Θυμήθηκα αυτές τις μέρες τα συνταρακτικά λόγια της Ελένης Γλύκατζη- Αρβελέρ σε μια παλιά της τηλεοπτική συνέντευξη: «Το πιο δύσκολο πράγμα δεν είναι να πεις τι θα κάνεις στη ζωή σου, είναι να πεις τι θα κάνεις κάθε μέρα. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι η καθημερινότητα».

Αυτή η καθημερινότητα είναι που γίνεται για τρίτη συνεχή χρονιά ο μεγάλος  αντίπαλος. Ξυπνάς το πρωί  και θέλεις να παραμείνεις κουρνιασμένος, εκεί, μέσα  στο λυσίπονο κρεβάτι σου, μακριά από τις πληγές και τα δεινά του κόσμου, μακριά από τον αγώνα που πρέπει εκ νέου να καταβάλεις για να βγει η μέρα.

 Θέλεις να γυρίσεις πλευρό και να αντικρύσεις τη ζωή  παραιτημένος και ρίψασπις. Οχι, βρε, αδελφέ δεν αντέχεται ένας τρίτος στη σειρά κολασμένος χειμώνας–ο πιο δύσκολος, λέει,  από το 1942!–, απλά, δεν αντέχεται. 

Η ζωή με το δελτίο

Και όμως σηκώνεσαι πάνω και παλεύεις. Αρχές Οκτωβρίου και κάμποσοι μηχανισμοί άμυνας έχουν ήδη  αρχίσει να επιστρατεύονται για να αντιμετωπιστεί η  «χουβεροποίηση» της καθημερινής ζωής (εκ του «hooverisation», όπως βαπτίστηκε η «φτωχοποίηση» στα δύσκολα χρόνια του αμερικανού προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ). 

Αν εξαιρέσει κανείς το παλιρροϊκό κύμα απάθειας, άρνησης,  κυνισμού και μαύρης- πίσσα απαισιοδοξίας, οι περισσότεροι  ήδη σηκώνουν τα μανίκια και λαμβάνουν μέτρα για να αντιμετωπίσουν την πολυκρίση του φετινού χειμώνα.

 Είναι π.χ. πολλοί εκεί έξω που αρχίζουν να υιοθετούν τα άλλοτε κατακριτέα και μπανάλ μαθήματα οικιακής οικονομίας: λίστες για τα ψώνια, σύγκριση τιμών, μαγείρεμα στη χύτρα ταχύτητας και μαλλιοτράβηγμα με τους λοιπούς ενοίκους της πολυκατοικίας για το φυσικό αέριο.

Αλλά και ισοθερμικό τσαντάκι με φαγητό από το σπίτι για το γραφείο, ουρλιαχτά στους εφήβους για τον ανοιχτό θερμοσίφωνα, χουχούλιασμα στο κρεβάτι (το προαναγγελθέν «δελτίο στο ρεύμα» ίσως να είναι το αντίδοτο στην δημογραφική κατάρρευση της χώρας που με τις σημερινές προβλέψεις μέχρι  το 2100 θα έχει  8,1 εκατομμύρια κατοίκους).

Υπάρχει ακόμα  φέτος μια εξοικείωση με τους «παλιούς» εφιάλτες (βλ. πανδημία). Κάτι σαν σιωπηρή αποδοχή, αναισθησία, ανοσία στις κακουχίες, παχυδερμία. Aυτό που πέρυσι σου προκαλούσε κρίσεις πανικού, φέτος φέρνει μόνο ένα ελαφρύ ανασήκωμα των ώμων.

Προχθές π.χ. συνέλαβα τον εαυτό μου να μαγειρεύει κοτόσουπα (με 32 βαθμούς Κελσίου και ένα σμήνος από κουνούπια να με καταδιώκει ). H κοτόσουπα ήταν για τον γιό μου που ήταν συναχωμένος, «όπως όλα τα παιδιά μέσα στην τάξη».  

Διαπιστώνω ότι υπομένω στωικά φέτος όχι μόνο μια νέα ενδεχόμενη νέα έξαρση της Covid -19 αλλά και την άρτι αφιχθείσα επιδρομή των ιώσεων (εξαιτίας της  «ανοσολογικής αδράνειας» των περασμένων ετών), 

 Ζήτω ο χειμώνας του ΄22 γιατί  βάζει τέρμα και στο στίγμα  της οικονομικής δυσχέρειας. Ποτέ κανείς δεν μιλούσε τόσο απενοχοποιημένα για την άθλια οικονομική του κατάσταση. Αλλωστε όλοι (σχεδόν) θα βράζουμε σε λίγο στο ίδιο (σχεδόν) καζάνι.. «Είμαι φτωχή…! Και θα το απολαύσω» μου εξομολογείται μια φίλη, η οποία  επιδίδεται  μανιωδώς σε ρεπορτάζ αγοράς για θερμοπομπούς.

