Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών του Γιώργου Παπανδρέου συμπλήρωσε έναν χρόνο ζωής. Εκτός Βουλής και χωρίς να έχει καταφέρει να συμμετάσχει στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Παρ’ ολ’ αυτά με μακροσκελή ανακοίνωση σπεύδει να τοποθετηθεί για την τρέχουσα πολιτική συγκυρία και τις διαμορφούμενες εξελίξεις ενόψει των δύσκολων αποφάσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το επόμενο τρίμηνο για το Ασφαλιστικό, τη φορολόγηση των αγροτών και την εκπόνηση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής. Ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός δηλώνει ουσιαστικά ότι παραμένει πολιτικά ενεργός και πως θα παρεμβαίνει εκφράζοντας τις απόψεις του για την έξοδο της Ελλάδας από την παρατεταμένη κρίση αναζητώντας, όπως αναφέρει, την «επανάσταση του αυτονόητου» – μια επιστροφή στην αγαπημένη του ρητορική τού τόσο μακρινού πια 2010.

Το 2010… Ο κ. Παπανδρέου επιχειρεί και με αυτή τη νέα δημόσια τοποθέτηση, να εμφανιστεί ως δικαιωμένος, επειδή εκείνη η απόφασή του εκείνη τη χρονιά προ εξαετίας, παραμένει η πυξίδα για την αποφυγή της χρεοκοπίας και παράλληλα ο οδικός χάρτης για να υπερβεί η χώρα τις διαχρονικές παθογένειες που την κατατρύχουν.

Ούτε τα Ζάππεια του Αντώνη Σαμαρά – και η εν συνεχεία διακυβέρνηση του με την τρικομματική κυβέρνηση και την συγκυβέρνηση με τον Βαγγέλη Βενιζέλο -, ούτε το «σκίσιμο» των μνημονίων του Αλέξη Τσίπρα – για να έλθει μετά η εντυπωσιακή μεταστροφή του με την υιοθέτηση του τρίτου μνημονίου -, ούτε ο παρουσιαζόμενος ως ηρωικός μονόδρομος των «δραχμιστών» αποτέλεσαν τη λύση των προβλημάτων της χώρας.

Υπό μία έννοια, τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Τσίπρας είδαν και βλέπουν όσα είχε δει και διαπιστώσει πρώτος ο κ. Παπανδρέου: Το ότι το διεθνές περιβάλλον ήταν και παραμένει σκληρό και ανελέητο γιατί κανείς δεν χαρίζει λεφτά. Απαιτεί μνημόνιο, δηλαδή δεσμευτικές εγγυήσεις. Κι έτσι εξαναγκάστηκαν να πάνε και εκείνοι σε μνημόνια, όχι γιατί το ήθελαν .

Δικαιωμένος εμφανίζεται επίσης ο πρώην πρωθυπουργός για την πρότασή του από τον Ιούνιο του 2011 να υπάρξουν ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις. Ο κ. Σαμαράς, ως γνωστόν, την αρνήθηκε απαιτώντας εκλογές και έγιναν δύο μέσα στο 2012. Πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα όταν ζήτησε στήριξη από τον κ. Τσίπρα την οποία, βεβαίως, ο σημερινός Πρωθυπουργός δεν την έδωσε.  Ο κ. Τσίπρας την έλαβε από τα περισσότερα κόμματα το καλοκαίρι, για να μη βρεθεί η χώρα εκτός Ευρωζώνης και την επιδιώκει και τώρα ενόψει των δύσκολων αποφάσεων που έχει μπροστά του.

Δικαιώθηκε όμως πραγματικά ο κ. Παπανδρέου; Εν μέρει, ίσως.  Διότι δεν κατάφερε να πείσει την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί το διαχρονικό πρόβλημα απ’ όπου προήλθε η κρίση

Δικαιωμένος ακόμη μπορεί να θεωρεί πως είναι ο κ. Παπανδρέου γιατί προέταξε και άρχισε να εφαρμόζει σχέδιο ευρύτατων  μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα ώστε να ανατραπούν οι ανορθολογισμοί στο κράτος και την οικονομία. Κάποιες τις ανέτρεψε εν μέρει η κυβέρνηση Σαμαρά και πλήρως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ομως αυτές τις μεταρρυθμίσεις συνεχίζουν να ζητούν και να επιβάλλουν με κάθε νέο μνημόνιο οι δανειστές, βλέπε Ασφαλιστικό.

Δικαιώθηκε όμως πραγματικά ο κ. Παπανδρέου; Εν μέρει, ίσως.  Διότι δεν κατάφερε να πείσει την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί το διαχρονικό πρόβλημα απ’ όπου προήλθε η κρίση: Τον ελλειπή παραγωγικό εκσυγχρονισμό της ώστε να συγκριθεί ευθέως με την υπόλοιπη Ευρώπη, τη θεσμική κρίση και τον περιορισμό της δημοκρατικής λειτουργίας, την ανάγκη ανακαθορισμού της εθνικής της προοπτικής. Κι επιπροσθέτως απέτυχε να πείσει όταν ήταν πρωθυπουργός ότι το Μνημόνιο ήταν ή λύση. Αλλο αν έγινε προφανές στη πορεία. Τότε, όμως, δεν έπεισε .

