Είναι ένα κενό στην καρδιά της Αμερικής -γράφει ο πιο «Αμερικανός» από τους αρθρογράφους της Repubblica, Βιτόριο Ζουκόνι- που κανένας δεν μπόρεσε να πραγματικά καλύψει. Είναι το κενό που άφησε ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ο πρόεδρος που γεννήθηκε στις 29 Μαϊου 1917, πριν από εκατό χρόνια στη Μασαχουσέτη για να αφήσει την τελευταία του πνοή 46 χρόνια αργότερα χτυπημένος από τις σφαίρες του Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ στο Ντάλας.

Από αυτήν την άποψη, ο JFK συμβολίζει την αιώνια ζωή του ατελούς έργου. Ο Κένεντι είναι ο μύθος που, όπως όλοι οι μύθοι, δεν υπήρξε ποτέ και γι’ αυτό θα υπάρχει για πάντα.

Αυτόν τον μύθο θα συνεχίσουν να συντηρούν οι «αποκαλύψεις» που δεν θα σταματήσουν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας γύρω από μια ζωή στην οποία χώρεσαν μια εκτυφλωτική φωτογένεια, ένα καλά κρυμμένο πρόβλημα υγείας, μια πολιτική δυναστεία, η Τζάκι, η Μέριλιν Μονρόε, ένας θάνατος προικισμένος με όλα τα μυστήρια του κόσμου και μια κληρονομιά που θα συνέχιζε ένας υποτιθέμενος «Νέος Κένεντι».

Η Αμερική τον αναζήτησε αυτόν τον «Νέο Κένεντι» σε κάμποσους για να καλύψει εκείνο το κενό: στον Τζίμι Κάρτερ για το νεαρό της ηλικίας του, στον Μπιλ Κλίντον για τον μετριοπαθή ρεφορμισμό του και τις ερωτικές του περιπέτειες, στον Μπαράκ Ομπάμα για τη φωτογένεια, τη διαδρομή και τη στάμπα τού «πρώτος αφροαμερικανός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ» – ο JFK ήταν ο πρώτος καθολικός.

Το κενό τελικά όχι μόνο δεν καλύφθηκε αλλά μεγάλωσε με τον τελευταίο ένοικο του Λευκού Οίκου, έναν πραγματικό «αντι-Κένεντι» που υπόσχεται μόνο μίσος και απομόνωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News