Τη στιγμή που πολλοί ψάχνουν αγωνιωδώς τρόπους για να ζήσουν στο εξωτερικό, ο Θάνος Σαμαράς με τον πιο φυσικό τρόπο εγκαταλείπει τη Νέα Υόρκη. Αφήνει το διαμέρισμα του ανάμεσα στο Empire State Building και το Chrysler Building. Τις φωτογραφίσεις, το art direction και το hair styling στα μεγαλύτερα περιοδικά μόδας του κόσμου. Tο Actors Studio. Φορτώνει όλη του την οικοσκευή σε ένα καράβι και επιστρέφει στην Αθήνα για να παίξει στο θέατρο. Αλλοι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα. Και αυτός γυρίζει από την εκθαμβωτική μητρόπολη στην σκονισμένη Αθήνα. Όμως, όπως λέει στο Protagon o σπουδαίος διανοητής Δημήτρης Δημητριάδης, «ο Θάνος είναι πάνοπλος για υπερβάσεις και συγκρούσεις, προικισμένος για ό,τι αντιτίθεται στη ρουτίνα και στη μετριότητα».

Αυτή η συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω ξεκίνησε κάπου στα τέλη του φθινοπώρου. Μεταξύ φωτογραφίσεων και επιμελειών, σε στούντιο, σε ακροάσεις, ανάμεσα σε κούτες. Όταν αρχίσαμε να μιλάμε (e-mails, inbox, facetime) το όνομά του είχε γίνει μόλις θέμα συζήτησης στις παρέες του πολιτισμού στην Αθήνα, εξαιτίας της παρουσίασης του προγράμματος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, αφού είχε το art direction της καμπάνιας την οποία και φωτογράφισε. Κατόρθωσε να μιλήσει για τους «Ελληνες», που ήταν και ο κεντρικός τίτλος της χρονιάς για το πρόγραμμα, με τον πιο διεθνή κώδικα. Ανεπιτήδευτα, με απόλυτη ακρίβεια και εμμονή στη λεπτομέρεια. Εφτιαξε νέες εικόνες, χωρίς να νιώσει να συνθλίβεται από την ταυτότητα και την κυρίαρχη εικόνα της Στέγης. Μια υπέροχη συνεργασία, όπως λέει ο ίδιος.

Επέστρεψε στη Νέα Υόρκη – δεν ήταν καν εδώ για τη βραδιά της παρουσίασης, την είδε μέσω livestreaming κάτω από τα σκεπάσματά του στη Νέα Υόρκη. Είχε όμως ήδη δρομολογήσει την επιστροφή του. Aφήνοντας πίσω τις φωτογραφίσεις, αφήνοντας πίσω το Αctors Studio, μια καριέρα με διακρίσεις, αλλά και εξαντλητική. H Elizabeth Κemp, Board of Directors του The Actors Studio, είπε στο Protagon για τον Θάνο Σαμαρά: «Η δημιουργικότητα του Θάνου είναι επαναστατική. Η έκφρασή του μοναδική, συναρπαστική όπως το βάθος της ψυχής που έχει το έργο του. Είναι εξαιρετικά ευφυής με πνευματώδη κομψότητα. Είναι επίσης ένας από τους πιο ευγενείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ενας επιδέξιος καλλιτέχνης. Νιώθω τιμή που τον γνώρισα και συνεργάστηκα μαζί του. Η φαντασία, η ακρίβεια και η ικανότητα που διακρίνει την τέχνη του είναι εκτυφλωτική. Επίσης, λατρεύω το πνεύμα του. Είναι πραγματικός. Και σπάνιος.

Περιμένοντας να τον δούμε να πρωταγωνιστεί στο έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη «Περί Φύσεως» σε σκηνοθεσία Bijoux de Kant στο Bios από τις 10 Μαρτίου, συζητάμε μαζί του για τις στροφές, τις πολλές στροφές του δρόμου του. Και μας μιλούν για αυτόν ο Δημήτρης Δημητριάδης και η Εύα Μανιδάκη.

