Ηταν μόνο ένα μικροσταγονίδιο. Ανήμερα το Πάσχα. Σε υπαίθριο χώρο. Το είδα να εκτοξεύεται από το στόμα του συνομιλητή μου, να ταξιδεύει στον ανοιξιάτικο αέρα και να εξατμίζεται πάνω στο αφύλακτο πρόσωπό μου. Ηθελα να αρχίσω να τρέχω αλαλάζοντας. Εμεινα στη θέση μου και συνέχισα κοσμίως την πασχαλινή causerie. Εκείνος –είχε πιει και τα τσίπουρά του– δεν κατάλαβε τίποτα

Καλώς ήρθατε στον βιολογικό τρόμο της αποκλιμάκωσης. Το Πάσχα ήταν το «ζέσταμα». Ολα επιστρέφουν σιγά σιγά στους κανονικούς ρυθμούς τους. Τα πουλάκια κελαηδούν, τα ζουζούνια ζουζουνίζουν, ο ελληνικός τουρισμός «ανεβάζει στροφές». Από σήμερα, ένα ένα τα μέτρα, που μας κρατούν φιμωμένους πάνω από δύο χρόνια τώρα, καταργούνται σε τόνους πανηγυρικούς με τις σάλπιγγες να ηχούν· εφεξής  κάθε πρώτη του μηνός και μία μικρή νίκη της ζωής επί της μακράς υγειονομικής τυραννίας.

Οχι, δεν θα είναι εύκολη η προσαρμογή στο παλιό νορμάλ. Τι θα γίνει, για παράδειγμα, με τη νέα κοινωνική πυραμίδα; Σου λέει, π.χ., από σήμερα 1η Μαΐου «τέλος το πιστοποιητικό εμβολιασμού και νόσησης». Και πώς, δηλαδή, έτσι; Ολοι ίσα και όμοια; Πάπαλα, π.χ., εμείς η υγειονομική ελίτ των τρις εμβολιασμένων;   

Πώς θα μπαίνω σε ένα κατάστημα χωρίς να επιδεικνύω στην είσοδο την κερδισμένη με πολλά likes τεχνητή ανοσία μου; Θα βρεθώ ξαφνικά να ψάχνω για μαγιό αγκαλιά με έναν «μιαρό» ανεμβολίαστο που και αφηνιασμένος θα είναι από την πολλή κλεισούρα και θα έχει και υφάκι που την έβγαλε καθαρή χωρίς ίχνος mRNA στο DNA του; Και το Covid Free GR Wallet στην οθόνη του κινητού, τι θα το κάνω δηλαδή;  

Και τι θέση έχουν, αλήθεια, σε αυτό το βίαιο ξήλωμα των γαλονιών ανοσίας οι φρεσκομπολιασμένοι και με την τέταρτη δόση που ήδη βγαίνουν και το διατυμπανίζουν στα social; Ξαφνικά είναι οι μόνοι που κρατούν τα σκήπτρα του «εμβολιασθέντος», με όλους εμάς τους υπόλοιπους (ακόμη και τους νοσήσαντες) να ανήκουν στην ίδια ανοχύρωτη πλέμπα. 

Οχι, αυτή τη φορά δεν υπάρχει κανένα «άγχος επανεκκίνησης». Οι περισσότεροι δηλώνουν πολύ «σαλταρισμένοι» για να αναλίσκονται σε τέτοια. Ομως τι θα απογίνουν οι με τόσο κόπο αποκτημένες κοινωνικές δεξιότητες της πανδημίας π.χ. το αυτοματοποιημένο τσεκάρισμα κινδύνων (πόση απόσταση, τι ηλικίας κ.ο.κ.) και η «στρατιωτική» υγιεινή;    

Ασύμμετρες απειλές

Η αλήθεια είναι ότι η ζωή θα απαλλαχθεί σιγά σιγά από τις μικρές σιδερένιες μπάλες της. Τέρμα και τα δύο self tests των παιδιών για το σχολείο, η  μεταμεσονύκτια εκτύπωση (κάθε Δευτέρα και Πέμπτη) της «Σχολικής κάρτας». Τα παιδιά θα ελευθεροκοινωνήσουν, τεράστια η ανακούφιση. Αρκεί να μην κάνει το ίδιο και η Ομικρον 5.  

