Γιατί φτιάχνει ακόμη ταινίες ο Γούντι Αλεν; Σίγουρα δεν είναι σαν τις πρώτες του, όπως γκρινιάζουν κάθε χρόνο κάποιοι σινεφίλ που καταγγέλλουν τη «μετριότητα». Και κάποιες από αυτές είναι πράγματι αποτυχημένες, τουλάχιστον σε σχέση με το «Μανχάταν» ή τον «Νευρικό Εραστή». Ο αμερικανός σκηνοθέτης το γνωρίζει, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να το συμπεράνει μόνος του. Δεν παρακολουθεί ποτέ μία ταινία του αφού ολοκληρωθεί η παραγωγή, δεν του το επιτρέπει η ανασφάλειά του ούτε βρίσκει το νόημα. Αφού βγει μία ταινία του δεν μπορεί να διορθώσει τίποτα. Δεν έχει την πολυτέλεια που είχε ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο οποίος «έφτιαχνε μία ταινία και μπορούσε να τη μελετήσει και να τη φτιάξει από την αρχή», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος.

Ασφαλώς αν είχε αυτή την πολυτέλεια ο Γούντι δεν θα έφτιαχνε μία ταινία κάθε χρόνο –σε αυτούς τους ρυθμούς τρέχει από το 1979. Πλέον έχει πατήσει τα 80 του έτη και δεν σταματάει να σκηνοθετεί με μανία γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι η ψυχοθεραπεία του. «Αλλοι πλέκουν καλαθούνες, εγώ γυρίζω ταινίες», έχει πει, εξηγώντας ότι ο κινηματογράφος είναι γι’ αυτόν ένας αντιπερισπασμός από τη μίζερη πραγματικότητα.

Και ο σκηνοθέτης που άρχισε την καριέρα του ως stand-up comedian στη Νέα Υόρκη αναλαμβάνει να κάνει ψυχοθεραπεία και σε εμάς τους υπολοίπους. «Οσο και να προσπαθούν να σε μεταπείσουν οι φιλόσοφοι, οι ιερείς ή οι ψυχίατροι, στο τέλος της ημέρας συνειδητοποιείς ότι η ζωή έχει τη δική της ρότα και μπορεί να σε ποδοπατήσει την ώρα που εσύ φλυαρείς. Η μόνη διέξοδος που έχουν να σου προσφέρουν οι καλλιτέχνες (βλ. σκηνοθέτες) είναι να προσπαθήσουν να επινοήσουν κάτι που θα σου εξηγεί γιατί αξίζει η ζωή που ζεις».

Οτι και να λένε λοιπόν οι σινεφίλ, η φαντασία του Γούντι τα τελευταία σαράντα χρόνια, από το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με το «What’s New Pussycat?» το 1965 μέχρι σήμερα που πειραματίζεται και με τη μικρή οθόνη, δεν έχει στερέψει. Επινοεί διαρκώς νέους χαρακτήρες –οι οποίοι πάντως επαναλαμβάνουν κάποια γουντιαλενικά μοτίβα και καθρεφτίζουν τις μικρές αδυναμίες και μεγάλες φιλοσοφικές ανησυχίες του ιδίου.

Αλλά μέσα από αυτό το νευρικό και αυτοαναφορικό στιλ έχει αναδειχθεί σε γκουρού του κινηματογράφου. Κάθε νέα πρότασή του, ακόμη και αν αυτή περιλαμβάνει τη Μάιλι Σάιρους με μία συνεργασία της Amazon για την τηλεόραση, τραβάει το ενδιαφέρον. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξεπηδήσει η επόμενη υπέροχη καταθλιπτική φιγούρα («Blue Jasmine») ή το επόμενο ερωτικό τρίγωνο («Vicky Christina Barcelona»).

