Στα πρώιμα ’90ς οι «σαραντάρηδες» ήταν trend στην ελληνική πολιτική ζωή. Ο Τόνι Μπλερ κάτι έλεγε περί Cool Britannia, ο Μπιλ Κλίντον έπαιζε σαξόφωνο και εδώ οι εφημερίδες έγραφαν για τους «δεινόσαυρους», κοινώς τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη.

Λίγο η ζωή, ο χάρος δηλαδή, λίγο οι διεθνείς τάσεις και άλλο τόσο η άνθηση των media, η πολιτική σκηνή απέκτησε νέους πρωταγωνιστές σε παλαιούς ρόλους. Οι νέοι άρχισαν να ασκούν στους ψηφοφόρους μεγαλύτερη έλξη. Κακώς, βέβαια. Η νιότη μπορεί να έχει ορμή και δημιουργικότητα, υστερεί, όμως, σε εμπειρία και νηφαλιότητα. Συχνά η πρεσβυωπία είναι προτέρημα αφού σε υποχρεώνει να δεις τα πράγματα από μία απόσταση.

Όμως, τέλος πάντων, η ελληνική κοινωνία –όπως και κάθε κοινωνία- συμπεριφέρεται με βάση τα πρότυπα της διαφήμισης. Αποθεώνει τη νιότη. Ε, και στις μέρες μας ένας πολιτικός στα σαράντα του είναι στην πρώτη νιότη του. Παλαιά, ήταν νέος ως πολιτικός, αλλά μεγάλος ως άνθρωπος. «Πόσο ζει ο άνθρωπος, κοίτα παρατήρησε, μέχρι τα σαράντα του και ύστερα μπατίρισε» τραγουδούσε ο Γούναρης. Ακόμα και ο Πάριος, στις αρχές του ’70, σπεύδει να προκαταλάβει το αντικείμενο του πόθου του: «μην κοιτάς που είμαι σαραντάρης και διστάζεις να με φλερτάρεις». Τώρα, όμως, στα σαράντα αρχίζεις καριέρα. Ένα διδακτορικό κάνεις και τα πλησίασες. Αν μη τι άλλο, με τα νέα όρια συνταξιοδότησης τα σαράντα είναι η αρχή με το τέλος άδηλο.

Είναι και οι κώδικες της επικοινωνίας που έχουν αλλάξει. Η ανάπτυξη της κοινωνικής δικτύωσης εισάγει το ενδιαφέρον για τα κοινά σε όλο και πιο νεαρές ηλικίες. Το «απολιτίκ» υποχωρεί, αφού πλέον η πολιτική συνδυάζεται με τα πάντα.  Ωστόσο ο τρόπος ανάδειξης ενός νέου πολιτικού παραμένει λίγο ως πολύ ίδιος. Ο παραδοσιακός. Κομματικά στελέχη με επικοινωνιακές δεξιότητες, δύο-τρεις καλές επαφές και πρόσβαση στα πάνελ υψηλής τηλεθέασης.

Να, δείτε τα πρόσωπα που περιλαμβάνονται στην έρευνα της prorata που εξετάζει τη δημοφιλία δέκα πολιτικών, οι οποίοι βρίσκονται στο κρίσιμο ηλικιακό όριο των σαράντα ετών. Πρόκειται για πρόσωπα που γεννήθηκαν από το 1974 ως το 1976. Είναι οι: Νίκος Ανδρουλάκης, Ρένα Δούρου, Ολγα Κεφαλογιάννη, Βασίλης Κικίλιας, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, Κώστας Αχ. Καραμανλής, Κώστας Μπακογιάννης, Ανδρέας Παπαμιμίκος, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Γαβριήλ Σακελλαρίδης.

Στο διάστημα 18-25 Απριλίου 2016, ζητήθηκε από 505 ανθρώπους να αξιολογήσουν αυτούς τους δέκα πολιτικούς. Δόθηκαν ως επιλογές οι παρακάτω τέσσερις ιδιότητες: φθαρμένος, ικανός, κομματικός, δυναμικός. Δόθηκε η δυνατότητα επιλογής «Δεν τον γνωρίζω».