Εχει πολλές «στροφές» ο δρόμος σας: ηθοποιός, art director, φωτογράφος, hair stylist, ηθοποιός. Αθήνα και Νέα Υόρκη και ξανά Αθήνα. Πως οδηγηθήκατε σε αυτές τις επιλογές; Κάτι άλλαξε και δεν είχα πια πρόθεση. Oι ταινίες και παραστάσεις στις οποίες θα έπαιζα, δεν έγιναν λόγω κρίσης. Για ευχαρίστηση, έκανα το art direction σε μια παράσταση της Έφης Γούση, σε έναν μονόλογο της Λουκίας Μιχαλοπούλου και σε έναν άλλο της Γιούλας Μπούνταλη. Μου πρότειναν από τη Vogue -είχαν δει τις φωτογραφίες από κούκλες που τραβούσα για γιαπωνέζικα περιοδικά- να δουλέψω μαζί τους σε μια φωτογράφιση, να κάνω τα μαλλιά, και μετά από αυτό έκανα καμιά εικοσαριά editorial. Ένας φίλος στη Νέα Υόρκη τα έδειξε σε μια ατζέντισσα, η οποία μου πρότεινε να με φέρει εκεί. Χωρίς να σκεφτώ συμφώνησα και πήγα. Ήθελα να δουλέψω με τα χέρια μου, να πάρω απόσταση από τον ηθοποιό εαυτό μου, για τον οποίο δε θα πλήρωνα για να δω.

Ποιες είναι οι πιο καθοριστικές στιγμές σε κάθε μια από αυτές τις φάσεις; Δεν ξέρω πως αποτιμούνται αυτές, ή ποιες είναι αυτές. Καθοριστικές έχουν υπάρξει φαινομενικά ασήμαντες στιγμές όπως ένα πρόσωπο που είδα περνώντας τον δρόμο, μια φράση τυχαία ειπωμένη σε ένα κάποιο τρόπο, μια κάποια στιγμή, μια διαδρομή μέσα από ένα δρόμο που έβγαλε κάπου.

Γιατί αγαπάτε τόσο πολύ περισσότερο τον κινηματογράφο από το θέατρο; Δεν είναι αλήθεια αυτό. Λατρεύω μανιακά και τα δύο. Το θέατρο το κάνω για μένα, τις ταινίες για τους άλλους.

Οταν σας ζητούν να συστηθείτε, τι απαντάτε; Ποια είναι η ιδιότητά σας; Συνήθως λέω άεργος και αλλάζω θέμα.

Ποια είναι τα επόμενα πρότζεκτ που ετοιμάζετε; Εφτασα στην Αθήνα την 1^η Ιανουαρίου και ξεκίνησα πρόβες για την παράσταση στην οποία θα παίζω τον Μάρτιο. Είναι το νέο έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη, το οποίο με διέλυσε όταν το διάβασα. Κατόπιν, έχω στο μυαλό μου κάποιες εικόνες που δε ξέρω τι θέλω να κάνω με αυτές. Σκέφτομαι και κάποια φωτογραφικά πρότζεκτ. Θα ήθελα να συνεργαστώ με ανθρώπους, αυτό θα μου έκανε κέφι, να μπλεχτώ με ανθρώπους. Η Αθήνα δεν έχει μαγεία· πέτρες και ιδρώτας κάτω από έναν ήλιο. Σέξι, αλλά χωρίς μυστήριο. Πρέπει να φτιάχνεις μόνος σου τους κόσμους σου εδώ, και αυτό μου φέρνει όρεξη. Μεταξύ διαδρομών, θέλω να κάθομαι ήσυχος σε πεζούλια, να καπνίζω και να χαζεύω.