Οι ζωές των άλλων

Πολλοί πάντως ήδη έχουν επιλέξει τη (μερική) αποστασιοποίηση και τη φυγή. Ας ελπίσουμε μόνο φέτος να μη δούμε χριστουγεννιάτικα δέντρα από τον Οκτώβριο. Να’ ναι καλά το ετεροχρονισμένο  Εurobasket 2022 και εντός ολίγου το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στο Κατάρ (είμαστε τόσο τυχεροί που μετά την ετεροχρονισμένη Ολυμπιάδα, θα δούμε και το πρώτο χειμερινό Μουντιάλ στην Ιστορία!).

Προσωπικώς, δεν έχω ξαναδεί– ήδη από τα μέσα Σεπτεμβρίου –τέτοια εμμονική προσκόλληση  στις εγχώριες σειρές μυθοπλασίας. Συναντάς κόσμο στον δρόμο και κανείς δεν θέλει να σου πει τα νέα του ή να ρωτήσει τα δικά σου. 

Σου μιλάνε, ωστόσο, με αγωνία για τις συμφορές στη φαμίλια των Σταματάκηδων. Σε ρωτούν επίσης, με νόημα– σα να διακυβεύονται πολλά– ποιος τελικά σκότωσε τη Μυρτώ Ροδίτη ή επιδίδονται σε «ψαγμένους» μονολόγους για το κατά πόσο είναι θεμιτό να βάζεις τον Αττίκ δίπλα στον Αντύπα.    

Αυτός «ο χειμώνας της δυσαρέσκειας» που επελαύνει (δεν τον αποκαλώ εγώ έτσι αλλά ο Εconomist) θα περάσει με άφθονο ντιμπέιτ και για τα τεκταινόμενα στις συνδρομητικές πλατφόρμες π.χ. για το αν το «Blonde» (η κινηματογραφική βιογραφία της Μέριλιν από το Netflix) προσβάλλει ζώντες και νεκρούς και  αν όντως δεν αντέχεται για πάνω από  20 λεπτά. 

Θα γίνουν ακόμα συζητήσεις επί συζητήσεων για το κατά πόσο το να βλέπεις μια σειρά με ήρωα έναν αληθινό κατά συρροή δολοφόνο και κανίβαλο είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος  να ξεχάσεις τις σκιές και τα τύμπανα που σε κρατούν ξάγρυπνο πολλά βράδια τώρα  (Νο1 αυτές τις μέρες στην Ελλάδα το «Dahmer-Tέρας: H ιστορία του Τζέφρι Ντάμερ»)

 Χαρούμενος στην ύφεση 

Και τι θα γίνει δηλαδή  με τους πολλούς που έχουν αρχίσει να «πέφτουν»;  Πόσα χτυπήματα μπορεί να δεχτεί αυτή η πολύπαθη ψυχική υγεία;  «Μια οικονομική ύφεση δεν είναι απαραίτητο να προκαλέσει και μια συναισθηματική» υποστηρίζει ο Αρθουρ Σ. Μπρουκς σε άρθρο του στο Αtlantic με τον ενοχλητικό τίτλο «How to be happy in a recession» («Πώς να είσαι χαρούμενος σε μια ύφεση»).

 «Η δυστυχία που συνοδεύει μια ύφεση είναι υπαρκτή και δεν είναι παράλογο να τη νιώσεις» λέει ο Μπρουκς  που τυγχάνει και οικονομολόγος. «Το ένστικτό σου ενδεχομένως να σου λέει ότι ο τρόπος να καταπολεμήσεις αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα είναι να εστιάσεις στο πρόβλημα […]». Ομως όχι, πρέπει να κάνεις το ακριβώς αντίθετο, «να βρεις τον τρόπο να δίνεις λιγότερη προσοχή από ό,τι σου λέει ο εγκέφαλός σου» .  

Για να γίνει αυτό ο Μπρουκς, προτείνει, μεταξύ άλλων,  τη  μείωση της κατανάλωσης ειδήσεων «στα 45 λεπτά ή λιγότερο, μια φορά την ημέρα». Το  ειδησεογραφικό bingeing δεν σου προσφέρει  παρά  ένα απατηλό αίσθημα ελέγχου και οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες (π.χ για τον πληθωρισμό ή τις τελευταίες προσαρτήσεις του Πούτιν) απλά στέλνουν τα επίπεδα του στρες σου  στη στρατόσφαιρα. 

Οποιο μηχανισμό άμυνας και να επινοήσουμε οι σκιές και τα τύμπανα δεν θα σταματήσουν σύντομα. Ας επιστρατεύσουμε κουράγιο, πρακτικότητα, δύναμη, επινοητικότητα, αλληλεγγύη, χιούμορ και αισιοδοξία για να την παλέψουμε την κάθε μέρα. Ο δύσκολος χειμώνας του 2022  επελαύνει, ας τον απολαύσουμε. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News