Είναι γελοίο. Και επειδή είναι γελοίο, έχει και την πλάκα του. Εξετάζεται, λέει, ένα σύστημα με το οποίο ο πολίτης δεν θα μπορεί να εξαπατήσει το ελεγκτικό όργανο την ώρα του shopping. Θα μπαίνεις σε ένα site, θα σκανάρεις QR code και, αφού έχεις κατεβάσει και τη σχετική εφαρμογή, στην οθόνη του κινητού θα εμφανίζεται χρονόμετρο. Έτσι ο αστυνομικός που σε ελέγχει θα γνωρίζει πόση ώρα κυκλοφορείς έξω.

Αν το κάνουν, να μας ειδοποιήσουν εγκαίρως για να πάρουμε τα ποπκόρν. Μόνο η εικόνα του Παπαδάκη το πρωί να αναρωτιέται τι θα κάνει η γιαγιά που δεν έχει κινητό, αλλά θέλει («βρε αδερφέ») να κατέβει να πάρει βότανα από την Αθηνάς, θα είναι απόλαυση.

Η κατάσταση, αν την αναλύσετε, είναι σουρεαλιστική. Η σχέση του κράτους με τους πολίτες παραπέμπει ευθέως στη σύνδεση ανάμεσα στον πατέρα και στο άτακτο παιδί, ενίοτε και ανάμεσα στους κλέφτες και στους αστυνόμους. Το κράτος θεσπίζει μέτρα και απαγορεύσεις προκειμένου να προστατεύσει τους πολίτες από την πανδημία. Και οι πολίτες, σε ένα σημαντικό ποσοστό, προσπαθούν να παρακάμψουν τα μέτρα, επιστρατεύοντας την πονηριά τους. Το παίρνεις όλο αυτό και το κάνεις σειρά κινουμένων σχεδίων.

Και συνεχίζουμε να κοροϊδευόμαστε. Εμείς και το κράτος. Εμείς μεταξύ μας. Φτιάξαμε ένα σπιράλ από φάρσες. Λέμε ότι είμαστε σε lockdown. Συγγνώμη, αλλά βλέπετε κανένα lockdown; Απλώς είναι κλειστή η εστίαση και η νύχτα. Α, υπάρχει και η απαγόρευση κυκλοφορίας για να μη μαζευόμαστε στα σπίτια. Λες και αν κάποιοι θέλουν να μαζευτούν σε σπίτια δεν θα το κάνουν το απόγευμα ή το Σαββατοκύριακο. Και έρχονται κάποιες στιγμές που βλέπεις τις φωτογραφίες από την Ερμού και αναρωτιέσαι τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, τι μυαλό δουλεύει μέσα στα χιλιάδες κεφάλια της φωτογραφίας. Όχι, μία επιδερμική απάντηση περί κοινής βλακείας δεν αρκεί. Πρέπει να καταδυθείς στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής για να βρεις τι είναι αυτό που σέρνει κάποιον στην Ερμού, εν μέσω πανδημίας. Ατομική ευθύνη; Η ατομική ευθύνη μας τελείωσε από τότε που βρέθηκε η δικαιολογία για το μετρό και τις ΜΕΘ. Εκ των πραγμάτων, αυτή η κατάσταση δημιουργεί πολλές νησίδες φαιδρότητας. Βλέπεις τα πλήθη στην Ερμού, αλλά ταυτοχρόνως απαγορεύεται το κυνήγι και το ψάρεμα. Μία λύση θα ήταν να επιτραπεί το κυνήγι στην Ερμού.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε σε ένα διπλό αδιέξοδο. Από τη μία το κράτος δεν μπορεί να μη λαμβάνει περιοριστικά μέτρα. Και από την άλλη, όλο και περισσότεροι πολίτες αισθάνονται την ανάγκη να παραβιάσουν αυτά τα μέτρα. Και αυτό ορισμένες φορές τουμπάρει ανάποδα: το κράτος παριστάνει ότι λαμβάνει μέτρα και οι πολίτες κάνουν τάχα ότι τα εφαρμόζουν.

Κάθε πρωί βγαίνει ο Άδωνις και λέει ότι ένα τρίτο lockdown θα ήταν καταστροφικό. Έτσι λέγαμε και πριν από το δεύτερο. Πιθανότατα στο μέλλον οι ιστορικοί και οι επιστήμονες Υγείας να εντάξουν την κοινωνική συμπεριφορά στην παθολογία του ιού. Διότι, εδώ που τα λέμε, έχουν μελετηθεί τα πάντα εκτός από την κοινωνική κόπωση που, όταν μπολιάζεται με την κοινή βλακεία και το εύλογο ποσοστό ανευθυνότητας, διευρύνει τα επιδημιολογικά μεγέθη της νόσου. Κουράγιο, σε όλους μας. Πέντε μήνες έμειναν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News