Σκέφτεστε να σκηνοθετήσετε; Διότι έχω την αίσθηση πως το κάνετε ήδη… Θα ντρεπόμουν πολύ να πω οτιδήποτε για το οτιδήποτε, μέχρι να κάνω οτιδήποτε.

Τι προκάλεσε την ενασχόλησή σας με τις κούκλες; Πριν αρχίσω να φωτογραφίζω κούκλες, ασχολιόμουν με το κουκλοθέατρο. Έφτιαχνα τις μαριονέττες, τα σκηνικά, τα φώτα. Οι κούκλες είναι εύπλαστοι, συνεργάσιμοι ηθοποιοί. Αυτή η φάση αποτελεί πεδίο δοκιμών για πράγματα.

Πως μπήκε στη ζωή σας η μόδα ως επαγγελματική απασχόληση; Η μόδα με εξοργίζει, είναι βασανιστικά ανόητη ως προς το τι είναι ωραίο ή τι είναι αρκετό.

Ποιες είναι οι φωτογραφίσεις που έχετε κάνει για περιοδικά που είναι οι πιο ξεχωριστές για εσάς; Καμία. Στο σετ σκεφτόμουν μόνο τα δολάρια, μία στυγνή, φασπιντερική πόρνη.

 Βλέποντας Στέγη κάτω, από τα σκεπάσματα, στη Νέα Υόρκη

Σκόρπιες εικόνες από λεπτομέρειες, τεράστια κιβώτια, μια μεγάλη σκηνή, η γνωστή σκηνογράφος και αρχιτέκτων Εύα Μανιδάκη δίπλα στον Θάνο Σαμαρά: εικόνες που εμφανίστηκαν στα social media των δύο καλλιτεχνών και συνεργατών τους. Ηταν τα πρώτα σημάδια μιας συνεργασίας που οφειλόταν στο γεγονός ότι ο Θάνος είχε αναλάβει το art direction της καμπάνιας της Στέγης Γραμμάτων και τεχνών (καμπάνια την οποία και φωτογράφισε). Η Εύα Μανιδάκη, όταν άκουσε την πρόταση του Θάνου Σαμαρά να συνεργαστούν είπε αμέσως ναι. «Ο Θάνος είναι ένας global καλλιτέχνης με “υψηλή θερμοκρασία” Μπορεί με μεγάλη ευκολία να κοιτάζει την όποια λεπτομέρεια και την ίδια στιγμή να πετάει το βλέμμα του στο γενικό. Η συνεργασία μαζί του κύλισε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος εμμονικός με την ακρίβεια. Γι’ αυτό τον αγαπώ! Χαίρομαι πολύ που επέστρεψε στην Ελλάδα -τώρα που όλοι φεύγουν- ένας καλλιτέχνης σαν τον Θάνο Σαμαρά και θα μπορούμε να δούμε εδώ δουλειά του».

Οι φωτογραφίες που τραβήξατε για την καμπάνια του προγράμματος της Στέγης προκάλεσαν αίσθηση. Ποιο ήταν το concept σας; Ηθελα να είναι ψεύτικοι και άψυχοι κάτω από ένα ασημένιο φως έκλειψης. Ήθελα να φτιάξω κάτι νεκρό με πρόσωπα που κανονικά είναι υπερζωντανά. Να τους βαλσαμώσω και να τους παρατηρήσω.

Γιατί «The Greeks»; Είναι ο τίτλος που έδωσε η Στέγη σε αυτό. Το ελληνικό θέατρο είναι από τα καλύτερα στον κόσμο, η Στέγη έχει μια πυρετώδη διάθεση να το επικοινωνήσει αυτό. Είναι πολύ καλό αυτό.

