Η δήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου ότι ο Αλέξης Τσίπρας «θα κρύβεται στο λαγούμι του όσο (εκείνη) είναι εδώ», συνοδευόμενη από σχόλια για τα αγγλικά του πρώην Πρωθυπουργού, δημιούργησε αίσθηση την εβδομάδα που πέρασε. Κυρίως γιατί είναι μάλλον ασυνήθιστο μια πολιτικός που βρίσκεται σε άνοδο να ανεβάζει πάρα πολύ τους τόνους εναντίον ενός αντιπάλου της που τη δεδομένη στιγμή δεν είναι επίκαιρο αντικείμενο αντιπάθειας. Η αίσθηση γίνεται μικρότερη για όσους γνωρίζουν το ασταθές ταμπεραμέντο της πρώην Προέδρου της Βουλής, αλλά επίσης και το μίσος που τρέφει, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, για τον πρώην Πρωθυπουργό.

Βέβαια, η σχέση των δύο δεν ήταν πάντα τέτοια. Η παρουσία της Κωνσταντοπούλου στον ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε αρχικά προσωπική επιλογή του Τσίπρα. Οι κακεντρεχείς μάλιστα θα πουν ότι υπήρξε μια από τις πολλές παταγώδεις αποτυχίες του σε επιλογές, στις οποίες περιλαμβάνονται επίσης άνθρωποι που μετακόμισαν στην ΝΔ, όπως ο Γρηγόρης Ψαριανός και ο Πέτρος Τατσόπουλος, αλλά και ο Στέφανος Κασσελάκης, που ίσως αποδειχθεί ότι έβαλε την ιστορική ταφόπλακα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρώην Πρωθυπουργός γνωρίστηκε με την πρώην Πρόεδρο της Βουλής τη δεκαετία του 1990, υπό κάπως παράδοξες συνθήκες. Πρόεδρος του ΣΥΝ τότε, ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Και ο μεν Αλέξης ήταν επικεφαλής της φοιτητικής του νεολαίας, η δε κόρη του δεν ακολουθούσε τον πατέρα της και συμμετείχε σε μια άλλη βραχύβια φοιτητική παράταξη με το όνομα ΑΝΕΣΧΕΠ, η οποία είχε ήδη από τότε λανσάρει το σύνθημα «ούτε δεξιά ούτε αριστερά» και ανταγωνιζόταν την παράταξη του ΣΥΝ για μία έδρα στην αλήστου μνήμης ΕΦΕΕ. Ομως το πρόβλημα στην ένταξή της στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν καθόλου ότι δεν συμπορευόταν μαζί του στο πανεπιστήμιο. Αντίθετα, όταν το 2012 ο Τσίπρας την ανακοίνωσε ως υποψήφια βουλευτή στην Α’ Αθήνας, η σφοδρή αντίδραση ήρθε από το Τμήμα Γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ. Το οποίο δεν ήταν καθόλου πρόθυμο να της συγχωρέσει το γεγονός ότι όχι μόνο είχε υπερασπιστεί ως συνήγορος τον λεγόμενο «βιαστή με τις τυρόπιτες», αλλά είχε μετέλθει, όπως την κατηγορούσαν και μέσων ψυχολογικής εξουθένωσης των θυμάτων του, μέχρι εκείνα να παρατήσουν την υπόθεση. Τότε, ο Τσίπρας είχε στηρίξει την Ζωή. Στον επαγγελματικό της βίο θα μπορούσε να υπερασπίζεται όποιον ήθελε. Η ίδια η Κωνσταντοπούλου δεν τον έμπλεκε ακόμα με την πολιτική και η εποχή ήταν τέτοια που ο ΣΥΡΙΖΑ ενέτασσε άκριτα κόσμο στις τάξεις του. Η υποψηφιότητά της θα χαιρετιστεί και από τον πατέρα της, ο οποίος με τη δήλωση «Δίνουμε Ζωή στον ΣΥΡΙΖΑ» άνοιξε μια σειρά αυτοαναφορικών απολίτικων λογοπαιγνίων με το όνομα της κόρης του.

