«Δεν χάσαμε από μία καλύτερη ομάδα, ήμασταν πιο καλοί και στα δυο ματς». Αυτό δήλωσε ο Μάρκο Σίλβα στην κάμερα του ΟΤΕ TV, μόλις έληξε ο δεύτερος αγώνας του Ολυμπιακού με την Αντερλεχτ στο Φάληρο (1-2 στην παράταση). Στην επόμενη πρότασή του, διόρθωσε τον εαυτό του: «Ομως κάναμε λάθη, και σε αυτό το επίπεδο δεν επιτρέπεται να τα κάνεις»…

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Παιχνίδι λαθών. Κερδίζει, όποιος κάνει τα λιγότερα. Ιδίως σε τέτοιες, νοκ-άουτ αναμετρήσεις. Που δεν έχει μπροστά του μερικούς αγώνες για να τα διορθώσει, αλλά μερικά λεπτά. Στις δυο συναντήσεις με τους βέλγους, τα μεγάλα λάθη -επιπέδου ερασιτεχνικού πρωταθλήματος- τα έκανε ο Ολυμπιακός. Γι’ αυτό και δεν φάνηκαν τόσο οι δικές τους, «χτυπητές» αδυναμίες.

Το βράδυ της Πέμπτης, στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ο Ολυμπιακός προηγείται (1-0) -στην παράταση- και κρατάει την τύχη του στα χέρια του. Ο Ρομπέρτο βγαίνει από το τέρμα του χωρίς λόγο, ο Μιλιβόγιεβιτς «κολλάει» και ο Μαζουακού, αντί να βοηθήσει, απλώς παρακολουθεί ζωηρά το δράμα του συμπαίκτη του. Ακόμη και σε παιδικό πρωτάθλημα, θα βρισκόταν ένας δεκάχρονος πιτσιρικάς να διώξει την μπάλα με όλη του τη δύναμη. Εστω σε πλάγιο άουτ.

Πριν από μια εβδομάδα, στις Βρυξέλλες, ο Ολυμπιακός κρατάει το 0-0 και μετράει τις ευκαιρίες του μέχρι να βάλει το «χρυσό» γκολ. Τελικώς, το πετυχαίνει η Αντερλεχτ. Οταν ο Ρομπέρτο -σε μια φάση προπόνησης- στέλνει με τις γροθιές του την μπάλα προς το τέρμα του. Με τέτοια «δώρα» στον αντίπαλο, ο Ολυμπιακός θα προκρινόταν μόνο αν έπαιζε με… το Βυζάντιο Κοκκινοχώματος. Οχι με την απλώς κατώτερή του Αντερλεχτ.

Φταίει η ατυχία; Φταίει η διαιτησία; Φταίει ο προπονητής; Αυτά αναρωτιόντουσαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, αποχωρώντας με σκυμμένα κεφάλια από το φαληρικό γήπεδο. Ας τα πάρουμε ένα ένα. Ατυχία είναι το δοκάρι. Οπου ο παίκτης έχει κάνει ακριβώς αυτό που πρέπει, αλλά η μπάλα αρνείται να του κάνει το χατήρι για μερικά εκατοστά. Οι χαμένες ευκαιρίες δεν είναι ατυχία. Είναι αστοχία. Αν αποκρούστηκαν, είναι ικανότητα του αντίπαλου τερματοφύλακα. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, είχε ένα δοκάρι στις Βρυξέλλες. Ενα είχαν και οι βέλγοι στο «Καραϊσκάκης».

Ο διαιτητής των Βρυξελλών δεν είδε ένα πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού. Ο διαιτητής του Φαλήρου είδε -μόνο αυτός- εκείνο με το οποίο ο Φορτούνης άνοιξε το σκορ. Βεβαίως, έγινε κι ένα που ήταν, αλλά δεν δόθηκε. Στο 93′. Προηγουμένως, όμως, ο Χάντερ είχε παίξει έδρα. Γενικώς, ο βορειοϊρλανδός «σφύριζε» σαν μεθυσμένος. Λες και τον έβαλαν οι δικοί μας διαιτητές, για να πάψουμε να τα βάζουμε μαζί τους κάθε Κυριακή…

Ο προπονητής φταίει, έτσι κι αλλιώς. Με την έννοια, οτι παντού και πάντα πιστώνεται τις επιτυχίες και χρεώνεται τις αποτυχίες. Τις μάχες τις κερδίζουν ή τις χάνουν οι στρατηγοί – όχι οι φαντάροι. Ομως, η αλήθεια είναι οτι -στα δυο ματς με τους βέλγους- ο Σίλβα έβαλε όποιον είχε και δεν είχε. Με εξαίρεση τον Κασάμι. Αλλωστε, οι ίδιοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού περηφανεύονται οτι η ομάδα τους έχει δυο ισάξιες ενδεκάδες. Επομένως, δεν είναι ζήτημα προσώπων. Πάρτε για παράδειγμα τον Μαζουακού. Υπάρχει καλύτερος αριστερός μπακ στην ομάδα; Θα είχε λογική, ο Σίλβα να μην τον βάλει στο παιχνίδι; Και όμως, χθες ήταν -ίσως- ο χειρότερος του γηπέδου.