Είδα μια καθαρή, δυνατή αισθητική που μου θύμισε Conde Nast. Είδα το γκροτέσκο μαζί με το λυρικό. Μια ξεκάθαρη στρατηγική πίσω από αυτό που κτίσατε. Είδα σωστά; Δε μπορώ να δω τα πράγματα με ρεαλιστικό τρόπο. Έχω συναίσθηση αυτού, δε συμβαίνει με αθώο, ακούσιο τρόπο, αλλά και ναι. Μου υποδεικνύονται πράγματα από το υποσυνείδητο, τα οποία αυθόρμητα επεξεργάζομαι με πολλή πίστη, αλλά πολύ αργότερα καταλαβαίνω τους λόγους και το μηχανισμό του πως έπαιξα ένα ρόλο, ή γιατί έφτιαξα μια εικόνα. Αυτό που ως απαντήσεις σε ερωτήσεις, διατυπώνονται πράγματα με άνετη σιγουριά για την εγκυρότητα τους, με στρεσάρει. Εγώ δεν ξέρω τίποτα με σιγουριά.

Βρισκόσασταν στην αίθουσα; Δεν υπήρχε λόγος να έρθω. Ημουν κάτω από τα σκεπάσματα στη Νέα Υόρκη και έβλεπα το live stream.

Πως το εισπράξατε βλέποντας το με αυτό τον τρόπο; Η ζωντανή παρουσίαση έφερε μόνο μια όμορφη ηχώ αυτού που έκανα με τις φωτογραφίες. Ήταν μια υπέροχη συνεργασία.

Σοπέν, Ααρον Σπέλινγκ και το μωρό της Ρόζμαρι

Πόσο νωρίς μπήκαν στη ζωή σας και την επηρέασαν οι ταινίες; Πολύ μικρός ανακάλυψα την ύπαρξη ενός παραλλήλου κόσμου όπου τα πράγματα, όσο εξωφρενικά ή μη ρεαλιστικά, μου ήταν πιο κατανοητά από την καθημερινή ζωή. Μέσα στις ταινίες βρήκα τους φίλους μου, τη φυλή μου, εκεί που μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Έτσι ξεκίνησα να ντύνω όλες μου τις ασχολίες με πλαστές συνθήκες και σκηνικά. Τα αντικείμενα μου επενδυμένα με άλλους λόγους. Ολα έγιναν σκηνές ταινιών. Ακόμα είναι. Ο κόσμος και οι άνθρωποι είναι αφόρητοι αλλιώς. Σκέφτομαι συχνά κάτι που είχε πει η υπέροχη Karen Black: «be an actor if you can live for only 5 minutes a day».

Πιστεύετε ότι αν δεν είχατε δει νωρίς κινηματογράφο, αν η οικογένειά σας δεν ήταν κοντά στην τέχνη, θα ήσασταν διαφορετικός τώρα; Νιώθω πως υπάρχουν μέσα μας πυξίδες που μας οδηγούν, όπου κι αν τύχει να φυτρώσουμε. Οι επιλογές μου δεν υποστηρίχθηκαν, ούτε υπαγορεύτηκαν από το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα, που ήταν πολύ προσεκτικό και μπουρζουά. Δεν υπάρχω αν δεν είμαι στο σετ ή στη σκηνή. Δε έχω απολύτως τίποτα άλλο. Ότι άλλο είναι ανυπόφορο, τρομερά επώδυνο.