Και τι θα γίνει επίσης με τις ασύμμετρες απειλές σε αυτή τη νέα ζωή χωρίς μέτρα; Γιατί η μάσκα, σου λέει, θα παραμείνει για ένα μήνα ακόμα, καθότι «ήπιο μέτρο». Ωστόσο, μέσα σε αυτό το μπασταρδεμένο κλίμα σταδιακής χαλάρωσης είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο ότι θα βρεθεί κάποιος αμάσκωτος ακριβώς από πίσω σου στην ουρά του σουπερμάρκετ να σε καθυβρίσει με λανγκάζ λιμανιού, αν τολμήσεις και του κάνεις το παραμικρό σχόλιο.

Ειδικά, οι κάμποσοι «νεοϋποχόνδριοι», που ανδρώθηκαν μέσα στην πανδημία, θα είναι τελείως έξω από τα νερά τους. Τουλάχιστον, θα πουν, σε αυτόν τον εφιάλτη, είχαμε λίγο-πολύ προπονηθεί. Τι θα γίνει όμως σε έναν μήνα που το υπουργείο θα πει «τέρμα οι μάσκες και στους εσωτερικούς χώρους»; Πώς να αρχίσεις να κόβεις ανέμελος βόλτες με τον H3N8, τον αδενοϊό 41 και άλλα καλόπαιδα που περιμένουν στην επόμενη γωνία να σου συστηθούν;

Είναι και αυτό το ενοχλητικό deja vu. Αυτά τα «η πανδημία βρίσκεται σε αποδρομή στη χώρα μας» και τα συναφή τα έχεις ακούσει ανησυχητικά πολλές φορές και ξέρεις καλά ότι συμπίπτουν «με τις στροφές που ανεβάζει ο ελληνικός τουρισμός» τέτοια εποχή. Οπως μου έλεγε ένας φίλος: «Κάθε καλοκαίρι είμαστε σαν  τους φυλακισμένους που παίρνουν άδεια». 

Με το καλό να έρθει το δολάριο, πάνω από 700 κρουαζιερόπλοια ετοιμάζονται, λέει, να προσεγγίσουν τα ελληνικά λιμάνια, από σήμερα επισήμως καπούτ και το πιστοποιητικό EUDCC στις πύλες της χώρας, μακάρι να φθάσουμε τα επίπεδα του 2019 και… γαία πυρί μειχθήτω. 

Οσο για εμάς τους Ελληνες που θέλουμε να ξαναγίνουμε τουρίστες στο εξωτερικό, οι πρώτες μικροφαντασιώσεις έχουν ήδη αρχίσει να κτίζονται πχ. «Η πρώτη φορά που θα μπω στο αεροπλάνο», «Η μέρα που θα μπω στο μετρό του Λονδίνου», «Η μέρα που δεν θα είμαι ο μόνος άνθρωπος με μάσκα σε ολόκληρη τη Βουδαπέστη» κ.ο.κ.      

Μαζί με τα βατραχάκια που κοάζουν και τους τζίτζικες που θα τερετίζουν σε λίγο καιρό, θα εξαλειφθεί σιγά σιγά και η διαταραχή FOGO (Fear of Going Out), o τρόμος δηλαδή του να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου.

Ηδη οι πολιτιστικές εκδηλώσεις πολλαπλασιάζονται, θα αρχίσουν οι γάμοι, τα βαφτίσια, τα μπάνια, οι προσκλήσεις από φίλους και γνωστούς, τέρμα οι δικαιολογίες να κάθεσαι να σαπίζεις βλέποντας Netflix, «Σασμό» ή κακές ειδήσεις. Θα κοπεί ενδεχομένως «μαχαίρι» και αυτή η υπαρξιακή βαρεμάρα που κατάφερε η πανδημία να εγκαθιδρύσει μέσα μας (αυτή που μια καλή μου φίλη βάφτισε «BOGO» δηλαδή «Bored of Going Out»).

«Back to life, back to reality» («Πίσω στη ζωή, πίσω στην πραγματικότητα»). Ποια ακριβώς πραγματικότητα, παραμένει ακόμα θολό και ασαφές. Η ελευθερία από την ευρύτερη επιχείρηση «Ελευθερία» αναδίδει –για την ώρα τουλάχιστον– μια περίεργη εσάνς άγριας χαράς, σύγχυσης και αλαλούμ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News