«Μωρό μου τι γίνεται, τι συμβαίνει;» «Ολα τέλειωσαν μεταξύ μας!» «Ολα τέλειωσαν μεταξύ μας; Θεέ μου! Και τι θα κάνουμε τώρα;». «Ενιωθα να πνίγομαι» «Ενιωθες να πνίγεσαι από εμένα; Ημουν τόσο καταπιεστικός, ε;». «Επίσης, πήρα τα παιδιά» «Πήρες τα παιδιά; Δεν είμαι εγώ πλέον αυτός που παίρνει τα παιδιά;» To μίνι βίντεο που ανέβασαν προ ημερών στο Instagram  ο Αστον Κούτσερ και η Μίλα Κούνις ήταν ένα «άδειασμα» στο περιοδικό που διαφήμιζε στο εξώφυλλο τον υποτιθέμενο χωρισμό τους. Το βίντεο όμως, με το ζεύγος των σταρ, ντυμένο και χτενισμένο casual, να «σπάει» πλάκα με την αμετροέπεια των ταμπλόιντς είναι την ίδια στιγμή ένα σπάνιο δείγμα συζυγικού bonding.

Το να περνάς καλά με τον/την σύζυγό σου, ενώ έχεις παιδιά, μοιάζει ένα ξεχασμένο, σχεδόν απαρχαιωμένο, ελιτίστικο σπορ. Ενα προνόμιο είτε εκκεντρικών εκατομμυριούχων που λατρεύουν το jousting (δηλ. τις κονταρομαχίες) με μεσαιωνικά κοστούμια, είτε δυσλειτουργικών οικογενειών με τσιγαριλίκια, άπλυτα πιάτα και ροπή προς την παραβατικότητα, είτε ανίκανων να ζεστάνουν ένα μπιμπερό «παρτάκηδων» που ασχολούνται αποκλειστικά με τον εαυτό τους/ την καριέρα τους/ την υστεροφημία τους. Ολοι οι υπόλοιποι, οι «κανονικοί» οφείλουν να ζουν και να αναπνέουν αποκλειστικά για τα τέκνα τους. Διότι σήμερα αν θέλεις να είσαι «σωστός γονιός», οφείλεις να μεταλλαχθείς σε έναν απαίσιο, κάκιστο, ανύπαρκτο σύζυγο.

 

View this post on Instagram

 

I guess it’s over @intouchweekly have fun selling magazines this week. Maybe next week my wife will be having twins. For the third time. But who’s counting.

A post shared by Ashton Kutcher (@aplusk) on Jun 19, 2019 at 6:52pm PDT

Στην Ελλάδα των τελευταίων 15 ετών, όπου ο υπεργονεϊσμός (overparenting) έχει χτυπήσει «κόκκινο», τα ζευγάρια περιφέρονται σαν σκιές του εαυτού τους. Συχνά το κρύβουν δημιουργώντας ένα προπέτασμα «τέλειας οικογενειακής ζωής», κάτι σαν διαφημιστικό σποτ για καθαριστικό δαπέδου. Καταλαβαίνεις βέβαια ότι κάτι δεν πάει καλά, μόλις αρχίζουν να εκσφενδονίζουν σχόλια του τύπου: «Θα περάσουμε φανταστικά το σαββατοκύριακο. Εχουμε και παιδικό πάρτι και βόλτα σε φεστιβάλ παγωτού!». «Εχουμε τον μικρό στην κατασκήνωση εδώ και μία εβδομάδα. Το σπίτι είναι τόσο άδειο!», «Εχουμε να πάμε κάπου οι δυο μας τουλάχιστον πέντε χρόνια, αλλά δεν μας λείπει», «Περάσαμε υπέροχα το διήμερο στη Νάξο. Από τη χαρά του ο μικρός κοιμόταν στις 12 το βράδυ!».