Πως ήσασταν ως παιδί; Ποιες εικόνες από την παιδική σας ηλικία ανακαλείτε πιο συχνά; Ως παιδί ήμουν όπως είμαι τώρα. Υποψιάζομαι ότι δεν δρασκέλισα σε ενήλικη φάση, πράγμα που συχνά με δυσκολεύει στις συναναστροφές μου. Νομίζω πως έφτασα στο ζενίθ της αντιληπτικής μου ικανότητας στα 10. Ημουν πάρα πολύ μοναχικό παιδί, ζούσα τελείως στη φαντασία μου, κλεισμένος στο δωμάτιο μου φτιάχνοντας κουκλοθέατρα για 0 θεατές, συνδρομητής του American Cinematographer, National Geographic, διάβαζα συνέχεια – «Moumin Troll» της Tove Jansson, τα βιβλία της Maria Gripe με τον Ούγο και τη Ζοζεφίνα,  το «Κατεδαφιζόμεθα» της Διδούς Σωτηρίου, ήταν από τα πιο αγαπημένα μου – έβλεπα άπειρες παλιές ταινίες, τις οποίες ηχογραφούσα και τις άκουγα σε λούπα κατά τη διάρκεια του μαθήματος από ένα ακουστικό κρυμμένο στο μανίκι μου, τελευταίο θρανίο. Το σχολείο ήταν μια απελπισία. Περίμενα έξω από το προαύλιο μέχρι να τους δω να μπαίνουν στις τάξεις, μπερδευόμουν στο πλήθος, και μετά, περίμενα να αδειάσει το σχολείο για να φύγω. Στα 16 το έσκασα από το σπίτι, πήρα ένα αεροπλάνο και πήγα στο Λονδίνο, από όπου περπάτησα μέχρι τα Elstree Studios στο Hertfordshire, γιατί εκεί είχε γυριστεί ο «Λαβύρινθος» του Jim Henson. Αλλά τα στούντιο είχαν γκρεμιστεί, και η καρδιά μου μαζί τους. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στο τρόπο που ζω τη ζωή μου και σήμερα. Ξεκίνησα με αριστεία και τελείωσα μετεξεταστέος.

Eίναι αλήθεια πως ως έφηβος βλέπατε κάθε μέρα το «Rosemary’s Baby»; Εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με το «Les Yeux Sans Visage» του Georges Franju, που ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια ταινία. Υπάρχει κάτι πολύ κατευναστικό στην επανάληψη. Οι αγαπημένες μου μουσικές – θα σκαλώσω σε 5 με 6 δευτερόλεπτα από ένα κομμάτι, από νοκτούρνο του Σοπέν μέχρι μουσικό θέμα ‘70ς σειράς του Άαρον Σπέλινγκ, τα οποία απομονώνω, ράβω σε λούπες, τους φτιάχνω album art, τους δίνω ένα γελοίο τίτλο και τα ακούω και τα χορεύω για μέρες.

Τάχα μου μηδενιστής

Πως διαχειρίζεστε την ελληνικότητά σας μέσα στο διεθνές περιβάλλον όπου ζείτε και εργάζεστε κατά περιόδους; Είναι μια πάλη ανάμεσα στην πειθαρχία και το χάος. Κάτι που φέρει μια ευθύτητα ίσως, που θέλει προσοχή να μη φανεί εχθρικό, στους ξένους. Ανακάλυψα ότι γενικά αρέσει στους ξένους, το ελληνικό στοιχείο. Παραμυθιάζονται με αυτό. Όπως λαχταράς, σκέφτηκα, ας είναι και σε κάτι χρήσιμο το ελληνικό. Συνήθως είναι μόνο σιχτίρ και εμπόδιο.

Εχω παρατηρήσει πως συχνά ανεβάζετε στο facebook φωτογραφίες με σοκολάτες ΙΟΝ, την πάστα φλώρα του πατέρα σας. Σας συνδέουν όλα αυτά με τι; Με την πατρίδα, την οικογένεια, μια αίσθηση ασφάλειας; Αυτό που λένε «τρώει τα συναισθήματα του». Στρέφομαι στο φαϊ, με κάθε κλονισμό και αποστρέφομαι το φαϊ με κάθε συγκλονισμό. Κάποια μέρα θα είμαι πραγματικά πολύ χοντρός. Αλλά είναι και η φετιχιστική σχέση μου με τα πράγματα. Κάτι, πρέπει να είναι με κάποιο τρόπο όμορφο ή τελείως άσχημο, η απλή χρησιμότητα μου είναι απειλητική. Την εχθρεύομαι.

Ποια είναι η τελευταία φωτογραφία που βγάλατε στο δρόμο; Στο instagram μου δε βρίσκω μια. Μόνο εσωτερικούς χώρους. Η δυσαρέσκεια μου για το μη κατασκευασμένο φως είναι μάλλον συνεπής.

