«Για να κοινωνήσεις πρέπει να είναι καθαρό το μυαλό και το σώμα», είπε το κορίτσι που με έλουζε στο κομμωτήριο. «Όμως κάτι πάντα γίνεται τελευταία στιγμή κι εγώ δεν μπορώ να μεταλάβω, δεν θέλει ο Θεός. Πρέπει να είναι σημάδι», με πληροφόρησε με παράπονο ενώ σταγόνες πιτσίλιζαν τη μαύρη στενή στολή της.

«Μαλακτική κρέμα βάζουμε στις ακρούλες»; με ρώτησε

Ακινητοποιημένη στο λουτήρα, χαλαρωμένη από την πολυθρόνα που διαθέτει και σύστημα μασάζ, δεν ξέρω γιατί, αποφάσισα να ομολογήσω κάτι που δεν αφορούσε κανέναν. Ο ήχος του ζεστού νερού στα αυτιά με κούφαινε και έτσι πρέπει να φώναξα: «Εγώ δεν έχω κοινωνήσει ποτέ».

Πολύ αργά να μαζέψω το λάθος.

«Καλέ γιατί;» απόρησε το κορίτσι κι από την έκπληξη γρατζούνισε κατά λάθος το βρεγμένο κεφάλι μου, πετυχαίνοντας μια άμεση τιμωρία που δεν ακολουθώ τον δρόμο του Θεού.

«Δεν ξέρω», η αμηχανία με έκανε να κοπανήσω το σβέρκο μου στο χείλος του λουτήρα. Με την άκρη του ματιού, είδα να με κοιτάζουν και τα δύο κορίτσια με το ίδιο χτένισμα που σκούπιζαν τρίχες. Μια κυρία γύρω στα εβδομήντα με τα αλουμινόχαρτα για τις ανταύγειες στο κεφάλι, έστειλε προς το μέρος μου την αποδοκιμασία της, μαζί με τοξική μυρωδιά ντεκαπάζ που καίει τα ρουθούνια.

Κάτι καλείσαι να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις για να διορθώσεις αυτό που κάθε δευτερόλεπτο γίνεται χειρότερο. Το κομμωτήριο, δεν είναι μέρος για να δικαιολογηθείς ή να εξηγήσεις.

«Δεν με πήγαιναν εκκλησία όπως πήγαιναν τα άλλα παιδάκια», εξαπέλυσα την αλήθεια μου, ελπίζοντας να φανώ πιο καημένη από τον Όλιβερ Τουίστ.

Δεν είναι πως προέρχομαι απο οικογένεια άθεων. Αντιθέτως. Ίσως μου λείπει η θρησκευτική, ορθόδοξη παιδεία γιατί η Μεγάλη Εβδομάδα με τη βαριά της ατμόσφαιρα της, ήταν για εμάς πιο δύσκολη.

Τα Χριστούγεννα, είναι ασύγκριτα καλύτερα ανεκτά ο,τι και να σου έχει συμβεί.

Αν ήμουν αλλόθρησκη, ένα προσπέκτους με φωτογραφίες όπου αγαπημένες οικογένειες τρώνε γαλοπούλες και στολίζουν δέντρα και φάτνες, φαντάζομαι θα με έπειθε πολύ πιο εύκολα να γίνω χριστιανή, από την εξιστόρηση της μαρτυρικής ζωής του Ιησού.

Το Πάσχα είναι περίπλοκο συναισθηματικά. Έχεις Μεγάλη Εβδομάδα, επιτάφιο, περιφορά, φαντάρους, ηλικιωμένες που ψιθυρίζουν σαν κάτι να έγινε, προαύλια εκκλησιών στολισμένα με μωβ πένθιμες κορδέλες, νηστεία κι από λάδι και ντροπή που δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Ντροπή Μεγάλη Εβδομάδα να παραγγέλνεις σουβλάκια. Η μυρωδιά της κατάνυξης είναι το ανθισμένο Κολωνάκι.

Φτάνει βράδυ της Ανάστασης και πρέπει γρήγορα να προσαρμοστείς. Κερί που λιώνει, σου καίει το χέρι αλλά είναι έθιμο. Πάλι ηλικιωμένες ψιθυρίζουν σιγά, μάλλον πως πρέπει να αντέξεις τη συνέχεια. Κόκκινα αυγά με χαλκομανίες με Χριστούς που μιλάνε στα αρνάκια, σούπες όπου κολυμπάνε εντόσθια. Αρνιά του Πάσχα που κοιτάζουν στα μάτια και σου βγάζουν τη γλώσσα, γείτονες, συζητήσεις για αντεράκια και Κολωνάκι που μυρίζει το ίδιο.

Τρέμω τα περισσευούμενα βεγγαλικά που πετάνε τα παιδιά της γειτονιάς και με τρομάζουν όταν βγάζω το σκύλο μου βόλτα.

Τι σχέση έχουν αυτές οι επικίνδυνες στρακαστρούκες με τα μεγαλόπρεπα πυροτεχνήματα της Πρωτοχρονιάς; Κάτι ομως παθαίνουν οι άνθρωποι και γίνονται άφοβοι πασχαλιάτικα.

«Θα σας βάλω λίγη κρεμούλα», επέμεινε το κορίτσι του κομμωτηρίου. «Να πάρουν ζωή τα μαλλάκια σας γιατί τα είδα κάπως βαριά…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News