Ασφαλώς η μέτρηση είναι κάπως «άνιση» ή και «άδικη» για τους τρεις τελευταίους που έχουν αποστάσεις από την ενεργό πολιτική και δεν κατέχουν βουλευτικό ή άλλο αξίωμα. Αλλά και ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις υπάρχουν ποιοτικές διαφορές. Ο Παπαμιμίκος είναι φορτισμένος με αρνητική δημοσιότητα, ο Σακελλαρίδης με θετική και ο Παπαδόπουλος βρίσκεται μακριά από τα φώτα.

Ξεχωρίζουν Μπακογιάννης, Κεφαλογιάννη

Τέλος πάντων, από όλους αυτούς, τους σαραντάρηδες της πολιτικής, υπάρχουν δύο που ξεχωρίζουν για τις ικανότητες και τον δυναμισμό τους: ο Κώστας Μπακογιάννης (περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας) και η Ολγα Κεφαλογιάννη (βουλευτής ΝΔ). Ακολουθεί ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης ο οποίος είναι εκτός πολιτικής –προφανώς αξιολογείται θετικά η ευθιξία που επέδειξε με την παράδοση της βουλευτικής έδρας.  Από την άλλη πλευρά, ο Ανδρέας Παπαμιμίκος καταγράφηκε ως ο πλέον φθαρμένος και η Ρένα Δούρου ως η πλέον κομματική. Σημειώνεται ότι πολύ σημαντικά ποσοστά μη αναγνωρισιμότητας συγκέντρωσαν οι προερχόμενοι από τον χώρο της Κεντροαριστεράς δηλαδή οι Ανδρέας Παπαδόπουλος, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος και Νίκος Ανδρουλάκης.

Η ηλικία δεν είναι το βασικό κριτήριο για την επιλογή του ψηφοφόρου. Ο ψηφοφόρος πρώτα βλέπει το έργο του πολιτικού, αξιολογεί την επαγγελματική του διαδρομή και στη συνέχεια λαμβάνει υπ’ όψη την ηλικία του.

Η έρευνα κατέγραψε την πιθανότητα ψήφου για καθένα πρόσωπο στην περίπτωση που περιλαμβανόταν στο ψηφοδέλτιο του κόμματος που ο εκλογέας θα είχε αποφασίσει να ψηφίσει. Πιθανό ή πολύ πιθανό ενδεχόμενο χαρακτήρισαν την ψήφο για την Όλγα Κεφαλογιάννη και τον Κώστα Μπακογιάννη πάνω από το 40% των ερωτωμένων του δείγματος. Το ποσοστό για τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, τον Βασίλη Κικίλια και τη Ρένα Δούρου κινήθηκε μεταξύ 25%-3

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμπάθεια για τα πολιτικά πρόσωπα μεταξύ ψηφοφόρων που στήριξαν κόμματα διαφορετικά από αυτά από τα οποία προέρχονται τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα. Για παράδειγμα, μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, το 30% δηλώνει πιθανό έως πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να στήριζαν την Όλγα Κεφαλογιάννη αν περιλαμβανόταν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιστοίχως, μεταξύ των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, το 23% δηλώνει πιθανό ως πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να στήριζαν τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη αν περιλαμβανόταν στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας.

Αξίζει να σημειωθεί, αλλά με σημαντική επιφύλαξη λόγω της μικρής αριθμητικής βάσης, ότι εντός των ψηφοφόρων Σεπτεμβρίου 2015 του ΠΑΣΟΚ και το Ποταμιού, ο Κώστας Μπακογιάννης συγκεντρώνει υψηλότερα ποσοστά στις απαντήσεις «πιθανής» και «πολύ πιθανής» ψήφου από τους εκπροσώπους της Κεντροαριστεράς.

Δείτε ή κατεβάστε στον υπολογιστή σας όλη την έρευνα

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News