Είστε νάρκισσος; Υπάρχουν μέρες που συνειδητοποιώ στον δρόμο, ότι ξύπνησα, έκανα ντους, ντύθηκα και έφυγα, χωρίς να κοιταχτώ μια φορά στον καθρέφτη και δεν έχω ιδέα πως είμαι. Νάρκισσος, όχι.

Κοιτάζοντας τις αναρτήσεις σας στο Facebook νιώθω συχνά πως είστε μοναχικός. Είστε; Μάλλον τρομάζω εύκολα τους ανθρώπους, δεν κάθονται για πολύ. Μικρός ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα στη γραφομηχανή και η μαμά μου την πήρε γιατί πίστευε ότι έγραφα ανώνυμα εκβιαστικά γράμματα. Άσχετο; Όχι.

Είστε κυνικός; Τάχα μου μηδενιστής, θα έλεγα.

Τελευταία φορά που κλάψατε ήταν… Εχουν περάσει μερικά χρόνια.

Το χειρότερο πράγμα που έχετε ακούσει για εσάς ποιο ήταν; Ηταν αλήθεια ή φρικτό ψέμα; Ενας, που θαυμάζω πιο πολύ από όλους, μου έλεγε πόσο καλός πιστεύει ότι είμαι, ενώ ήξερα ότι δεν το εννοεί. Φρίκη. Και για τους δυο μας ίσως. Είναι αλήθεια ότι ήταν ψέμα.

Αν μου επιτρέπετε, βγάλατε πολλά λεφτά στη Νέα Υόρκη; Δηλώσεις για χρήματα και για σεξ, τις βρίσκω τελείως χυδαίες.

Αν δεν ήσασταν αυτός που είστε, ποιος θα θέλατε να είστε; Ο Barret Oliver στο «The NeverEnding Story».

Η επιστροφή σας στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή συνέπεσε με την πολεμική για την Ισορροπία του Nash. Ήταν προπαγάνδα ή ξέπλυμα ενός τρομοκράτη; Ήταν λογοκρισία το κατέβασμα; Πώς χάσαμε το μέτρο; Οι άνθρωποι της δουλειάς μου, δεν πρέπει να κάνουν πολιτικές δηλώσεις. Δουλειά μας είναι να μιλούμε μόνο μέσα από τη δουλειά μας που από τη φύση της έχει πολιτική λειτουργία, με κάποιον τρόπο, μακάρι κρυμένο. Πάντως, σχετικά με το αυτονόητο, οτι σε απειλές βάζεις ολόκληρο, μα ολόκληρο το αστυνομικο σώμα νυχθημερόν να περιφρουρεί πεισματικά. Και τον γαμωστρατό, αν χρειαστεί. Δεν ενδίδεις στον κάθε νεάντερνταλ. Συζητήσεις και θεωρία très beaucoup και αρχίδια μεγέθους αρακά. Είναι πολύ δύσκολη η θέση όποιου πρέπει να διαχειριστεί την ασφάλεια άλλων, αλλά είναι στιγμή για ΗΡΩΕΣ!!

Τι τίτλο θα βάζατε σε ένα κείμενο για τη ζωή σας; Τι τίτλο θα βάζατε σε αυτή τη συνέντευξη; «-Να το πετάξω; -Πέταγμα! (απαντώ αδιάφορα)».