Μίλησε και για κόπωση των παικτών του, ο πορτογάλος τεχνικός, στη συνέντευξη Τύπου. Αστεία δικαιολογία για μια ομάδα που έχει εξασφαλίσει τον εγχώριο τίτλο από τον περασμένο Νοέμβριο, έχει να παίξει στην Ευρώπη από τον Δεκέμβριο και αντιμετωπίζει την Αντερλεχτ, η οποία βρίσκεται επτά βαθμούς πίσω από την Μπριζ στο βελγικό πρωτάθλημα και παλεύει για να βγει του χρόνου στην Ευρώπη.

Το γιατί ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από τους «16» του Europa League, είναι ξεκάθαρο: αυτοκτόνησε. Αυτό που δύσκολα εξηγείται -και αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού- είναι το γιατί δεν μπορεί, σχεδόν ποτέ, να προχωρήσει στη διοργάνωση. Την τελευταία πενταετία μετράει μόλις μια πρόκριση. Η πιο πρόσφατη επιτυχία του στο Φάληρο, τέτοια εποχή, ήταν πριν από 1.463 ημέρες. Στις 23 Φεβρουαρίου του 2012, με το 1-0 επί της Ρούμπιν Καζάν, που τον πέρασε στον επόμενο γύρο (όπου αποκλείστηκε από τη Μέταλιστ, παρά το «διπλό» στην Ουκρανία). Πώς είναι δυνατόν, η ομάδα που όλα αυτά τα χρόνια έχει νικήσει σπουδαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους στο Champions League, να τα θαλασσώνει στα εύκολα;

Μια καθαρά ποδοσφαιρική εξήγηση είναι, πως ο Ολυμπιακός -όπως είναι φυσικό- κάθε χρόνο προγραμματίζει την προετοιμασία του, έτσι ώστε να βρίσκεται στο peak της φόρμας του από τον Σεπτέμβριο έως τον Νοέμβριο, για τους αγώνες των Ομίλων του Champions League. Εκεί κρίνεται, εκεί καίγεται να διακριθεί, εκεί τα δίνει όλα. Και τον Φεβρουάριο – Μάρτιο, όταν έρχεται η ώρα του Europa League, κάνει «κοιλιά» στην απόδοσή του, που είναι περίπου αναπόφευκτη σε όλες τις ομάδες. Δεν έχει, πια, τις δυνάμεις, τη συγκέντρωση, τη φρεσκάδα που απαιτούν τέτοιοι ευρωπαϊκοί αγώνες. Αν το προσέξατε, αυτή η «κοιλιά» φάνηκε και στο Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός του 2016, σε καμμία περίπτωση δεν είναι η ομάδα που βλέπαμε μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο.

Ενας άλλος λόγος είναι, οτι ο Ολυμπιακός υπερτερεί σε ποιότητα αλλά υστερεί σε ομοιογένεια. Ποιότητα είναι, να διαθέτεις -σε κάθε θέση της ενδεκάδας ή και στον πάγκο- καλύτερους παίκτες από εκείνους του αντιπάλου. Ομοιογένεια είναι, αυτοί οι καλύτεροι παίκτες να μπορούν να συνθέσουν καλύτερη ομάδα. Παίζει τον ρόλο του, το οτι ο Ολυμπιακός είναι διαφορετικός, σχεδόν κάθε χρόνο. Με νέο προπονητή -επομένως άλλη φιλοσοφία- και νέους παίκτες. Σε σχέση με τον Ολυμπιακό που πριν από δυο χρόνια έπαιζε ξανά με την Αντερλεχτ, ο φετινός είχε στην ενδεκάδα του μόνο τον Ρομπέρτο. Και στον πάγκο, τον Τσόρι, τον Σαλίνο και τον Σιόβα. Θυμάστε, πότε ήρθε εκείνη η -μοναδική- πρόκριση στους «16» του Europa League επί της Ρούμπιν Καζάν; Τη χρονιά που ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε είχε κρατήσει τον ίδιο κορμό παικτών με την αμέσως προηγούμενη. Ακόμη και στο ματς στο οποίο αποκλείστηκε -στη συνέχεια- κόντρα στη Μέταλιστ, είχε κάνει ένα από τα καλύτερα 45λεπτα στην ευρωπαϊκή του ιστορία.

Μαζί με τον Ολυμπιακό έχασε και η Ελλάδα. Αυτά τα ματς με την Αντερλεχτ ήταν η τελευταία ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου να διεκδικήσει τη 13η θέση της κατάταξης της UEFA για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Τι σημαίνει αυτό; Οτι από τη μεθεπόμενη σεζόν, ο όποιος πρωταθλητής Ελλάδας θα πρέπει να περάσει δύο προκριματικούς γύρους -ένα τον Ιούλιο και ένα τον Αύγουστο- για να μπει στους ομίλους του Champions League. Επιπλέον, ο κυπελλούχος της επόμενης περιόδου χάνει την απευθείας συμμετοχή στους Ομίλους του Europa League τη σεζόν 2017-2018.

Κρίμα. Ο Ολυμπιακός, με εξασφαλισμένο τον τίτλο στην Ελλάδα, απέναντι σε μια ομάδα του χεριού του και έχοντας ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα ήδη από το ημίωρο της ρεβάνς, με ένα πέναλτι – «δώρο» του διαιτητή, είχε μπροστά του, στο γήπεδό του, με τους οπαδούς του στο πλευρό του, μια ολόκληρη ώρα παιχνιδιού για να βάλει ένα γκολ και να νικήσει την κακή του παράδοση. Αραγε, πότε θα ξαναβρεί αυτή τη μεγάλη ευκαιρία που κλώτσησε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News