Στις συνεδριακές αίθουσες, τα φώτα είναι τόσο λαμπερά που και η παραμικρή ατέλεια όχι απλώς δεν κρύβεται, αλλά γιγαντώνεται. Οπότε, όταν κάτι δεν φαίνεται προβληματικό με γυμνό μάτι, μάλλον δεν είναι κιόλας.

Και στο συνεδριακό κέντρο της Κωνσταντινούπολης δεν έβρισκες την παραμικρή κηλίδα πάνω στο λευκό πλαστικό που χωρίζει το ένα περίπτερο από το άλλο, στον χώρο που πραγματοποιούνταν η έκθεση της πρώτης Παγκόσμιας Ανθρωπιστικής Διάσκεψης.

Η οργάνωση Αλληλεγγύη-Solidarity Now ήταν εκεί. Ηταν εκεί ανάμεσα στις 300 μεγαλύτερες ανθρωπιστικές οργανώσεις που δρουν πάνω στον πλανήτη για τον ίδιο τον πλανήτη, για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Και περισσότεροι από 70 ηγέτες και αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων είχαν την ευκαιρία να μάθουν από πρώτο χέρι για τη δράση των ΜΚΟ και των οργανώσεων αυτών, παραδεχόμενοι ουσιαστικά την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να αντιμετωπίσει την τρέχουσα ανθρωπιστική κρίση, η οποία προκαλεί ανασφάλεια και αστάθεια σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού.

Βλέπω την Ελένη Τάκου, αναπληρώτρια διευθύντρια προγραμμάτων της Αλληλεγγύη-Solidarity Now να συμμετέχει στα διάφορα sessions και στις ομάδες εργασίας που διοργανώθηκαν, προσπαθώντας να εξηγήσει σε πολιτικούς, αξιωματούχους, καθηγητές Πανεπιστημίων και απλούς παρατηρητές την κατάσταση στην Ελλάδα, όσον αφορά το Προσφυγικό.

Παρατηρώ τη Σοφία Ιωάννου, διευθύντρια επικοινωνίας της οργάνωσης, να υποδέχεται στο stand τον αρκετό κόσμο που θα περάσει για να δει και να ρωτήσει για τη Λέσβο, τη Χίο, την Κω και τα άλλα νησιά. Να δει μέσα από τα video, τα ντοκιμαντέρ και τις φωτογραφίες που προβάλλονται στην οθόνη που βρίσκεται στο stand και να ενημερωθεί μέσα από το ενημερωτικό υλικό που υπάρχει εκεί.

Βλέπω την Αριάννα Τσολάκογλου, διαχειρίστρια προάσπισης δικαιωμάτων της οργάνωσης, να γυρίζει από το ένα περίπτερο στο άλλο, να συνομιλεί με όλους τους συμμετέχοντες και να χτίζει ένα αποτελεσματικό δίκτυο με οργανώσεις από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου που ασχολούνται με το Προσφυγικό, με την ανθρωπιστική κρίση και γενικά με τις μεγάλες προκλήσεις τόσο του σήμερα, όσο και -κυρίως- του αύριο.

Δεν είναι όλα ρόδινα, όμως. Οση προσπάθεια κι αν γίνεται, όσο σκληρά κι αν μοχθήσουν απλοί πολίτες και οργανώσεις που αυτή είναι η δουλειά τους, εάν δεν αλλάξουν πράγματα στο πολιτικό επίπεδο δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση. «Εχουμε επενδύσει, ήδη, 15 εκατομμύρια για την ανάπτυξη 48 προγραμμάτων επείγουσας ανάγκης», θυμάμαι τον Επαμεινώνδα Φαρμάκη, γενικό διευθυντή του Αλληλεγγύη-Solidarity Now, να λέει. Και, όντως, δεν αρκούν. Γιατί;

Η απάντηση βρίσκεται στα όσα είπε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν. Χρειάζεται δέσμευση σε πέντε βασικές προτεραιότητες:

• Πρόληψη και κατάπαυση των συγκρούσεων
• Υποστήριξη διεθνών κανόνων για την προστασία της ανθρώπινης ύπαρξης
• «Να μη μείνει κανείς πίσω»
• Αλλαγές στις ζωές ανθρώπων- από την παροχή βοήθειας μέχρι την πλήρη κάλυψη αναγκών και
• Επένδυση στην ανθρωπότητα

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News