Τόσα που λένε, τόσα που γράφονται. Για πολλά, ναι, «έτσι είναι» συμφωνώ, μέχρι και που επαυξάνω. Μα, για άλλα τόσα νοιώθω και λίγο αμήχανη, λες και ζούσα μόνη μου στη χώρα και κατέγραψα αλλιώς. Λες και πρέπει να αποκόψω τη συνέχεια, λες και η ιστορία δεν είναι μια ροή που το προηγούμενο καθοδηγεί στο επόμενο. Τα αφήνω λοιπόν στα δικά τους χέρια. Τέτοιες ώρες δικαιούται ο καθένας να πει και να κλάψει τα δικά του. Το πένθος είναι ιερή υπόθεση.

Και η Ιστορία; Βίαια συνοπτική, όμως, η μικροϊστορία αδιανόητα ξεμπροστιαστική αλήθειας. Με μαγεύει να μελετάω, για παράδειγμα, την προσωπική ζωή, την επιλογή συντρόφου, τα παιδιά, την αισθητική. Αυτά μου δίνουν πιο φερέγγυα στοιχεία.

Είναι περίεργο το μυαλό μου. Να! Με το που άκουσα τον θάνατό του, αυτόματα, τον σκέφτηκα ως ζευγάρι. Ο Κώστας και η Δάφνη Σημίτη: 62 χρόνια μαζί. «Είχαν πάει στο εξοχικό τους στους Αγίους Θεοδώρους»….Λες και δεν πέρασε μια μέρα. Λες και όλα γύρω αλλάξανε, ένα σύμπαν ολόκληρο ήρθε τούμπα, μα αυτοί οι δυο έμειναν απαράλαχτοι.

Πώς ζεις χώρια όταν έχεις ζήσει 62 χρόνια μαζί; Ξέρετε τι θα εξήρα στον Κώστα Σημίτη, πέραν της πολιτικής του διαδρομής και του πολιτικού στίγματος που άφησε; Ο πολιτικός που δεν μας είχε ανάγκη. Αυτό τού «το δίνω» πιο πολύ απ΄όλα! Δεν υπήρξε φλερτ με τον λαό. Δεν καιγόταν για αλληλεπίδραση. Πώς να το πω; Ο Έλληνας το ‘χει με την καψούρα. Ερωτεύεται πολιτικούς. Ο Σημίτης (όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά δεν είναι ώρα να σας μπερδέψω) δεν μας ήταν «έρωτας», μας ήταν προξενιό. 

Υπάρχει μια ιστορία που αγαπώ πολύ. Όμως, πρώτα απ΄όλα, θα σας δώσω την ατμόσφαιρα. Το χρήμα έβραζε! Ο Τσοχατζόπουλος πιθανώς θα αγόραζε το εκατοστό του ακίνητο, ο Γιάννος με την λαμπρή οδοντοστοιχία καμάρωνε, στα σπίτια των περισσότερων ξηλώνονταν οι μπανιέρες και έμπαιναν τζακούζι, ξενοδοχεία ΧΧΧΧΧ γέμιζαν την επικράτεια, τα τζιπ Cherokee μποτιλιάρονταν, νέες γεύσεις, όπως η ουρά κροκοδείλου, έμπαιναν στην διατροφή, τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα από τράπεζες που πρόσφεραν δάνεια, διακοποδάνεια κλπ, ο καθένας διέθετε από δέκα πιστωτικές κάρτες, αεροπορική γραμμή Αθήνα-Σεϊχέλλες είχε εγκαινιαστεί ενώ τραγουδούσαμε «Πάμε για τρέλες στις Σεϊχέλλες», πούρα κάπνιζαν ανθρώπους και και και… Μην συνεχίσω.

Με δυο λέξεις, άνθρωποι και εταιρείες (και φαντάσματα εταιρείες) απλώνονταν περισσότερο από την τσέπη τους και την περπατησιά τους. Και ενώ… Ενώ… Ενώ… Ο Κώστας Σημίτης, ο Πρωθυπουργός, έκανε μήνυση σε αφερέγγυο νοικάρη του και πήγε στο δικαστήριο. Μιλάμε για μια σταλιά, υπόγειο κατάστημα, επί της οδού Αναγνωστοπούλου, δίπλα στο σπίτι που έζησαν μια ζωή. Ενήργησε σαν νοικοκύρης άνθρωπος, απέναντι σε κάποιον που δεν σεβόταν το περιουσιακό του στοιχείο, που αντιστοίχως του ήταν αναγκαίο στον οικογενειακό του προϋπολογισμό.

Επίσης, πάλι ως μέρος «μικροϊστορίας», θυμάμαι την κόρη τους να γεννάει στο «Ελενα», το δημόσιο νοσοκομείο, σχεδόν εν κρυπτώ. Θυμάμαι το ζεύγος Σημίτη, σαν αυτόνομο, αυτοδύναμο πλανήτη. Ένα σπίτι στην Αναγνωστοπούλου, ένα μαγαζί υπόγειο ως μήλο έριδος, το εξοχικό στους Αγίους Θεοδώρους. Το σινεμά τους μαζί, το θέατρό τους μαζί, τις πολύ συγκεκριμένες παρέες τους μαζί. Όλα συγκεκριμένα, μετρημένα, κοστολογημένα. Και αυτοί δίπλα δίπλα. Ίδιοι, σκανδαλωδώς ίδιοι στα χρόνια.

Κάπως, όπως οι καθηγητές μας. Ναι, Τον Κώστα Σημίτη θα τον έχω μέσα μου ως τον πολιτικό άνδρα που δεν μας είχε ανάγκη, δεν καθρεφτιζόταν στα μάτια μας φιλήδονα, δεν μας χόρεψε ζεϊμπεκιές… Και, ωστόσο, προσπάθησε φιλότιμα και κατόρθωσε ό,τι κατόρθωσε ακόμα, και με το ίδιο του το κόμμα αντιμέτωπο. Εντέλει μας έδωσε πολλά περισσότερα από έρωτες που μας πυροδότησαν «Μαζί θα κυβερνήσουμε»… Και, γαμώτο, κυβερνήσαμε. Πώς μετά να μας φρενάρεις «με τη μια» αφού και «μαζί κυβερνήσαμε»; Μια ροή η Ιστορία. Στη συνέχειά της, εννοείται, ξεπέσαμε και πάλι σε κάτι έρωτες…. Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος…. Μέχρι που τα τελευταία χρόνια ζούμε και πάλι με ένα «προξενιό». Πάντα όμως λιγουρευόμενοι έναν έρωτα… Για να μας ξαποστείλει; Ο καιρός θα δείξει. Δεν ξέρω, αναγνώστες μου, αν έγινα αρκούντως αντιληπτή. 

Υ.Γ Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην Δάφνη Σημίτη, την σύντροφο ζωής.                

ΥΓ2. Τιμώ τον Κώστα Σημίτη ότι έζησε περίκλειστα διάφανα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News