Οι Ελληνες είναι ο πιο στρεσαρισμένος λαός στην Ευρώπη, σύμφωνα με έρευνα που εκπονήθηκε πρόσφατα από την πολυεθνική CBDoile με χρήση στοιχείων της Eurostat και άλλων οργανισμών. Βρέθηκε ότι έχουμε επιπολασμό κατάθλιψης 6,52%, δηλαδή το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη, ενώ το 57% των ερωτηθέντων ανέφεραν ότι έχουν συχνό άγχος, που είναι το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Αλίμονο, την Ευρώπη δεν θα κερδίζαμε στο άγχος; Εδώ από το 2012 κερδίζουμε τον τίτλο του πιο στρεσαρισμένου λαού στον πλανήτη. Τα στοιχεία προκύπτουν από έρευνα της Global Emotions Report, η οποία δημοσιεύεται κάθε χρόνο από το 2006 και είχε διεξαχθεί σε 140 χώρες με τη συμμετοχή 151.000 πολιτών.

Θα μπορούσαμε να το πλασάρουμε σαν εμπειρία σε ταξιδιώτες που αναζητούν την περιπέτεια. Να εκμεταλλευθούμε την πρωτιά μας κάνοντάς την τουριστικό πακέτο: «Ζήσε σαν ντόπιος για πέντε μέρες». Μια all inclusive προσομοίωση για γερά νεύρα, απολαυστικά αγχωτική, που θα φέρνει στα όριά του όποιον τη δοκιμάζει. Αντί να πάει στον Αμαζόνιο και να προσπαθεί να επιβιώσει στη ζούγκλα της φύσης, να έρθει στην Ελλάδα και να προσπαθεί να επιβιώσει στη ζούγκλα του στρες.

Να διασχίσει το πρωί και σε ώρα αιχμής τη λεωφόρο Κηφισού χωρίς να αυτοπυρποληθεί στο τιμόνι, να βρει λύση μετακίνησης όταν απεργούν όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ταξί δεν υπάρχει ούτε για δείγμα και δεν έχει και αμάξι, να καταφέρει να θρέψει μια οικογένεια με τον μέσο μισθό και με την ακρίβεια να έχει ξεφύγει από κάθε λογική, να μετράει τα χιλιόμετρα γιατί δεν μπορεί να δώσει περισσότερα για βενζίνη από ένα στάνταρ ποσό κάθε μήνα, να προσπαθεί να βγάλει άκρη με τη γραφειοκρατία σε έναν δημόσιο οργανισμό, να επιστρέφει στο πατρικό του στα 40 του γιατί δεν βγαίνει, να χωράει δύο και τρεις δουλειές στο 24ωρό του για να βγει, να μένει ψύχραιμος όταν ανοίγει τον λογαριασμό της ΔΕΗ, να βρει λύση για το παιδί του όταν ο δημόσιος βρεφονηπιακός σταθμός δεν θα το κάνει δεκτό γιατί «γέμισε», να προσπαθήσει να μετακινηθεί ως άτομο ΑΜΕΑ στην πόλη, όπου οι μισές ράμπες έχουν γίνει αυθαίρετα θέσεις πάρκινγκ κ.ο.κ.

Η λίστα προκλήσεων ατελείωτη, το ίδιο και οι συνδυασμοί. Οι πιο περιπετειώδεις μπορούν να επιλέγουν υψηλότερες πίστες στρεσαρίσματος εμπνευσμένες από την ελληνική πραγματικότητα και να ζούν στο έπακρο την πίεσή της στο νευρικό και ψυχικό τους σύστημα. Ολα αυτά, βέβαια, θα γίνονται με τον ήλιο από πάνω να λάμπει και να λούζει το στρες με φως. Μια ενδιαφέρουσα αντίθεση, η οποία δίνει στην εμπειρία και μια σουρεαλιστική χροιά.

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ο ήλιος είναι ο σωτήρας μας σε αυτή τη χώρα. Αν ζούσαμε κάτω από έναν μόνιμα συννεφιασμένο ουρανό, όπως οι Αγγλοι, με τις πρωτιές σε άγχος που σημειώνουμε θα είχαμε αποδεκατιστεί. Ο ήλιος μοιράζει αναλγητικά στις υπάρξεις μας, που πάνε κι έρχονται από κάτω του ταλαίπωρες, σαν μαριονέτες που κουνιούνται νευρικά από ένα χέρι που θέλει μονίμως να τις παιδεύει.

Μπορεί όλα να σου πάνε στραβά και το στρες να σε έχει γονατίσει, αλλά βλέπεις την ηλιόλουστη μέρα έξω από το παράθυρο και λες, ας βγω μια βόλτα στο πάρκο, ας πάω στην πλατεία να πιώ έναν καφέ. Και εκεί, κάτω από τον ήλιο που καίει, μουδιάζει για λίγο η σκέψη σου. Μπορεί την επόμενη στιγμή να σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι γιατί το αφεντικό δεν σου έβαλε τον μισθό ούτε σήμερα και ο ειδικός δεν έρχεται για το ίντερνετ, αλλά τουλάχιστον έχεις πάρει λίγη δύναμη να το αντέξεις.

Υ.Γ. Με έναν ήλιο, βέβαια, δεν έρχεται η άνοιξη. Και μια χώρα δεν πάει μπροστά με πολίτες έτοιμους να σπάσουν από το στρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News