγούς. Ευτυχώς, για την ίδια, υποστηρίζεται από στοιχηματική εταιρεία. Το αεροβόλο πιστόλι, με το οποίο «σημάδεψε» το μετάλλιο, κοστίζει γύρω στα 1.700 ευρώ. Ηταν δωρεά της εταιρείας που το κατασκευάζει, καθώς υποστηρίζει την αθλήτρια. Το σπορ πιστόλι -έτσι λέγεται- με το οποίο την προσεχή Τρίτη (9 Αυγούστου, στις 15.00) θα στοχεύσει ακόμη μια ελληνική διάκριση- είναι ακριβότερο. Κάνει σχεδόν 2.500 ευρώ. Γιατί είναι πυροβόλο.

Η Αννα θα εξακολουθήσει να πληρώνει από την τσέπη της τα φυσίγγια. Για δυο προπονήσεις την εβδομάδα με πραγματικά πυρά, θέλει 800 ευρώ το μήνα. Μπορεί, βέβαια, να κάνει βολές και από το σπίτι. Εικονικά. Το λένε Dry Shooting. Σα να παίζεις ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Η Αννα θα εξακολουθήσει να πηγαινο-έρχεται στο Τμήμα Ασφαλείας της περιοχής της, για να πάρει άδεια και να αγοράσει 500 φυσίγγια. Οχι περισσότερα. Φτάνουν. Για δυο – δυόμισι προπονήσεις. Αν χρειαστεί κι άλλα, θα ξαναπάει στο Τμήμα.

Η Αννα θα εξακολουθήσει να αλλάζει μάρκα και τύπο φυσιγγίων, επειδή ο προμηθευτής της δεν διαθέτει πάντοτε αυτά που του ζητάει. Ετσι, το πυροβόλο όπλο της θα έχει διαφορετική ανάκρουση («κλώτσημα») κάθε φορά. Ο,τι χειρότερο για τον αθλητή, στο σπορ πιστόλι με τις επαναλαμβανόμενες βολές.

Η Αννα θα εξακολουθήσει να προπονείται στο σκοπευτήριο της Δράμας -ερασιτεχνικού επιπέδου- ή σε αυτό της Θεσσαλονίκης, που είναι πιο υποφερτό. Κάτι σαν το παλιό της Καισαριανής. Επίσης προπονείται και στο σπίτι καθώς ο πατέρας της έχει κατασκευάσει ειδικό προπονητήριο. Η Αννα ζει ανάμεσα στη Δράμα και στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει.

Η Αννα θα εξακολουθήσει να κάθεται στις κερκίδες, στο διάλειμμα της προπόνησης, για να χαλαρώσει από τους πυροβολισμούς. Διότι άλλος χώρος, δεν υπάρχει. Χωρίς ένα μπουκάλι νερό. Γιατί ψυγείο, δεν υπάρχει. Η άτιμη η κρίση..

Η Αννα θα εξακολουθήσει να βασανίζεται από τη γραφειοκρατία. Οπλοκατοχή είναι αυτή, δεν είναι παίξε – γέλασε. Κι ας ανήκει στις εθνικές μας ομάδες από τα 14 της χρόνια.

Η Αννα θα εξακολουθήσει να αγωνίζεται σε έναν σκοπευτικό σύλλογο της Γερμανίας, όχι επειδή ο χρόνος τής περισσεύει, αλλά γιατί τα μέσα και η τεχνογνωσία που μπορεί να τής διαθέσει, θα την κάνουν ακόμη καλύτερη. Γενικώς το μέλλον της είναι στο εξωτερικό. Ηδη έχει στα χέρια της προτάσεις από ξένες εταιρείες που κατασκευάζουν όπλα.

Αν συζητά με πρωταθλήτριες από άλλες χώρες για τις συνθήκες προετοιμασίας τους; Και βέβαια. Γι’ αυτό γνωρίζει πολύ καλά οτι η Κινέζα που πήρε το «χρυσό», για παράδειγμα, προπονείται στο Ολυμπιακό Σκοπευτήριο του Πεκίνου, ένα από τα πιο σύγχρονα του κόσμου, το οποίο -μετά το 2008- παραδόθηκε στην ομοσπονδία, για τις ανάγκες των αθλητών – μελών της. Διαλέγει ένα από τα όπλα που υπάρχουν στη διάθεσή της, παίρνει όσα -και όποια- φυσίγγια θέλει, και πυροβολεί. Η πατρίδα της τη διευκολύνει, για να της φέρει κι άλλα μετάλλια.

Αλλά, η Αννα, θα εξακολουθήσει να συναγωνίζεται στα ίσα την κινέζα αθλήτρια – κι όλες τις υπόλοιπες. Γιατί ο πατέρας της την έμαθε να αγαπάει τη σκοποβολή από τα δέκα της. Τότε που, στη δική του προπόνηση, της έδωσε να ρίξει και μετά της είπε: «Μικρή, έχεις χέρι». Γιατί το όπλο είναι η προέκταση του χεριού της από τις αρχές της εφηβείας της. Γιατί είναι ένα σπάνιο ταλέντο, που σε έξι χρόνια πρόλαβε να κατακτήσει οκτώ μετάλλια και να διακριθεί σε περισσότερες από 14 κορυφαίες διοργανώσεις.

Αυτό το ταλέντο «είδε» το Associated Press, και τη χαρακτήρισε ως ένα από τα φαβορί για μετάλλιο, σε ένα άθλημα που χρόνια δεν κοιτά. Στο Ρίο, ο μέσος όρος ηλικίας -στο αεροβόλο πιστόλι- είναι τα 30. Η μεγαλύτερη σε ηλικία αντίπαλός της, ήταν 47. Μόνο μια ήταν μικρότερη από την ελληνίδα πρωταθλήτρια. Ολες πιο έμπειρες, αλλά σαν την Αννα, καμιά.

«Ψυχρό εκτελεστή», την αποκαλούν στη σκοπευτική ομοσπονδία. Πατέρας και κόρη Κορακάκη έχουν άθλια σχέση με την Ομοσπονδία. Στις πρώτες δηλώσεις της η Αννα καταφέρθηκε κατά της Ομοσπονδίας. «Υπάρχουν θέματα συμπεριφοράς» είπε. Εχει πολλούς Ολυμπιακούς Αγώνες μπροστά της. «Αν η ζωή μου τα φέρει καλά, θέλω να πάω σε 7-8 Ολυμπιακούς Αγώνες». Και πολλά μετάλλια. Πολλές φωτογραφίες. Μακάρι σε όλες να χαμογελά. Οι δίπλα της, ας εξαφανίζονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News