Περπατώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα στην οδό Φιλίππου, στη Θεσσαλονίκη. Ακούω το κελάιδισμα από ένα κλουβί σε κάποιο θεοσκότεινο μπαλκόνι. Τείνω ευήκοον ους μπας και το ξαναπιάσω, αλλά το αναθεματισμένο σιωπά· σχεδόν νομίζω ότι επρόκειτο περί  ακουστικής παραίσθησης, μια παράταιρη νότα μέσα στη γλυκιά, υγρή και πολυθόρυβη νύχτα στο κέντρο της πόλης.

Το πρωί, με το που ανοίγω την μπαλκονόπορτα του Airbnb (με τα διπλά τζάμια), ακούω στη διαπασών πανομοιότυπο το αθηναϊκό ηχητικό background από το οποίο ήθελα τόσο απεγνωσμένα –έστω για λίγες μέρες– να δραπετεύσω: κομπρεσέρ, κομμένες εξατμίσεις, κόρνες, συναγερμοί, φωνασκούντες θαμώνες σε (μονιμοποιημένα) τραπεζοκαθίσματα, άνθρωποι που βρίζουν at full blast (που λένε και χωριό μου) στο κινητό τους, α, και ένας λαχειοπώλης με τραπεζάκι που φωνάζει σαν από τα έγκατα της ψυχής του: «Ξαργυρώνωωωωω».

Δεν είναι τυχαίο ότι η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα βρίσκονται (κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) στη λίστα με τις πιο θορυβώδεις πόλεις της Ευρώπης (ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού τους εκτίθεται ημερησίως σε ήχους άνω των 75 dB).   

Το κακόηχο σάουντρακ της πόλης

Εδώ, θα μου πείτε, ανοίγει κοτζάμ ΑΒ Βασιλόπουλος στο Αγιον Ορος και εσύ ψάχνεις για ησυχία στο Λεκανοπέδιο; Σύμφωνοι, οφείλουμε να  συμφιλιωθούμε με το ότι το σάουντρακ της καθημερινότητάς μας απαρτίζουν δυσάρεστες συνηχήσεις. Αρχίζω μάλιστα και καταλαβαίνω τους εφήβους που κυκλοφορούν σε μόνιμη βάση με ακουστικά (ενίοτε και μέσα στο σπίτι).   

Αν, μάλιστα, μένεις στο κέντρο της πόλης και σε χαμηλό όροφο, δεν τη γλιτώνεις με τίποτα. Είναι ακριβώς όπως με τα social media. Δεν υπάρχει ούτε στιγμή ησυχίας. Το ιδιωτικό συγχωνεύεται με το δημόσιο, οι ζωτικός σου χώρος καταλαμβάνεται από το ποδοβολητό των άλλων, ο ατέρμονος θόρυβος απ’ έξω αντανακλά τον εκκωφαντικό συνωστισμό στρες, οργής, υπαρξιακής αγωνίας και πανικού μέσα στο κεφάλι σου.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Οι πολυκατοικίες βοούν νυχθημερόν από ό,τι μπορείς να βάλεις με τοn νου σου (όπως είχε γράψει ένας συνάδελφος στο facebook, «Κάθε γειτονιά, κάθε ακάλυπτος, μια Επίδαυρος»). Αγαπημένος μου ένας νεαρός γείτονας ο οποίος βγαίνει να κάνει όλα τα τηλέφωνά του στο μπαλκόνι. Ως επί το πλείστον εκ βαθέων συζητήσεις (εν ανατριχιαστική λεπτομερεία) για γκομενοδουλειές.

Προσωπικώς, υιοθετώ τρεις τρόπους αντιμετώπισης: 1) Φωνάζω «Ησυχία, παρακαλώ!» με φωνή άγρια και σπηλαιώδη. 2) Προσπαθώ να σκαρφιστώ διάφορα ηχητικά βασανιστήρια (μπρίκια κολλούσαν δηλαδή το ’89 οι Αμερικανοί που έβγαλαν τον δικτάτορα του Παναμά Μανουέλ  Νοριέγα από την κρυψώνα του παίζοντας «τέρμα» Van Halen, Kiss και Ρικ Ασλεϊ; 3) Παίρνω μπλοκ και χαρτί να σημειώσω ψήγματα της στιχομυθίας για επικείμενο ρεπορτάζ ή (που ξέρεις) θεατρικό έργο (καθότι ακούγεται πεντακάθαρα και ο συνομιλητής του).

Οσο για τις ώρες κοινής ησυχίας, θεωρούνται σήμερα παραξενιά κάποιου γεροξούρα που δεν ξέρει να ζει και να απολαμβάνει τη ζωή. Tα μπουκάλια από τα μπαρ εκσφενδονίζονται στον κάδο ανακύκλωσης εκείνη ακριβώς τη στιγμή που το βλέφαρό σου ετοιμάζεται να σφαλίσει, σκυλιά και παιδιά αμολιούνται το μεσημέρι στα μπαλκόνια (αν σε ενοχλούν έχεις μεγάλο πρόβλημα, «γιατί το παιδί θα κλάψει» και «γιατί το σκυλί θα γαβγίσει»), ανοίγει μπαρ στη γειτονιά και σε ζώνουν τα φίδια καθώς οικτίρεις τους ενοίκους της διπλανής πολυκατοικίας, και διερωτάσαι: «Αν την επόμενη φορά είναι η δική μου;».

Και τα κομπρεσέρ, αχ αυτά τα κομπρεσέρ. Με θυμάμαι τον χειμώνα να ικετεύω στη συνέλευση της πολυκατοικίας δύο ιδιοκτήτες που κάνουν ανακαίνιση να αποφύγουν τις «πολύ βαριές εργασίες» έστω για λίγες μέρες (γιατί «ξέρετε, η κόρη μου δίνει Πανελλήνιες…»). Σε μια πολυκατοικία απέναντι είχα ακούσει ότι ένας φοιτητής απειλούσε στη διάρκεια της εξεταστικής με μήνυση.

Φτάνεις στο ποταπό σημείο να  αναπολείς εκείνη την παγωμένη σιγαλιά της καραντίνας.

Εντάξει, δεν περιμένεις να ακούς τζιτζίκια και παφλασμούς κυμάτων, το παίρνεις απόφαση ότι οι πόλεις είναι από τη φτιαξιά τους πηγές κακοφωνίας. Ομως η κατάσταση έχει πλέον παραγίνει. Οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες (που κάνουν θόρυβο προεκλογικά και μετά τηρούν σιγήν ιχθύος) ας βάλουν στη μακρά λίστα με τα σοβαρά προβλήματα της πόλης την αβίωτη ζωή μας μέσα στον ατελείωτο θόρυβο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News