Η νέα του ταινία, «Café Society», θα ανοίξει το 69ο Φεστιβάλ των Καννών στις 11 Μαΐου. Και επειδή είναι ο γκουρού του κινηματογράφου, μπορεί να ενώσει σε μία παραγωγή φρέσκα αστέρια του Χόλιγουντ με βετεράνους του κινηματογράφου. Η φρεσκάδα έρχεται από την Κρίστεν Στιούαρτ και τον Τζέσι Αϊζενμπεργκ (που είχε παίξει και «Στη Ρώμη με Αγάπη», 2013) οι οποίοι πρωταγωνιστούν στο πλευρό των Πάρκερ Ρόουζι και Στιβ Καρέλ. Και η βαρύτητα έρχεται από το όνομα της διεύθυνσης φωτογραφίας. Τι σχέση έχει ο άνθρωπος πίσω από τη δραματική εικόνα του «Αποκάλυψη τώρα» με μία λάιτ ιστορία έρωτα που εκτυλύσσεται το Χόλιγουντ το 1930;

Ο βραβευμένος με τρία Οσκαρ Βιτόριο Σοράρο δηλώνει ενθουσιασμένος για το έργο που ανέλαβε, γιατί μαζί με τον πρωταγωνιστή (Αϊσενμπεργκ) της ταινίας, έναν εβραίο επίδοξο κινηματογραφιστή που πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο Μπρονξ του 1935 και το Χόλιγουντ του 1940, πηγαινοέρχεται και η κάμερα. Το άλλο που τον εξιτάρει είναι το στοιχείο της αφήγησης. Και απ’ ότι φαίνεται, είναι πολύ πιθανό για την ταινία ο Γούντι να επιστρέψει στον ρόλο του αφηγητή. «Με την αφήγηση απελευθερωνόμαστε. Χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα και ο κόσμος γίνεται ένας πίνακας ζωγραφικής ο οποίος απαιτεί κάποιον οπτικό συσχετισμό με την κοινωνική, πολιτική και καλλιτεχνική υπόσταση της ταινίας», περιέγραψε ο Σοράρο σε συνέντευξή του στο CineAlta.

Πέρα από την υπόθεση της ταινίας δεν έχει αποκαλυφθεί καμία λεπτομέρεια για τους νέους ήρωες του Γούντι. Είναι η δωδέκατη φορά που ο Νεϋορκέζος, ο οποίος με δυσκολία αφήνει τη μητρόπολη-φούσκα ασφαλείας, ταξιδεύει στη νότια Γαλλία για να παρουσιάσει το έργο του και η τρίτη φορά που κάνει άνοιγμα στο φεστιβάλ των Καννών, ύστερα από το «Παίζοντας στα τυφλά», το 2002 και το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», το 2011. Αλλά γιατί ταξιδεύει στις Κάννες ενώ αρνείται να εμφανιστεί στο Λος Αντζελες για να παραλάβει το χρυσό αγαλματίδιο -έχει βραβευτεί με τέσσερα- από την Ακαδημία;

Επειδή «χρωστάει στους Γάλλους», που πάντοτε στηρίζουν τις ταινίες του –σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τους Βρετανούς που «μου γυρνάνε την πλάτη όταν βγάζω μία κακή ταινία», όπως έχει πει ο ίδιος στο παρελθόν. Και επειδή δεν του αρέσει το κόνσεπτ των βραβείων. «Δεν μπορώ να ανεχτώ την κριτική από τρίτους», λέει ο σκηνοθέτης που πάντοτε επιλέγει την εσωστρέφεια. «Αν αποδεχθείς την κριτική τους όταν ισχυριστούν ότι αξίζεις ένα βραβείο, τότε πρέπει και να την υποδεχθείς όταν πουν ότι δεν το αξίζεις». Με λίγα λόγια, δεν θέλει να χρωστάει στους κριτές. Ασφαλώς, η νέα του ταινία που θα παρουσιαστεί στις Κάννες είναι εκτός συναγωνισμού για τον Χρυσό Φοίνικα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News