Υπάρχει προφανώς μια στρέβλωση του συζυγικού ρόλου και μια ταύτισή του με τον γονεϊκό. Εξ ου και βλέπεις σήμερα γονείς αποστραγγισμένους από ενέργεια, προσωπικό χρόνο, ιδιωτικότητα, που βρίσκουν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα ποτήρι κρασί μόνο στο παιδικό πάρτι, που έχουν κάτι χρόνια να διαβάσουν ένα βιβλίο για «μεγάλους», που κοιμούνται πριν τα παιδιά τους (ή και μαζί τους, αφού έτσι υπαγορεύει το co-sleeping»). Γονείς που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει έξοδος με φίλους, χαλάρωση, γυμναστική, άγγιγμα, ερωτική διάθεση και διασκεδάζουν αποκλειστικά βλέποντας Netflix. «Τι άλλο να κάνεις δηλαδή; Ακόμα και το πρωί της Κυριακής κάποιος πρέπει να σηκωθεί να πάει τις μικρές στη γιορτή του ωδείου».

Σε αυτό το θαυμαστό παιδοκεντρικό κόσμο, ανατρέφονται παιδιά εγωκεντρικά, απαιτητικά, μονίμως αγχωμένα και ανικανοποίητα. Κοινώς, αφόρητα. Ο δε σύζυγος δεν είναι πια παρά ένας συν-τροφός, εκείνος ο οποίος απλά ζώνεται δίπλα σου αγόγγυστα τη φροντίδα τους. Το έχετε αποδεχτεί, η ανατροφή της επόμενης γενιάς είναι το ύψιστο, το μοναδικό καθήκον σας. Ετσι, καταλήγεις να μην μοιράζεσαι πλέον μαζί του τη ζωή σου, αλλά το ποιος θα πάει τις Τετάρτες να πάρει τον Μιχαλάκη από το μπάσκετ. Οσοι δε προτάσσουν την έλλειψη χρημάτων ως τη βασική αιτία της κατάστασης, πλανώνται πλάνην οικτράν. Σύμφωνοι, η οικονομική άνεση μπορεί να σε βοηθήσει στην εξοικονόμηση προσωπικού χρόνου . Δεν είναι όμως εκείνη που θέτει τις βασικές προτεραιότητες του κοινού σας βίου. Ούτε θα σε απαλλάξει από την εμμονή που σου έχει «φορεθεί»: να ζεις μόνο για τα παιδιά.

«Ομως, το να επενδύεις όλη την ευτυχία σου στα παιδιά είναι μία επισφαλής, βραχυπρόθεσμη στρατηγική» έγραφε πρόσφατα στο «Time» η Μπελίντα Λάσκομ (σε ένα άρθρο-απόσπασμα από το καινούργιο βιβλίο της «Μarriageology: The Art and Science of Staying Together»). «Τα ζουζουνιάρικα νήπια μεταμορφώνονται σε εφήβους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την παραμικρή δημόσια επίδειξη τρυφερότητας με απέχθεια, καχυποψία ή κατεβασμένα μούτρα. Και ύστερα φεύγουν».

«Τα ώριμα παιδιά», συνεχίζει η Λάσκομ, «δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να αποτελούν το αντικείμενο όλης της τρυφερότητας σου ή το βασικό απάγκιο όλων των ονείρων σου, ακριβώς όπως και εσύ, όταν ήταν μικρά, ποτέ δεν ήθελες στ’ αλήθεια να ακούσεις την περίληψη από την αγαπημένη τους σειρά κινουμένων σχεδίων. Αν έχεις κάνει καλά τη δουλειά σου ως γονιός, μια μέρα το σπίτι σου θα περιέχει εσένα, τον σύντροφό σου και συσκευές ώστε να μπορείτε να στέλνετε στα παιδιά σας μηνύματα που στη συνέχεια εκείνα θα αγνοoύν».

Η άνοδος των διαζυγίων στους λεγόμενους «empty nesters» (όσους βλέπουν τα παιδιά τους να εγκαταλείπουν την οικογενειακή φωλιά) είναι ενδεικτική. Οταν το παιδί μεγαλώσει και φύγει, ένα γλυκό καλοκαιρινό απόγευμα γυρνάς στο σπίτι και βρίσκεις έναν άγνωστο να έχει στρωθεί φαρδύς πλατύς στον καναπέ του σαλονιού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News