Η πρώτη σύγκρουση μεταξύ τους, εμφανίζεται με την εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015. Η Κωνσταντοπούλου επιθυμεί σφόδρα να γίνει υπουργός Δικαιοσύνη και θεωρεί ότι το δικαιούται αυτονόητα. Φυσικά, συνδυάζει την επιθυμία της με ένα σχέδιο χειραγώγησης και εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης, προκειμένου να βγει μπροστά στο ζήτημα της ανακήρυξης του χρέους της χώρας ως επονείδιστου και παράνομου, κάτι που αποτελεί την έμμονη ιδέα της. Το ενδεχόμενο προκαλεί τρόμο στα μετριοπαθή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που προειδοποιούν τον Τσίπρα ότι αποτελεί πολιτική αυτοκτονία να ξεκινήσει την κυβερνητική του θητεία με μια οιονεί απόπειρα πραξικοπήματος στη Δικαιοσύνη. Η φράση «δικαστικός δρόμος για τον σοσιαλισμό», που συνοδεύει ειρωνικά την Κωνσταντοπούλου ως σήμερα, επινοήθηκε τότε.

Ο Τσίπρας καταλήγει να συμμεριστεί την άποψη των συνεργατών του και ορίζει ως υπουργό Δικαιοσύνης τον πανεπιστημιακό Νίκο Παρασκευόπουλο, υποστηρικτή ενός πολύ πιο ήπιου και διακριτικού συστήματος απονομής δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα, επιχειρεί να μην ανοίξει μέτωπο με την Κωνσταντοπούλου, ανακοινώνοντάς την ως επιλογή του για την προεδρία της Βουλής. Η απόφαση αυτή είναι ίσως από τις χαρακτηριστικότερες του τρόπου με τον οποίον ο πρώην πρωθυπουργός προσπαθούσε πάντα να κρατάει ισορροπίες με λάθος τρόπο, καταλήγοντας να τους δυσαρεστεί όλους. Ουδέποτε στο παρελθόν η θέση αυτή είχε δοθεί ξανά σε τόσο άπειρο κοινοβουλευτικό. Η Βουλή απέκτησε πρόεδρο που είχε θητεία μόλις δυόμιση χρόνων σε αυτήν και μια διασταλτική ιδέα για την λειτουργία των θεσμών. Το αποτέλεσμα; Η Κωνσταντοπούλου δεν ξεπέρασε το θυμό της για το γεγονός ότι δεν της δόθηκε το υπουργείο Δικαιοσύνης, η Βουλή στην πιο τεταμένη ίσως περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της βρέθηκε με μία απολύτως δυσλειτουργική πρόεδρο, και το «πραξικόπημα» που αποφεύχθηκε στη Δικαιοσύνη, ο Τσίπρας το βρήκε μπροστά του στο Κοινοβούλιο.

Τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Τσακαλώτος έφερε στη Βουλή την τρίτη μνημονιακή σύμβαση, σοκάροντας στην πραγματικότητα όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η Κωνταντοπούλου έστησε ένα πρωτοφανές σόου στη Βουλή, ξεχειλώνοντας κάθε έννοια τήρησης του κανονισμού, παίρνοντας τον λόγο όποτε της ερχόταν και συνεχίζοντας τη διαδικασία ολονύκτια, με αποτέλεσμα διάφορα κωμικοτραγικά ενσταντανέ βουλευτών που κοιμούνταν στα έδρανα, λόγω της απερίγραπτα χρονοβόρας διαδικασίας. Η μνημονιακή σύμβαση καταψηφίστηκε από 43 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κανείς δεν θυμάται σήμερα την σχετική πολιτική συζήτηση. Σε όλους έχει μείνει η γκροτέσκα διαδικασία στην οποία μανιωδώς επέμενε η Πρόεδρος της Βουλής.

