Εκανε την Τετάρτη στα social media μια ανάρτηση σοκαριστική (ΠΙΟ ΚΑΤΩ) ο φωτογράφος Γιώργος Κονταρίνης: απεικονίζει γλυπτό του δανού καλλιτέχνη Jens Galschiot («Piggyback Justitia»), με τη Δικαιοσύνη παχύσαρκη, αδρανή, παρασιτική, στην πλάτη ταλαίπωρου πολίτη… Ίσως το πιο κατάλληλο σχόλιο για να πλαισιώσει την οργή, την αγανάκτηση που ένοιωσαν πολλοί, όταν άκουσαν τα νέα από τη δίκη της υπόθεσης της 12χρονης στον Κολωνό: η εισαγγελέας της έδρας είχε προτείνει την απαλλαγή του Ηλία Μίχου, πρωταγωνιστή της υπόθεσης, από δυο βαρύτατες κατηγορίες, αυτές του βιασμού και της μαστροπείας (ζήτησε την ενοχή του για άλλα αδικήματα), ενώ παράλληλα έκρινε ότι η μητέρα του παιδιού πρέπει να καταδικαστεί για τα αδικήματα της διακεκριμένης περίπτωσης πορνογραφίας και της διακεκριμένης περίπτωσης μαστροπείας.

Σοκ! Ο Μίχος δεν ήταν που είχε κατεβεί στο υπόγειο του καταστήματός του, στη γειτονιά της ανήλικης, ενόσω το παιδί εργαζόταν στο πλευρό του, και «με την απειλητική επίδειξη σε αυτήν όπλων (πιστολιού και μαχαιριών) που κατείχε» κατάφερε να την εξαναγκάσει σε γενετήσιες πράξεις; Ο Μίχος δεν ήταν που με συνεχείς απειλές ανάγκαζε τη μικρή να του στέλνει μηνύματα και φωτογραφίες πορνογραφικού περιεχομένου και εκείνη υπέκυπτε «τελούσα σε καθεστώς φόβου και ανησυχίας»; Η εισαγγελική πρόταση τα λέει όλα αυτά, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας όσων αγαπούν τα λαϊκά δικαστήρια. Ναι, ο Μίχος ήταν που «δεν περιορίστηκε μόνο στη βίαιη ικανοποίηση των ατομικών του σεξουαλικών ορέξεων με θύμα τη 12χρονη […], απεργάστηκε σχέδιο εκμετάλλευσής της προς ίδιον οικονομικό του όφελος με την εξώθησή της στην πορνεία και την άντληση εσόδων από την παροχή των ερωτικών της υπηρεσιών προς τρίτους έναντι αμοιβής».

Φαντάζει εξωφρενικό το πώς κατόρθωσε η εισαγγελική λειτουργός να αποκλίνει τόσο θεαματικά από το κατηγορητήριο. Είχε στρωμένο δρόμο, με μια δυνατή εισαγγελική πρόταση (σσ: με την υπογραφή του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Γιώργου Νούλη), με ένα βούλευμα που σόκαρε το πανελλήνιο, καθώς τρόπον τινά έβαζε σφραγίδα στα όσα «παίχτηκαν» στα δελτία ειδήσεων και τα πρωϊνά μαγκαζίνο, επιβεβαιώνοντας ότι δεν ήταν δημοσιογραφικά τερτίπια και κιτρινισμοί, αλλά στοιχεία που προέκυψαν από την ανακριτική διαδικασία, δεδομένα που μπορούν και δένουν μια δικογραφία. Η ψυχή μιας 12χρονης ύπαρξης, μαθήτριας του Δημοτικού, είχε κυλιστεί σε ΙΧ και βρώμικα σεντόνια κυρίων με περίεργες ορέξεις, ακόμη και σε οίκους ανοχής.

Η εισαγγελική πρόταση φαίνεται να παραβιάζει ακόμη και κανόνες κοινής λογικής. Εμπιστεύεται η δικαστική λειτουργός την ανήλικη όταν καταθέτει για τους άνδρες που την προσέγγιζαν ως πελάτες (σσ: έχει ζητήσει την ενοχή τους) και δεν την εμπιστεύεται όταν καταθέτει για τον βασικό κατηγορούμενο; Ποιό σκεπτικό συνοδεύει άραγε την εισαγγελική αγόρευση; Ποιο μεθοδολογικό λάθος, ποιά εσφαλμένη αντίληψη, μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια πρόταση; Δεν άντεξε το κατηγορητήριο τη βάσανο της ακροαματικής διαδικασίας; Ή μήπως η εισαγγελέας δεν άντεξε το βάρος της ορθής κρίσης, κρίσης αληθινά ανθρώπινης, που στέκεται άτεγκτα ενώπιον του θύτη; Περίεργο, γιατί η συγκεκριμένη γυναίκα έχει θητεύσει ως εισαγγελέας ανηλίκων, ρόλος που προϋποθέτει αν μη τι άλλο αποθέματα ευαισθησίας απέναντι σε παιδικά βάσανα. Παράδοξο, γιατί έχει αποδείξει κατά το παρελθόν ότι μπορεί να σταθεί «απέναντι», αφαιρώντας την επιμέλεια από την Πόλα Ρούπα και τον Νίκο Μαζιώτη, μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, του 6χρονου γιου τους.

Δυστυχώς, η δίκη διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών. Ουδείς, αυτή τη στιγμή, μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητες. Το μόνο παρήγορο είναι ότι το δικαστήριο δεν έχει βάλει τελεία. Εκείνο θα αποφασίσει και καμιά εισαγγελέας. Στη σύνθεσή του έχει άλλωστε και ενόρκους, ανθρώπους σαν και μας, με βαθύτερη και πιο ουσιαστική γνώση από μας για το τι έχει διαδραματιστεί σε κείνη τη δικαστική αίθουσα. Και για το ποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Μεγάλη ιστορία. Ο Φρανσίσκο Γκόγια έχει αποτυπώσει με εφιαλτικό τρόπο το αντίθετο: «τον ύπνο της λογικής που γεννάει τέρατα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News