«Διευκόλυνε», λένε ακόμα και συνεργάτες του, με τη στάση του το έργο των πολιτικών του αντιπάλων. Δεν«πάτησε» πόδι όσο έπρεπε και όταν πιέστηκε η αντίστασή του δεν φάνηκε σθεναρή. Ασφαλώς έκανε λάθη σημαντικά τόσο στον χειρισμό των εξελίξεων όσο και στην  εμπιστοσύνη που έδειξε σε συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία ήταν κατώτερα των περιστάσεων.

Με αφορμή ,λοιπόν, τον ένα χρόνο από την ίδρυση του το ΚΙΔΗΣΟ, πιστεύει, όπως υποστηρίζει στην ανακοίνωσή του ότι «.. αποτελεί χρέος για όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής οικολογίας, να συμβάλουν με κάθε τρόπο στην επίτευξη αυτού του εθνικού εγχειρήματος και να αγωνιστούν με σθένος ώστε να επιβάλουν και το προοδευτικό πρόσημο που έχει ανάγκη ο τόπος σε αυτήν την εθνική προσπάθεια», καλώντας  όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις να αναλογιστούν τις ευθύνες τους απέναντι στους Ελληνες και στον τόπο.

Αφήνοντας αιχμές για πολιτικές σκοπιμότητες στις οποίες επένδυσαν τη δράση τους κάποιες από αυτές, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος για άλλες, ούτε η πολυτέλεια για δεύτερες σκέψεις και μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Χωρίς βέβαια, σαφή σημάδια αυτοκριτικής και παραδοχής λανθασμένων επιλογών κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Παπανδρέου 2009-2011, το ΚΙΔΗΣΟ επισημαίνει ότι η χώρα εισέρχεται στον έβδομο χρόνο της κρίσης «παραμένοντας στο ίδιο σημείο, με χειρότερες ωστόσο κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, παρά τα όσα μεσολάβησαν και παρά τις διαψεύσεις των εύκολων αλλά αδιέξοδων λόγων και δήθεν λύσεων». Ως αιτία θεωρεί ότι παραμένει  θύμα του παρασιτικού πελατειακού πολιτικο-οικονομικού  συστήματος  που «.. περιορίζεται στην απλή διαχείριση και των μεγάλων και των καθημερινών ζητημάτων, χωρίς πυξίδα και εθνικό σχέδιο».

Παραθέτει αποσπάσματα από την ιδρυτική διακήρυξη του, πριν από ένα χρόνο, όπου επικρίνονται η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση πως  συνεχίζουν να είναι αρεστές σε κοινωνικές ομάδες που τις στηρίζουν. Ειδικότερα ασκείται κριτική στη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, η οποία «…απέφυγε να αναλάβει τις ευθύνες της, και παραδόθηκε στις θεωρίες περί αριστερής παρένθεσης, αντί να αντιμετωπίσει το όποιο πολιτικό κόστος και απέδρασε, παραδίδοντας σε μια άλλη κυβέρνηση, που είχε υποσχεθεί να σκίσει το μνημόνιο, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ».

Αφού επαναλαμβάνονται τα σημεία πρότασης που είχε διατυπώσει για τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους για τις μεταρρυθμίσεις και τη διευθέτηση του χρέους και για την οποία υποστηρίζει ότι δεν εισακούστηκε και χάθηκε ακόμη περισσότερος χρόνος και χρήμα , διακηρύσσει ότι τώρα είναι  η ώρα της ανάληψης ευθύνης, «πριν η “βλάβη” καταστεί ανήκεστος», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και προτείνει:

-Εθνικό διάλογο και συνεννόηση με στόχο την εξεύρεση αξιόπιστης και ρεαλιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση και τον σχεδιασμό μιας εθνικής στρατηγικής βιώσιμης ανάπτυξης υιοθετώντας όσα αποφασίστηκαν πρόσφατα στο Παρίσι, στη Σύνοδο Κορυφής για την Κλιματική Αλλαγή.

-Σχέδιο μεγάλων μεταρρυθμίσεων που θα αντιμετωπίζουν τις αιτίες που  οδήγησαν στην κρίση και τις χρόνιες παθογένειες του πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος.

-Συγκεκριμένο πλαίσιο με χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων

-Συγκρότηση εθνικού σχεδίου για την ανασύνταξη της διεθνούς εικόνας της χώρας και τη διαμόρφωση αξιόπιστου και σταθερού πλαισίου προσέλκυσης επενδύσεων.

-Διακυβέρνηση αξιόπιστη, που  υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον με κάθε τρόπο σε όλα τα μέτωπα, εμπεδώνοντας την ισονομία ώστε  οι Έλληνες  να αισθανθούν δική τους την προσπάθεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News