Ο Δημήτρης Δημητριάδης για τον Θάνο Σαμαρά

Η συζήτηση με τον Θάνο Σαμαρά είναι μια διαδρομή που μπορεί να σου φέρει ίλιγγο: από την τρυφερότητα μέχρι το κλείσιμο στον εαυτό του, από την απόλυτη δημιουργική διαύγεια μέχρι την τάση να μη σου εξηγήσει τίποτα, από τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με το μεγαλύτερο πλήθος μέσα από μια εικόνα μέχρι την επιλογή του να μιλήσει σε μηδέν θεατές. Το κείμενο που έστειλε στο Protagon ο σπουδαίος διανοητής Δημήτρης Δημητριάδης, φανερώνει αυτό που το εξασκημένο μάτι, ο επίμονος θεατής και όσοι πραγματικά γνωρίζουν τον Θάνο Σαμαρά νιώθουν με σιγουριά από νωρίς: Η φύση του είναι το Εκπληκτικό.

«Τον Θάνο Σαμαρά τον γνωρίζω προ πολλού. Όσα όμως κι αν γνωρίζω από αυτόν, και δεν είναι καθόλου λίγα – λέω μερικά : πρωτοφανής οξυδέρκεια, ακατάβλητη τόλμη, αμιγής διανοητική, ψυχική και συναισθηματική παραβατικότητα, παντελής έλλειψη κοινοτοπίας και συμβατικότητας, αβυθομέτρητη ανάγκη υπέρβασης και αναζήτησης, εξίσου βαθιά ανάγκη δημιουργικότητας πέρα από στερεότυπα και συνήθειες –, δεν είναι αρκετά για να τον προσδιορίσω κι ακόμα λιγότερο να τον εξαντλήσω, μάλλον είναι αρκετά για να πω ότι δεν τον γνωρίζω.

Εκτός από ένα ιδιότυπο είδος μυστηρίου, ίσως και μυστικού, που κατέχει μόνον αυτός, εκείνο που νομίζω ότι τον κάνει να είναι ουσιαστικά αυτό που είναι, βρίσκεται στην διάσταση τού αγνώστου.

Ο Θάνος Σαμαράς περιέχει κατά κύριο λόγο ένα απροσδιόριστο σε έκταση πεδίο αγνώστου, κι αυτό ακριβώς αποτελεί το τι είναι ο ίδιος σήμερα και θα είναι εν συνεχεία.

Αυτό το άγνωστο βρίσκεται μέσα του σε αναμονή, αλλά και σε εγρήγορση, γιατί, πιστεύω, όσα έχει δώσει και δείξει μέχρι στιγμής είναι το ελάχιστο που μπορεί να δώσει και να δείξει. Όλα τα εξαιρετικά χαρίσματά του, με προεξάρχον την ανένδοτα απρόσφορη ενδοτικότητά του σε οτιδήποτε φτηνό και τετριμμένο, άτολμο και περιορισμένο, τρέχον και ανούσιο, βρίσκονται στο ξεκίνημά τους, μόλις τώρα αρχίζουν να εκδηλώνονται, να μορφοποιούνται.

Θα τον χαρακτήριζα επίσης με όρους ανατρεπτικούς, ριζοσπαστικούς, δίνοντας στις λέξεις αυτές αυθεντικό νόημα, γιατί ο Θάνος Σαμαράς είναι φορέας εκρηκτικών υλών, είναι ένας καλλιτέχνης-βομβιστής, δεν χωράει σε σχήματα και πλαίσια κοινώς αποδεκτά και συνεπώς ανώδυνα, δεν χωράει παρά μόνο στο απεριόριστο άγνωστο.

Είναι ικανός να διακινδυνεύσει, το έχει αποδείξει, και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα το αποδείξει πάλι και πάλι με τον πιο θεαματικό και γνήσιο τρόπο γιατί δεν φοβάται τις ρήξεις και δεν διστάζει μπροστά στο ρηξικέλευθο.

Είναι πάνοπλος για υπερβάσεις και συγκρούσεις, προικισμένος για ό,τι αντιτίθεται στην ρουτίνα και στην μετριότητα.

Η φύση του είναι το Εκπληκτικό.»

*Μπορείτε να δείτε περισσότερα για τον Θάνο Σαμαρά στους ακόλουθους συνδέσμους

http://donteverloveme.com

http://instagram.com/thanos_samaras

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News