Οι ημέρες εκείνες σηματοδοτούν το οριστικό ξέσπασμα μίσους ανάμεσα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θεώρησε ότι η Πρόεδρος της Βουλής ξεπέρασε τα όρια και στο εξής δεν της αναγνώρισε ποτέ ξανά κάποιο θεσμικό κύρος. Στην πραγματικότητα, λένε αρκετοί παροικούντες την αριστερή Ιερουσαλήμ, ο Τσίπρας της χρωστά «χάρη» για εκείνες τις ημέρες. Αν η Πρόεδρος της Βουλής δεν είχε γελοιοποιήσει με τέτοιον τρόπο την εξ αριστερών αντίδραση στο 3ο Μνημόνιο, είναι αμφίβολο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε περίπατο στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και αν οι επιδόσεις των διασπάσεών του θα ήταν τόσο φτωχές.

Η Κωνσταντοπούλου δεν μπόρεσε ποτέ να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ο Τσίπρας της την έφερε – όπως θεωρούσε. Στο εξής η πολιτική πορεία της σημαδεύεται από την εμμονή εναντίον του. Το 2017 γίνεται η μοναδική προερχόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχει στα συλλαλητήρια ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών. Αργότερα, για μήνες, απαιτεί στο twitter από τον τότε Πρωθυπουργό να προσέλθει σε προσωπικό ντιμπέιτ μαζί της. Το 2019, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις εκλογές με σύνθημα «Η ώρα των πολλών», η Κωνσταντοπούλου δεν μπαίνει στον κόπο να βγάλει κάποιο δικό της: κατεβαίνει με σύνθημα «Η ώρα των λίγων». Και την περασμένη εβδομάδα, προσφεύγει στη δήλωση περί «λαγουμιών», η οποία ψυχολογικά δεν ταιριάζει σε πολιτικό που βρίσκεται σε άνοδο και εισπράττει υποστήριξη από αρκετές πλευρές του πολιτικού συστήματος.

Ο Τσίπρας δεν έχει απαντήσει ποτέ δημόσια στην Κωνσταντοπούλου, επιχειρώντας εύλογα να δημιουργήσει ένα προφίλ θεσμικού πρώην Πρωθυπουργού που δεν στήνει καβγάδες με περαστικούς.

Η ίδια η Κωνσταντοπούλου πάλι, πέραν του Τσίπρα, δείχνει αδύναμη να διαχειριστεί την αντιπάθειά της για ανθρώπους που είναι πιο χαρισματικοί από την ίδια. Η σχέση της ήταν πάντοτε κακή με τον Μανόλη Γλέζο -με τον οποίον έφτασε να τσακωθεί δημόσια στο μπαλκόνι της προεκλογικής συγκέντρωσης του Σεπτεμβρίου του 2015-, ενώ είναι γνωστό ότι ουδέποτε συγχώρεσε στον Γιάνη Βαρουφάκη ότι την υποσκέλισε σε χειροκροτήματα σε μια συνύπαρξή τους σε εκδήλωση την Ισπανία.

Σήμερα το πολιτικό κλίμα είναι εξαιρετικά ευνοϊκό για την ίδια. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο χαρακτήρας της καθιστά βέβαιο ότι θα υποπέσει σε λάθη στο άμεσο μέλλον. Όσο για τον  Τσίπρα, προσπαθεί να ξαναφτιάξει το προφίλ του, για την ώρα με ελάχιστα θεαματικά αποτελέσματα. Καθώς θα συνεχίζει τις προσπάθειές του, στη μία ή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα έχει την ευκαιρία να σκεφτεί ότι όποιος βουτάει στη θάλασσα με την Κωνσταντοπούλου, τη βρίσκει στο αλάτι. Αν τελικά βρει μια δεύτερη ευκαιρία, η γνώση αυτή θα του φανεί χρήσιμη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News